Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Σερβίων - Βελβεντού για την εξίσωση του φόρου στα καύσιμα.

Θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για τη -ρημαγμένη οικονομικά- τοπική μας κοινωνία και για την περιοχή μας, που μαστίζεται από την ανεργία. Ένας εφιάλτης για τα νοικοκυριά, που εδώ και χρόνια προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στα χαράτσια και τους φόρους διαφόρων «Τσάρων», που αντί να βελτιώνουν την κατάσταση, οδηγούν τη χώρα στην εξαθλίωση και την οικονομία πιο βαθιά στην ύφεση. Η καθημερινή δύσκολη διαβίωση, στα χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, μετατράπηκε σε αγώνα για επιβίωση. Σαν αστείο ακούγεται (χωρίς να είναι καθόλου) η εξίσωση του φόρου στα καύσιμα. Στην περιοχή μας που ο χειμώνας … περισσεύει, είναι αδύνατον να ανταποκριθούν τα νοικοκυριά σε ένα επιπλέον δυσβάσταχτο βάρος.

Και δεν μιλάμε για μια επιβάρυνση διακοσίων ή τριακοσίων ευρώ, που θα υποστούν στο νότο και στην Αθήνα, αλλά για χιλιάδες ευρώ!  Και όλα αυτά. γιατί δεν μπορούν να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή και τη λαθρεμπορία στα καύσιμα.

«Πονάει κεφάλι-κόβει κεφάλι», αλλά κόβει το δικό μας, και όχι αυτών που ευθύνονται για το μπάχαλο στις εισπρακτικές υπηρεσίες, δηλαδή την πολιτική τους ηγεσία. Οι σολομώντειες λύσεις αποδείχτηκαν λανθασμένες εδώ και αιώνες, αλλά οι πολιτικοί μας φωστήρες ,αδυνατώντας να εργασθούν για τη λύση του προβλήματος, φορτώνουν το βάρος της ανικανότητάς τους στον καταναλωτή, που ήδη πληρώνει αδικαιολόγητα υψηλή φορολογία, σε μία ανεξέλεγκτη και κερδοσκοπική αγορά καυσίμου. Γνωρίζουμε όλοι, ότι τέτοιου είδους μέτρα-αυξήσεις στη φορολογία ,φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα στα έσοδα του κράτους. Τα πρόσφατα μέτρα-χαράτσια το αποδεικνύουν αυτό.

ΓΙΑΤΙ λοιπόν η κυβέρνηση συνεχίζει να καταφεύγει σε λύσεις, εκ των προτέρων αποτυχημένες και με δυσβάσταχτο κοινωνικό κόστος; Γιατί οδηγεί την περιοχή μας, μια από τις φτωχότερες της χώρας με πρωτιά στα ποσοστά ανεργίας στην καταβαράθρωση, χωρίς αντίκρισμα; ΚΑΠΟΙΟΙ θα πρέπει να απαντήσουν. Και ΣΥΝΤΟΜΑ. Το χάπι του επιδόματος θέρμανσης δεν το χρειαζόμαστε, άλλωστε θα είναι ασπιρίνη για τον καρκίνο, αυτό που χρειαζόμαστε είναι να μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα και με αξιοπρέπεια. Ας το σκεφτούν αυτό, και ας νικήσει και κάποια φορά η λογική σε αυτό τον τόπο, μεσ’ τη μνημονιακή παράνοια του ξεπουλήματος και του γλειψίματος των τοκογλύφων.