Μέρες της απομόνωσης

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Όταν πριν ένα μήνα και κάτι, έγραψα την «τέταρτη σφραγίδα», παρότι διαισθανόμουν τους κινδύνους που απειλούσαν την ανθρωπότητα εξ’ αιτίας του κορωνοϊού, έστω και με  κάποια δόση υπερβολής, δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που μας συμβαίνει.                                                                 

Θες γιατί νόμιζα πως η Γιουχάν είναι πολύ μακριά-λες και ο κορωνοϊός θα ακολουθούσε το δρόμο του Μεταξιού και κάπου στη διαδρομή οι κακουχίες θα τον εξαντλούσαν-ώσπου να φτάσει μέχρι εμάς.

                                                                                                                                   

Θες γιατί πίστευα πως τα φώτα της επιστημονικής κοινότητας ήταν πιο ισχυρά από τη νοσηρή λαιμαργία του σκότους.                                                                                                               

 Έτσι με τα απατηλά «θες, του νόμιζα και πίστευα», διένυσα την τέταρτη εβδομάδα απομόνωσης στο σπίτι. Αρχικά εκούσια και στη συνέχεια πειθαρχώντας και στα «μέτρα» της Πολιτείας.                                                                                                                                                   

Μέτρα, που κάθε νοήμων θα έπρεπε να παίρνει για λόγους προφύλαξής του  τουλάχιστον- πέραν της προστασίας του κοινωνικού συνόλου- και που αναγκάστηκε το κράτος να επιβάλλει με οικονομικές και ποινικές κυρώσεις, βλέποντας ότι η απερισκεψία είναι ανίκητη.                                                                                                                                                                 

 Όμως επειδή «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και όλα αυτά τα δικαιολογητικά που εφευρίσκει μέρος του Λαού μας κάθε φορά για να τεκμηριώσει την αεροβασία του Ελληνάρα, επινόησε και τώρα εξαίροντας με την κουτοπονηριά του μια σειρά από-δράσεις που ξεγελούσαν τον νόμο.                                                                                                                                  

Προφανώς ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι ξεγλιστρώντας από τα μέτρα θα πέσει πάνω στον ιό και υποχρεωτικά θα του συστηθεί και θα τον «φιλοξενήσει» και στο σπίτι του με ότι αυτό συνεπάγεται.                                                                                                                          

Τέταρτη βδομάδα σε κατ’ οίκον αυτοπεριορισμό και η ζωή ευτυχώς συνεχίζεται. Ο ήλιος παρότι  ο μπαρουτιασμένος ουρανός τον κρύβει, εξακολουθεί ν’ ανατέλλει στην ώρα του και να δύει χωρίς ηλιοβασιλέματα, αναβάλλοντας τα όνειρα για άλλες εποχές.                                                                                                                

Στη άκρη του δρόμου εκεί που φτάνει το βλέμμα μου, μια νεαρή βερικοκιά ξεγελάστηκε και άνθισε τηρώντας το έθιμο της Άνοιξης. Το ίδιο και μια κορομηλιά δίπλα της, στολίστηκε με τα λευκά της, παραβλέποντας τον καιρό που θύμωνε και βρόνταγε και απειλούσε, πως θα αργήσει να έρθει φέτος τούτη η άνοιξη.                                                                                                   

Απ’ το παράθυρο μου πλέον, εικόνες που με συγκινούν και με ταξιδεύουν κι ας μην τους είχα δώσει σημασία ποτέ άλλοτε. Ποτέ άλλοτε… Έρχονται τώρα να μου επισημάνουν πως μέσα από τα απλά και τα συνηθισμένα η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.                                                                                   

Αυτά τα απλά και τα συνηθισμένα που τα χάσαμε ξαφνικά και τότε καταλάβαμε πόσο μόνοι είμαστε, πόσο άδειος είναι ο κόσμος μας, πόσο λάθος εκτιμούσαμε τα χρώματα που μας ζωντάνευαν.                                                                                                                                                      

Έρχονται τώρα μέσα από το πλαίσιο του παραθυριού μου, να σπάσουν την παγωμένη εικόνα του δρόμου, τον μουντό όγκο των κτηρίων, την γκρίζα απόχρωση της ψυχής μου.   Τέταρτη βδομάδα στη απομόνωση και οι μέρες ανακυκλώνουν το χρόνο τους σε ένα πρόγραμμα που ορίζεται από επισκέψεις στο διάδρομο, στο καθιστικό, στο σαλόνι, στην κουζίνα, και καταλήγει για ευνόητους λόγους στο μπάνιο.                                                          

 Απ’ το παράθυρο της γειτονιά μου ξυπνώ, στο εφιαλτικό παράθυρο του κόσμου, μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες. Τα πολεμικά ανακοινωθέντα στο μέτωπο του κορωνοϊού από τα ενημερωτικά δελτία, διαδέχονται το ένα –το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς που σε βομβαρδίζουν ανηλεώς.                                                                                                                                    

Τα κανάλια ιδιωτικά και κρατικά(όποιος τα βλέπει) που κάνουν ενημέρωση, έχουν απλώσει την τρομολαγνεία τους και κτυπούν κατά κύματα τους έντρομους τηλεθεατές, που εθισμένοι στο φόβο ξέχασαν την-OF- βασική λειτουργία του τηλεκοντρόλ.                                                   

 Και βέβαια αφού οι τηλεοπτικοί σταθμοί εξαντλούν την δραστηριότητά τους σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τρόμου ανά τον κόσμο με εικόνες που σου κόβουν την ανάσα, συμπληρώνουν το ψυχαγωγικό τους πρόγραμμά με επαναλήψεις ταινιών και σειρών που ήμουν νιός και γέρασα βλέποντάς τες.                                                                                        

Τι να πεις, αντί να εμπλουτίσουν τα προγράμματά τους με αξιόλογα κινηματογραφικά έργα που να απευθύνονται σ’ έναν κόσμο που ψάχνει μια κάποια διέξοδο στην ασφυκτική του καθημερινότητα, του  πετούν κατάμουτρα κάτι εξωγήινα τέρατα, κάτι επιστημονικής φαντασιοπληξίας ή κάτι παραμυθιασμένους πρίγκιπες, που του γυρίζει το μάτι.                                     

 Κατά τα άλλα μας συμβουλεύουν και με «διαφημιστικά» μηνύματα ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.                           

Έτσι δεν μένεις σπίτι, έτσι παίρνεις τους δρόμους με τις δραμαμίνες παραμάσχαλα.                       

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να ενημερωνόμαστε όσο σκληρές κι’ αν είναι οι ειδήσεις. Δεν λέω να μην παρακολουθούμε την έγκυρη και τεκμηριωμένη θέση των γεγονότων που γίνεται από τον εξαίρετο κ. Τσιόδρα και τον κ. Χαρδαλιά. Λέω ότι η πολύωρη και εν πολλοίς επαναλαμβανόμενη παρουσίαση των ίδιων και των ίδιων ή ελαφρώς διαφοροποιημένων ειδήσεων που καταδεικνύει την ανθρώπινη τραγωδία σε εικόνες και αριθμούς, δεν πληροφορεί, εξοντώνει το ήδη βεβαρημένο ανοσοποιητικό της ψυχολογίας μας.                                        

Λέω ότι το εμπόριο του φόβου μπορεί να σκοτώνει περισσότερο και από τον ιό.                             Πως το έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος: Άγγελος εξάγελλος μας ήρθε από μακριά/γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι….. Αμέσως καταλάβαμε, τι πήγαινε να πεί/και του’ παμε να φύγει μουδιασμένα/Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει/ καλύτερα να μη μας πει κανένα.                        

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                               

magklarasvas@yahoo.gr