Ρακόμελο

Του Ηλία Κανέλλη

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης συγκαταλέγεται στις λογικότερες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ. Με ευδόκιμη θητεία στον Ρήγα Φεραίο, στο ΚΚΕ εσωτερικού και στην ΕΑΡ, είναι γαλουχημένος με τις ιδέες της δημοκρατικής Αριστεράς (μην εκπλήσσεσθε, υπάρχει και μη δημοκρατική).

Είναι εύλογη, κατά συνέπεια, η χθεσινή διαμαρτυρία του κατά του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος δεν είχε προγραμματίσει συνάντηση με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να ξέρει από πρώτο χέρι τι τεκταίνεται για το μέλλον των δανείων, για τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη, για τις προοπτικές μας.
Και είναι βέβαιο ότι ο κ. Τσίπρας δεν έβλεπε την ώρα να αφήσει αυθωρεί και παραχρήμα την παραλία όπου κάνει βουτιές για να πιει ρακόμελο στην Αθήνα με τον επικεφαλής του Eurogroup.

Αν το πρόβλημα είναι οι τύποι, έχει δίκιο ο κ. Παπαδημούλης: ο κ. Γιούνκερ αυθαιρέτησε επιζητώντας κάλυψη πίσω από το επιχείρημα ότι η επίσκεψή του είναι άτυπη και, άρα, δικαιούται να μην τηρεί το πρωτόκολλο. Αλλά τι γίνεται αν το πρόβλημα είναι η ουσία; Εκτός από την προώθηση του ρακόμελου ως εθνικού προϊόντος στις Βρυξέλλες, επί της ουσίας τι άλλο θα μπορούσε να αποδώσει μια τέτοια συνάντηση;

Κατά τα φαινόμενα τίποτα, ούτε καν μια ευγενική ανακοίνωση. Μη λησμονούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα ακόμα, επιμένει στις αναλύσεις της προεκλογικής περιόδου. Τουτέστιν: ποιος φταίει για την κατάρρευση; Οι ευρωπαίοι κεφαλαιοκράτες που κερδοσκοπούν εις βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, μεθοδεύοντας τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου.

Ο κ. Παπαδημούλης, ασφαλώς, δεν ξέχασε ότι μόλις προχθές χρειάστηκε πρωί πρωί να βγει και να πει τα αυτονόητα για τη φοροδιαφυγή της Υδρας - και πάλι δεν απέτρεψε τον κ. Δρίτσα να πει τα δικά του λίγο αργότερα. Αντιστοίχως, λίγες ημέρες νωρίτερα το κόμμα είχε εκπροσωπηθεί από ξεσηκωτικές δηλώσεις του κ. Λαφαζάνη, του κ. Κουράκη, του κ. Χουντή. Και πάλι καλά που οι πρώην συνιστώσες είναι ακόμη στα νησιά.

Πάλι καλά δηλαδή που έγιναν έτσι όπως έγιναν τα πράγματα. Τουλάχιστον δεν έγινε ό,τι είχε γίνει μετά τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Τότε, τα φάλτσα της χορωδίας ατάκτων, με διευθυντή της τον κ. Κουράκη, είχαν θέσει για πρώτη φορά σε δοκιμασία τη θερινή ραστώνη ενός κόμματος σε μετάβαση.

Κανονικά, λοιπόν, ο κ. Παπαδημούλης πρέπει να στείλει μια ανθοδέσμη στον κ. Γιούνκερ. Του έδωσε την ευκαιρία να πάψει να είναι παιδονόμος σε μια παιδική χαρά και να μιλήσει ως εκπρόσωπος ενός μεγάλου κόμματος με θέσεις και προτάσεις. Θα διεκδικήσει, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον ρόλο που του δόθηκε στις τελευταίες εκλογές; Ή θα μείνει στα ρακόμελα;