Τα αυγά, η ομελέτα και το αίμα…

του Ματθαίου Λεωνίδα, μαθητή της Β' Λυκείου στο Γενικό Λύκειο Σερβίων

Σιωπή. Μετά το άκουσμα της είδησης για τη σφαγή του 34χρονου από έναν ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής ακολουθεί η σιωπή. Νεκρική σιωπή, πένθιμη. Μουδιασμένες σκέψεις, θολό κεφάλι. Μάτια βουρκωμένα, οργή κοχλάζουσα. Γιατί; Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Οι δρόμοι βάφτηκαν και πάλι κόκκινοι. Νέο αίμα, ζεστό, εμποτισμένο με θάρρος και όνειρα για ελευθερία χύθηκε. Ελληνικό αίμα. Και οι Χρυσαυγίτες άδραξαν σφουγγάρια να το μαζέψουν και να το στύψουν πάνω από τα κεφάλια, πίνοντας το με κτηνώδη λαιμαργία κι ευχαρίστηση. Μαζί με τη δολοφονία του Κερατσινιώτη Παύλου Φύσσα, θυμόμαστε και τα επεισόδια στο Χυτήριο, τη δολοφονία της Φαίης Μπάχλα, τις επιθέσεις στο Πέραμα. Φανταζόμαστε επίσης, δεκάδες αλλοδαπούς να γρονθοκοπούνται ή να ψυχορραγούν σε σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας από τη λαμογιοειδή αυτή συμμορία. Τα βάζουμε όλα στη σειρά και βγάζουμε συμπεράσματα. Η Χρυσή Αυγή δεν έδειξε το αληθινό της πρόσωπο με τη συγκεκριμένη δολοφονία. Το έχει δείξει ήδη, γι” αυτούς που δεν ξέρουν. Ένα τάγμα θανάτου είναι που βγαίνει έξω για να υποβάλλει τη νομιμότητα της ασχήμιας του.

Αυτό που μάθαμε, όμως, είναι πως όπως σφάζει αλλοδαπούς, οροθετικούς, ομοφυλόφιλους και αριστερόφρονες, με την ίδια ευκολία μπορεί να σφάζει και κοινούς θνητούς, μεγαλωμένους σε φτωχογειτονιές ανθρώπους. Πλέον ξέρουμε πως μπορεί να την πέσει και σε άτομα σαν τους περισσότερους από εμάς -γιατί δεν είμαστε όλοι γαλαζοαίματοι, αδερφέ μου.

Προχθές ο Φύσσας, αύριο η φίλη σου, μετά εσύ και μετά το παιδί σου. Ο επόμενος στόχος της κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η μαζική αφύπνιση και η μηδενική ανοχή σε ομάδες και κόμματα που βάφουν μαύρο το τάχα μου δήθεν φωτεινό τόξο της δημοκρατίας. Κι αυτό γιατί ο Έλληνας γοητεύεται από το νταηλίκι και τον τσαμπουκά. Το κόμμα αυτό δεν επιδιώκει απλά πολιτικές συγκρούσεις. Επιδιώκει κοινωνικές συγκρούσεις. Εμφύλια σύρραξη, πώς το λένε; Οι ελπίδες μας εναποθέτονται στη Δικαιοσύνη και στο αν θέσει εκτός νόμου αυτό το ιδεολογικά και πολιτικά ευτελές κόμμα. Φτάνουν οι θεωρίες. Τέρμα οι καναπεδιασμένες επαναστάσεις και οι αντεπιθέσεις πίσω από την ασφάλεια του πληκτρολογίου μας. Στους δρόμους πάμε. Επί του πρακτέου τώρα. Αποφασίστε με ποιου το μέρος είστε. Ετοιμαστείτε, αμυνθείτε, πράξτε. Πράξτε. Τόσα χρόνια η αδιαφορία και η ανοχή ισούνταν με συνενοχή. Θα συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια; Τα αυγά έχουν εκκολαφτεί εδώ και μήνες, μα τα φιδάκια πλέον έγιναν φίδια, θεριά ανήμερα που σκορπούν το δηλητήριο και τον θάνατο. Τώρα μπορούμε να αφαιρέσουμε το αυτοκόλλητο που γράφει «τραμπούκοι» και να τους βαφτίσουμε «ναζί». Άλλο είναι αυτό που μας καίει, ωστόσο. Εκείνα τα αυγά που δεν είναι έτοιμα ακόμα, τι θα τα κάνουμε; Θα τα σπάσουμε στο τηγάνι μας για να τα φάμε ως μια ακόμα χορταστική ομελέτα, ή θα τα πατήσουμε με τα πόδια μας και θα τα θάψουμε στο χώμα; Η απάντηση δεν είναι μονόδρομος, ευτυχώς. Χρόνος όμως δεν υπάρχει. Ή τώρα, ή ποτέ. Η ζωή, ή θάνατος.