«Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΈΡΑΣ»

Η «γιορτή της μητέρας» ή «ημέρα της μητέρας», όπως είναι αλλιώς γνωστή, γιορτάζεται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μάη εδώ και ακριβώς 100 χρόνια. Άραγε μόνο μια μέρα είναι αυτή που φέρνουμε στο νου μας ,στη σκέψη μας τη μητέρα μας; Είναι μόνο μια μέρα που αναπολούμε τη θωριά της για να γεμίσει η ψυχή μας γαλήνη; Φυσικά και όχι!
Πάντα και παντού θα αναζητάμε τη μορφή της, τη γλυκιά ματιά της. Είναι θεσπέσιο που έχουμε μια μέρα αφιερωμένη στο πιο ονειρεμένο πλάσμα πάνω στη γη « τη μάνα μας» , είναι ο ελάχιστος  φόρος τιμής γι’ αυτήν.

    Όπως όλες οι παραδοσιακές γιορτές όμως, έτσι και αυτή έχει χάσει το χαρακτήρα και το χρώμα που είχε. Στις μέρες μας γιορτάζεται συνήθως με ένα μπουκέτο λουλούδια, μια κάρτα, ένα κουτί σοκολατάκια, μια αγκαλιά και ένα φιλί ως ένδειξη αγάπης και τιμής προς το πρόσωπο που μας κουβαλά μέσα στην κοιλιά του επί εννιά μήνες.

Υπάρχουν όμως και κάποιες μητέρες που ως δώρο για εκείνη την ημέρα θεωρούν ένα βήμα, μια λέξη, μια κίνηση του παιδιού τους. Είναι αυτές οι μητέρες που ο θεός τις θεώρησε πιο άξιες και δυνατές και τις χάρισε ένα παιδί με αναπηρία. Αν μιλήσεις μαζί τους λένε πως είναι θείο δώρο το παιδί τους και πως δεν θα το άλλαζαν με κανένα άλλο!       Σίγουρα, είναι μια σοφή κουβέντα που όλες οι μανάδες την λένε. Πιστεύω όμως ότι οι μητέρες παιδιών με ειδικές ανάγκες την αισθάνονται πιο έντονα.

    Το να σου λένε πως θα γεννήσεις παιδί με πρόβλημα δεν είναι εύκολο. Πολλές γυναίκες δεν το δέχονται, άλλες τους παίρνει καιρός να το συνειδητοποιήσουν και άλλες από την στιγμή που το ακουμπούν στο στήθος τους καταλαβαίνουν πως κλειδώνουν οι ψυχές τους για μια ζωή.

    Και έπειτα έρχεται η αντιμετώπιση του κόσμου και οι κοινές παρέες στα πάρκα. Η κάθε μάνα λέει τις εμπειρίες τις, παραπονιούνται όταν το παιδί τους στα δυόμισι δυσκολευόταν να κόψει την πάνα και να φάει μόνο του, πράγματα για κάποιες  δεδομένα ενώ για άλλες αδιανόητα. Να αγανακτούν με την γκρίνια και τα παράπονα των παιδιών τους που η μητέρα με ένα παιδί με αναπηρία θα έβλεπες σα θείο δώρο καθώς είχε να παλέψεις με ένα μονότονο κλάμα, με κάποιες παράξενες κινήσεις, με περίεργες συμπεριφορές που θα πρέπει να μάθει να τις ερμηνεύει μέσα σε ένα μη λειτουργικό σώμα.

     Τα χρόνια περνούν και η μητέρα προσπαθεί να του μάθει να παίζει, να διαβάζει και να πηγαίνει στο σχολείο, αγαπόντας την διαφορετικότητά του. Να εξηγήσει στο παιδί της πως ο κόσμος μαζί του πολλές φορές θα είναι σκληρός αλλά αυτό να κρατάει μόνο τους καλούς. Έρχονται μέρες που η μητέρα θα γίνει η δασκάλα, ο φίλος, η διασκέδαση, τα χέρια, τα πόδια, η φωνή του, προκειμένου να ανταμειφτεί με το πλατύ του χαμόγελο.

    Και θα φτάσει η στιγμή που θα μεγαλώσει τόσο που τα χέρια της θα πονάνε όταν θα του προσφέρει βοήθεια, η φωνή της δεν θα βγαίνει με τον ίδιο στόμφο, ακόμη και τότε όμως δεν θα κιοτέψει ποτέ η ψυχή της γιατί το μόνο που θα σκέφτεται θα είναι μη φύγει αυτή νωρίς και αφήσει το παιδί της αβοήθητο.

    Για αυτό τον λόγο λοιπόν, αυτές οι μητέρες, οι επί της γης αγίες, δεν χρειάζονται συμπόνια και λύπηση. Έχουν τον σεβασμό όλων μας που αγωνίζονται για την καλύτερη ποιότητα ζωής των παιδιών και των οικογενειών τους. Υποκλινόμαστε σ’ όλες τις μητέρες και σε κάθε μια ξεχωριστά. Χρόνια Πολλά!

Για το Δ.Σ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Μήγγος Μιχάλης

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Συμεωνίδης Μάριος