Υπαρξιακός αυτισμός

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Υπάρχουμε μέσω της σύγκρισης και του παρελθόντος μας. Αυτή είναι η μια και μόνη εθνική μας αφήγηση. Δύσκολο να απαλλαγούμε από τις τάσεις αυτές που μας συνοδεύουν δυστυχώς σε κάθε διαδικασία.  Ετσι και τώρα με την τελετή έναρξης των αγώνων του Λονδίνου. Μπορεί να μην μας άρεσε η αισθητική, η δομή, ή η σκηνοθετική ματιά. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ως εκεί, όμως.
Τα υπόλοιπα κατεβατά που γράφτηκαν και τα λογύδρια που βγήκαν δείχνουν ένα και μόνο πράγμα. Οτι υποφέρουμε από έναν άνευ προηγουμένου υπαρξιακό αυτισμό, ο οποίος δεν μας επιτρέπει να βγούμε από το δικό μας μικρόκοσμο και να αντιμετωπίσουμε τα θέματα υπό ένα άλλο πρίσμα που θα μας βοηθούσε να βελτιωνόμαστε, αντί να ομφαλοσκοπούμε.

Τα βάλαμε με το Ρογκ γιατί διπλωμάτης ων, φρόντισε να «καλοπιάσει» το Λονδίνο. Εκνευριστήκαμε γιατί ξέχασαν στις συγκρίσεις των καλύτερων τελετών να βάλουν μέσα την Αθήνα. Κοινώς βρήκαμε κάθε δυνατό τρόπο να συγκριθούμε και να ευλογήσουμε τα γένια μας, θεωρώντας ότι πάντοτε κάπου κάποιοι θέλουν το κακό μας.
Λησμονήσαμε έτσι ότι οι τελετές των Αγώνων είναι κομμάτι της κουλτούρας ενός λαού. Ενας λαός που έχει αυτοπεποίθηση και χιούμορ αυτό βγάζει και στην τελετή του, ενώ οι λανθάνουσες συμπλεγματικές επαρχιώτικες κριτικές νοσταλγίας του παρελθόντος δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο σε περισσότερη εσωστρέφεια.