Στην ίδια θέση με τη σημερινή, βρεθήκαμε αρκετές φορές τις τελευταίες δεκαετίες. Να έχουμε καταφέρει δηλαδή σπουδαία πράγματα και να κοιτάμε αισιόδοξα την επόμενη μέρα έχοντας δίπλα μας γεμάτη την καρδάρα με το γάλα. Τότε που είχαμε πετύχει την ένταξή μας στην ευρωζώνη, αργότερα που διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, τελευταία, όταν είχαμε φτάσει μια ανάσα σχεδόν από την έξοδο από τα μνημόνια, για να θυμηθούμε τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Το γάλα που μαζεύαμε κάθε φορά με πολύ κόπο, το χύναμε απερίσκεπτα.
Η περίπτωση της πανδημίας δεν είναι ίδια. Γιατί η σκληρή προσπάθεια που έγινε, είχε να κάνει με την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, της ίδιας της ζωής μας από έναν ύπουλο αόρατο εχθρό. Γιατί, για πρώτη φορά, η μάχη αυτή δόθηκε με ευρεία πολιτική συναίνεση αλλά και πρωτοφανή συστράτευση της κοινωνίας των πολιτών. Κι ακόμα γιατί αφορούσε - και εξακολουθεί να αφορά - στην αντιμετώπιση μιας παγκόσμιας πανδημίας όπου κάθε χώρα επέλεξε με διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες και αξιολογώντας διαφορετικά τα επιστημονικά δεδομένα να βρει τον τρόπο που την αντιμετωπίσει. Γι αυτό και τα μακάβρια, δυστυχώς, αποτελέσματα είναι υπό προϋποθέσεις και αναλογίες συγκρίσιμα. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, καταφέραμε να έχουμε τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
Τις μέρες αυτές, καθώς τα μέτρα που πάρθηκαν για τον περιορισμό της μετάδοσης του κορωνοϊού αρχίζουν να αποσύρονται σταδιακά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή έχοντας την ικανοποίηση ότι καλά τα καταφέραμε. Μόνο που η πανδημία εξακολουθεί να είναι παρούσα με την οριστική εξουδετέρωσή της να είναι επιστημονικά αμφίβολη και χρονικά αβέβαια. Η «επόμενη μέρα» μπορεί να αποδειχθεί επόμενοι μήνες, ίσως και επόμενα χρόνια. Το ζητούμενο είναι πλέον η ψύχραιμη αντίδραση και οι αντοχές μιας ανυπόμονης παραδοσιακά κοινωνίας που βγαίνει από το σπίτι της. Μιας κοινωνίας που το «επιτρέπεται» την δυσκολεύει περισσότερο από το «απαγορεύεται»...
Η φράση «να ξανακερδίσουμε τη ζωή μας» που χρησιμοποιείται συχνά στις καθημερινές ενημερώσεις, δεν βοηθάει στην κατανόηση της κατάστασης που θα αντιμετωπίσουμε βγαίνοντας έξω «νικητές». Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι θα επιστρέψουμε ξανά στην προηγούμενη ζωή. Τη ζωή μας δεν θα την ξανακερδίσουμε επειδή δεν θα στέλνουμε πια μήνυμα από το κινητό για να βγούμε έξω. Ούτε επειδή αναλαμβάνουμε οι ίδιοι την ευθύνη να φοράμε μάσκες, να κρατάμε τις αποστάσεις και να πλένουμε τα χέρια μας.
Τη ζωή μας θα την ξανακερδίσουμε μόνο αν καταφέρουμε να την αλλάξουμε, να ξαναβρούμε τις αξίες, να ξανασκεφτούμε τις προτεραιότητές μας, να συνειδητοποιήσουμε όλα όσα μας έμαθε ο κορωνοϊός. Όπως ότι οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί μοιάζουν ασήμαντοι μπροστά στην πανδημία, ότι ο ιός δεν ξεχωρίζει τα θύματά του από το χρώμα, το φύλο ή τη θρησκεία τους, ότι η αλόγιστη ανθρώπινη δραστηριότητα καταστρέφει τον πλανήτη, ότι ο λαϊκισμός εξελίσσεται ως η μεγαλύτερη απειλή για τον πολιτικό μας πολιτισμό και ότι η Δημοκρατικοί θεσμοί παραμένουν το σταθερό αποκούμπι μας.
Το άρθρο δημοσιεύεται στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
*O Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου