Είναι απίστευτο με πόση ευκολία η
νομή της εξουσίας μπορεί να μεταλλάξει τις πάγιες θέσεις υπεράσπισης των
απόψεων, με τις οποίες στηρίχθηκαν και έκαναν καριέρα επιφανή δημόσια πρόσωπα.
Τα παραδείγματα στην πολιτική ζωή του τόπου μας και όχι μόνο είναι πολλά, τα
περισσότερα εκ των οποίων έχουν αποβεί μοιραία και εξόχως επώδυνα για την
συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.
Ενα από τα τελευταία συμπτώματα της εξαιρετικά μεταδοτικής αυτής νόσου,
εμφανίστηκε – που αλλού – στην κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος
του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία βέβαια τα κρούσματα έχουν πάρει την μορφή επιδημίας,
στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν τις πολιτικές επιλογές της ηγετικής ομάδας
μέσα στα πλαίσια του άγραφου νόμου του κομματικού πατριωτισμού.
Ετσι με περίσσιο θράσος ο βουλευτής Ημαθίας κ. Λαπαβίτσας σε άρθρο του
που ανέβασε στον προσωπικό του ιστότοπο, υπεραμύνεται της πραξικοπηματικής
ενέργειας της κυβέρνησης της αριστεράς, θεωρώντας δικαιολογημένη την Πράξη
Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία μεταφέρθηκαν τα αποθεματικά των ταμείων
της Γενικής Κυβέρνησης στην Τράπεζα της Ελλάδας προς αποπληρωμή του χρέους.
Να πως αντιλαμβάνεται ο κ. Λαπαβίτσας την ενέργεια αυτή: «Η Πράξη Νομοθετικού
Περιεχομένου με την οποία η κυβέρνηση μετέφερε τα ταμειακά αποθέματα πολλών
δημοσίων φορέων στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν μια δύσκολη κίνηση που θα ήταν
δικαιολογημένη μόνο σε έκτακτες συνθήκες. Δεν υπάρχει φυσικά καμία αμφιβολία
για το ότι οι συνθήκες είναι έκτακτες, όπως και ότι μας τις κληροδότησε η
προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ».
Προφανώς
οι έκτακτες συνθήκες που επικαλείται ο κ. Λαπαβίτσας, είναι η απόλυτη επιλογή
της νέας κυβέρνησης να πληρωθούν οι δανειστές κι οι τοκογλύφοι και συγκεκριμένα
οι συνεχείς δόσεις που αποπληρώνει η κυβέρνηση προς το ΔΝΤ. Η αλήθεια όμως που
δεν μας λέει ο κ. Λαπαβίτσας, είναι πως τίποτα δεν κληροδοτείται από τους
προηγούμενους, αν οι επόμενοι δεν αποδέχονται την κληρονομιά. Ετσι ξέχασε ή
απέκρυψε την πληροφορία πως στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου η
κυβέρνηση με την οποία συντάσσεται, δεσμεύτηκε να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις
προς τους δανειστές «πλήρως και εγκαίρως». Αυτή δεν είναι μια νέα συμφωνία στα πλαίσια της
παράτασης της Δανειακής Σύμβασης, την οποία ζήτησε και υπέγραψε η νέα
κυβέρνηση; Πως διέφυγε
αυτή η λεπτομέρεια από τον διαπρεπή καθηγητή;
Παρεπιπτόντως
ο κ. Λαπαβίτσας, σε άρθρο του το 2014, προσπαθώντας να αναλύσει τις κοινωνικές
βάσεις και τα κοινωνικά στηρίγματα του
μνημονίου υπογράμμιζε: « Υπερίσχυσε ο φόβος της κοινωνικής αλλάγής, της
σύγκρουσης με τους εταίρους, της προοπτικής να στηριχθεί η Ελλάδα στις δικές
της δυνάμεις. Αυτή είναι η κοινωνική βάση του κρατικού αυταρχισμού, του
σταδιακού περιορισμού της δημοκρατίας και των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου
που τελικά επέβαλαν τα μνημόνια».
Τι
μας λέει δηλαδή εδώ ο κ. Καθηγητής; Οτι ο φόβος μιας κοινωνικής αλλαγής, της
σύγκρουσης με τους εταίρους και της προοπτικής να στηριχθεί η Ελλάδα στα πόδια
της, ήταν τα κοινωνικά στηρίγματα των
δοσίλογων κυβερνήσεων για να εκτρεψουν την δημοκρατία, να νομιμοποιήσουν τον
κρατικό αυταρχισμό και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μα αυτό δεν
υποτίθεται ότι ήρθε να διαλύσει η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ; Μια κυβέρνηση
της αριστεράς δεν φέρνει τον άνεμο της κοινωνικής αλλαγής; δεν συγκρούεται ήδη
με τους εταίρους; δεν δεσμεύτηκε για ένα σχέδιο εθνικής και παραγωγικής
ανασυγκρότησης που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να στηριχθεί στα πόδια της; Δεν έχει
το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μαζί της, όπως καταγράφουν οι περισσότερες
δημοσκοπήσεις;
Τι
είναι αυτό λοιπόν που εμποδίζει την νέα κυβέρνηση να μην προβαίνει σε νέες
εκτροπές της δημοκρατίας που η ίδια επαίρεται ότι αποκατέστησε και να
επικαλείται ως έκτακτες ανάγκες την πλήρη και έγκαιρη αποπληρωμή του ΔΝΤ;
Και
αν στο κάτω κάτω της γραφής, αυτή είναι μια επιλογή της ηγεσίας του κόμματος
του κ. Λαπαβίτσα, του καθηγητή οικονομίας δηλαδή που 5 χρόνια τώρα έγινε
γνωστός στο ευρύτερο κοινό για τις πάγιες θέσεις του της άμεσης ρήξης με το
ευρωιερατείο και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, πως ο ίδιος φτάνει στο σημείο
να αιτιολογεί την έκτακτη ανάγκη σε βάρος των αποθεματικών των ταμείων για να
πληρωθούν οι δανειστές; Ποιόν τελικά εξυπηρετεί;
Εφτασε
μάλιστα στο σημείο ως αυτόκλητος δικηγόρος, να εξιλεώσει την νέα κυβέρνηση
αποκαλύπτοντας τα ταμειακά ελλείμματα που βρήκε ο ΣΥΡΙΖΑ για τους πρώτους δύο
μήνες της διακυβέρνησής του και που όπως ισχυρίζεται στη συνέχεια είναι προς
τιμή του (του ΣΥΡΙΖΑ) που δεν το έκανε σημαία για να δικαιολογήσει τις
αδυναμίες του.
Διαβάστε
πως επιχειρηματολογεί: « Μήπως
να ομολογήσει ανοιχτά την κατάσταση και να ρίξει την ευθύνη στους
προηγούμενους, όπως σας θυμίζω ότι είχαν κάνει και ο κ. Καραμανλής και ο κ.
Παπανδρέου στο παρελθόν; Όχι βέβαια. Οι κουτόφραγκοι βλέπετε,
δεν διαχωρίζουν ανάμεσα σε ‘καλούς’ και ‘κακούς’ Έλληνες όπως μερικοί στη χώρα
μας δυστυχώς πιστεύουν. Ακόμη περισσότερο, πως θα μπορούσε η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μπει σε σκληρή διαπραγμάτευση, αν ομολογούσε στους δανειστές ότι
οι προηγούμενοι είχαν αφήσει πίσω τους κυριολεκτικά άδεια ταμεία»;
Πρώτον
είναι μέγα ψέμα ότι δεν ομολόγησαν ότι βρήκαν άδεια ταμεία τη στιγμή που η
κύρια γραμμή κρούσης προς την αντιπολίτευση ήταν ακριβώς αυτή με τις επίσημες
δηλώσεις του κ. Τσίπρα ήδη από τα τέλη του Φλεβάρη στην Κεντρική Επιτροπή του
κόμματος. Δεύτερον ποιός σοβαρός αναγνώστης μπορεί να εστερνιστεί το επιχείρημα
που στέκεται στην υποτιθέμενη άγνοια των δανειστών για το αν υπάρχουν άδεια
ταμεία στο ελληνικό κράτος. Πραγματικά
σε αφήνει άναυδο. Τι μας λέει δηλαδή ο κ. Λαπαβίτσας; Οτι η τρόικα με τους
εκατοντάδες επίτροπους γκαουλάιτερ στην Ελλάδα και τον ασφυκτικό έλεγχο στο
Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αγνοούσε την δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας.
Κι έτσι τα σαΐνια της κυβέρνησης θα είχαν γερό διαπραγματευτικό ατού στα χέρια
τους, γι’αυτό και δεν το αποκάλυψαν. Δεν
γνωρίζω τελικά αν ο κ. Λαπαβίτσας είναι καλός οικονομολόγος, αλλά διαπιστώνω
πως την τέχνη υποτίμησης της νοημοσύνης, την κατέχει καλά.
Τo
χειρότερο όμως δεν είναι αυτό.
Συνεχίζοντας παρακάτω ο κ. Λαπαβίτσας τα εκτρέπεται ακόμα περισσότερο,
προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα:
« Η
νέα κυβέρνηση, πολύ λογικά, σιώπησε κι έτρεξε να μαζέψει το χάος. Κι επειδή δεν
υπάρχουν μαγικές μέθοδοι στην οικονομία, αναγκάστηκε να κάνει εξονυχιστικό
έλεγχο στις δαπάνες και να μεταθέσει πληρωμές του Δημοσίου. Το ποσό των
πληρωμών που μετατέθηκαν όλο αυτό το διάστημα πλησιάζει σωρευτικά τα 2 δις.
Είναι αναμφίβολα σοβαρό, έχει προκαλέσει σημαντική στενότητα στην αγορά και
έχει επιτείνει την επενδυτική δυστοκία, αλλά δεν είναι τεράστιο, ούτε και
εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδας από αυτό. Δυστυχώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος για
να αντιμετωπιστεί το χάος που άφησε πίσω του ο κ. Σαμαράς».
Μάλιστα
! Ο κ. Λαπαβίτσας, ο υπέρμαχος της
ρήξης, ο υποστηρικτής της παύσης πληρωμών προς το χρέος, δεν βρίσκει άλλο τρόπο
να αντιμετωπιστεί το χάος που άφησε ο κ. Σαμαράς. Τι μας λέει λοιπόν ο
ριζοσπάστης καθηγητής; Οτι η εύκολη δεξαμενή για να εξοικονομηθούν χρήματα
είναι οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των δαπάνών του Δημοσίου. Μάλιστα φτάνει στο
εξοργιστικό συμπέρασμα πως τα 2 δις ευρώ που δεν αποδόθησαν δεν είναι ικανά να
υπονομεύσουν την μέλλον της Ελλάδας. Μάλλον ο κ. Καθηγητής βρίσκεται ακόμα στη
ζεστασιά του γραφείου του στο SOAS του Λονδίνου. Λες και η Ελλάδα και το μέλλον
της δεν εξαρτάται άμεσα από την επιβίωση των ανθρώπων της. Δύο δις ευρώ
καθυστέρηση στις πληρωμές, δεν αποτελούν για τους πολίτες που δεν τα έλαβαν
ζωτικής σημασίας ζήτημα. Δύο δις ευρώ αφαίρεση από την ελληνική οικονομία, στην
κατάσταση που βρίσκεται και που ο ίδιος μας έχει αναλύσει παραστατικά στα τόσα
χρόνια αρθρογραφίας του θεωρεί πως είναι ανίκανη συνθήκη απέναντι στο βάθεμα
και την απόλυτη επιδείνωση της ύφεσης.
Δεν αναρωτιέται από ποιόν φουκαριάρη θα λείψουν. Από ποιόν ανθρωπάκο της
εργασίας θα πλειστηριαστεί η πρώτη κατοικία του. Σε ποιόν ελεύθερο επαγγλματία
θα φέρει απόλυτη απόγνωση η πρακτική αυτή της στάσης πληρωμών.
Αλήθεια
γιατί δεν εισηγείται στην κυβέρνηση πρωτοστατώντας ο κ. Λαπαβίτσας, να
δεσμεύσουν όσα χρήματα μπορούν από τις βουλευτικές αποζημιώσεις των 300; να
επιστρέψουν τις κρατικές επιχορηγήσεις των κομμάτων από τις τελευταίες εκλογές;
να κλείσουν και να δεσμεύσουν τις χιλιάδες offshore εταιρείες που
δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα;
Όμως
το χάος που άφησε ο κ. Σαμαράς είναι για τον κ. Λαπαβίτσα όπως φαίνεται,
ακραιφνώς αλληλένδετο μόνο με την στάση πληρωμών στους δανειστές και την μη εξυπηρέτηση του χρέους.
Ετσι
μέσα στην αντιφατικότητα του λόγου του, παραδεχόμενος ότι αυτή η κατάσταη δεν
οδηγεί πουθενά ομολογεί: « Αλλά επειδή στην οικονομία
δεν υπάρχουν ούτε μαγικά αλλά ούτε και θαύματα, ο Απρίλιος αποδείχθηκε
δυσκολότατος. Ο λόγος είναι ότι πληρώνουμε τακτικά τα χρέη μας προς το ΔΝΤ,
χωρίς να λαμβάνουμε ούτε ένα ευρώ χρηματοδότησης από ΕΕ/ΔΝΤ, καθώς μάλιστα η
ΕΚΤ έχει περιορίσει την τραπεζική ρευστότητα με τρόπο εχθρικό προς τη χώρα μας.
Όσο και να μεταθέτει το κράτος τις πληρωμές και να κάνει οικονομίες το ταμείο
θα γίνει κάποια στιγμή αρνητικό». Και συνεχίζει:
«Η
πρόβλεψη για τον Απρίλιο ήταν ότι θα εμφανιζόταν ξανά ταμειακό έλλειμμα από τις
24 και μετά. Για να υπάρξει ασφάλεια λοιπόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετέφερε τα
αποθεματικά των δημοσίων φορέων με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ας
είμαστε ξεκάθαροι: πρόκειται για μια αναγκαστική κίνηση που έγινε υπό τεράστια
πίεση».
Τι υπονοοεί εδώ ο γνωστός οικονομολόγος; Οτι
το τεράστιο έλλειμμα του δημόσιου ταμείου, το καλύπτει από την υφαρπαγή των
αποθεματικών για να μπορέσουν να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Αυτήν
την ασφάλεια επικαλείται; Γιατί δεν ομολογεί ευθέως ότι η πραξικοπηματική αυτή
ΠΝΠ την μόνη ασφάλεια που παρέχει είναι η διασφάλιση των δανειστών και τοκογλύφων; Και η τεράστια πέση δεν αφορά
το πως θα κρατηθούν τα νοσοκομεία τα πανεπιστήμια οι Δήμοι και άλλοι φορείς
ζωντανοί, αλλά πως θα αποπληρωθούν η ΕΕ το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Χαρείται την λογική
που ξυπνάει ως αδήριτη ανάγκη της υπεράσπισης πολιτικών επιλογών, που
στηλιτεύθηκαν στο παρελθόν από τον κ. Λαπαβίτσα με σθένος. Πολιτικών επιλογών που βρίσκουν την ρίζα τους
στα απολυταρχικά καθεστώτα του στέμματος
και της δικτατορίας. Μόνο που τώρα στο όνομα της αριστεράς και της «μόνης
πολιτικής δύναμης που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε πορεία προόδου»
δικαιολογείται φτηνά και ξετσίπωτα ως πράξεις έκτακτης και εθνικής
ανάγκης, η πλήρης εξυπηρέτηση των
συμφερόντων των δανειστών και του ζυγού που έχουν επιβέλει στη χώρα. Αυτή είναι
πάνω από τα δικαιώματα του λαού και της χώρας. Κι αυτό κατά τον κ. Λαπαβίτσα
είναι εμφανές. Το βλέπει κι ο τελευταίος εξαθλιωμένος πολίτης αυτής της χώρς.
Δεν μπορεί παρά να μην κατανοεί, πως: «Η κυβέρνησή μας έχει τεράστια κοινωνική
και εθνική ευθύνη. Από την απόφασή της θα εξαρτηθεί η ευημερία, αλλά και η
ανεξαρτησία του έθνους. Αν διαπιστώσει – όπως ήδη διαφαίνεται – ότι δεν υπάρχει
‘έντιμος συμβιβασμός’, οφείλει καταρχήν να ενημερώσει το λαό. Οφείλει επίσης να
αντιταχθεί στους δανειστές διαλέγοντας το δρόμο της υπεράσπισης των λαϊκών
συμφερόντων και στηριζόμενη στη λαϊκή συσπείρωση».
Μόνο
που ξεχνάει ο κ. Λαπαβίτσας, ότι ο καθένας μας μετριέται από αυτό που
αναλαμβάνει να πράξει την στιγμή που συμβαίνει και όχι όταν διαπιστώσει - όπως
διαφαίνεται - ότι δεν υπάρχει έντιμος συμβιβασμός. Κι ότι αυτός που εκπροσωπεί
τον ελληνικό λαό σε αυτό το κοινοβούλιο, δεν ορίζεται ως διαιτητής
ποδοσφαιρικού αγώνα, που σφυρίζει τα φάουλ σύμφωνα με τις ορέξεις του και τις
συσχετισμούς των ισχυρών, αλλά αναλαμβάνει την ευθύνη να δικαιώσει την ώρα της
παραβίασης και της εχθρικής και πολεμικής συμπεριφοράς τα συμφέροντα του λαού
και της πατρίδας του. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνεται όποτε αυτός αποφασίσει,
αλλά όποτε οι συνθήκες αναπότρεπτα το επιβάλλουν.
Και
ας μας πει επιτέλους ο κ. Λαπαβίτσας, πότε η τεράστια κοινωνική και εθνική
ευθύνη της κυβέρνησης της αριστεράς, θα δεήσει να υπερασπιστεί τα δίκαια του
λαού; Οταν ο πόλεμος θα μας βρεί νικημένους; Πόσοι ακόμα πρέπει να αυτοκτονήσουν
να εξαθλιωθούν να μεταναστεύσουν για να ενεργοποιηθεί η έκτακτη ανάγκη για την
υπεράσπιση του κοινωνικού συνόλου και της πατρίδας; Πότε σκοπεύει να στηριχθεί
στην λαϊκή συσπείρωση αυτός και η κυβέρνηση, όταν τα πάντα γίνονται εν απουσία
και ερήμην του λαϊκού παράγοντα;
Και
επειδή είναι σίγουρο πλέον στο νοήμονα πολίτη, ότι όλα αυτά γίνονται
προκειμένου να στραγγαλιστεί η χώρα δημοσιονομικά και να εμφανίσουν εκ νέου ως
εθνική ανάγκη τα νέα συμβόλαια και τα μνημόνια θανάτου, όλοι και όλα μετριούνται
τώρα. Μες στη φωτιά της μάχης. Στην πράξη. Στο πως και με ποιές δυνάμεις δηλαδή
την ώρα του πολέμου, αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, και με ποιά μεριά
στρατεύεσαι.
Με
την πλευρά του σύγχρονου δοσιλογισμού των έκτακτων αναγκών και των Πράξεων
Νομοθετικού Περιεχομένου, ή με τον εχθρό λαό ;!
Θεμιστοκλής
Συμβουλόπουλος
Α’
Συντονιστής της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου