Οι ευκαιρίες της Δημοκρατίας

του Βασίλη Μαγκλάρα

Εβδομάδα εκπτώσεων νωρίς –νωρίς, δείχνοντας τις διαθέσεις του νέου χρόνου…                                                  Το θερμόμετρο σε ανεξέλεγκτη κάθοδο, ακολουθεί το κλίμα των καιρικών φαινομένων αδυνατώντας να συγκρατήσει τη διαρρέουσα ατμόσφαιρα που ασφυκτιά στο μικρόκοσμο των κομματικά «ελαχίστων» στη Βουλή των Ελλήνων.                                                                                                                                                  Στην παγωμένη γη της «Νότιας»(;) Μακεδονίας, η Μητέρα Πατρίδα στέλνει τους θερμούς χαιρετισμούς της με πετσοκομμένα επιδόματα θέρμανσης, προαναγγέλλοντας την ανακάλυψη της «Βόρειας Μακεδονίας» μέσα από διαδρόμους που αγνοεί η διαδρομή της Ιστορίας.                                                                                                                                                       Εβδομάδα εκπτώσεων είπαμε, με τις ευκαιρίες να χάνονται στην δυναμική του κατώτατου και του υποκατώτατου μισθού…                                                                                                             Τα

έντονα καιρικά φαινόμενα επηρεάζουν απ’ άκρου σ’ άκρον τη Χώρα μας, βάζοντας σε δοκιμασία τη Δημοκρατία μας που ασθμαίνουσα φυλλορροεί επί των «αρκούντων» που μετρούν τα αγαθά της  εμπιστοσύνης τους, σπάζοντας  την εξάρτησή τους από το ανεξάρτητο σχήμα που τους δέσμευε.                                                                                                               Και ρωτάω αφελώς: Η Επάρκεια της Δημοκρατίας  επαφίεται επί των «αρκούντων»;                                                                                           «Εξαρτάται μου λες εξαρτάται» πόση Δημοκρατία θέλουμε και πόση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ.                                                                                                                                                                  Όμως απ’ ότι φαίνεται στην πλειοψηφία των αριθμών οι Θέσεις (προγραμματικές – ιδεολογικές) δεν έχουν νόημα αν δεν έχουν καθίσματα. Αυτό άλλωστε-κάποιοι λένε- είναι και το «μεγαλείο» της Δημοκρατίας μας. Οι ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται και από απλός Εθνοπατέρας ή Εθνομητέρα ενός μειοψηφικού σχήματος, αναβαθμίζεσαι σε δύναμη πλειοψηφίας. Γίνεσαι ο περιζήτητος, ο εξέχων, που σιγουρεύει το μέλλον του με την αβίαστη εμπιστοσύνη που δείχνει την Δημοκρατική απαίτηση του μαγικού αριθμού 151!                                            Εβδομάδα εκπτώσεων πάντα και οι ευκαιρίες της αγοράς, έχουν χάσει το παιχνίδι των εντυπώσεων.                                                                                                                                                           Οι πολιτικές εξελίξεις προσφέροντας επεισοδιακά θρίλερ ανάμεσα σε Συνταγματικές ερμηνείες, σε Θεσμούς και Λαϊκές εντολές, έχουν παραμερίσει κάθε άλλο ενδιαφέρον και αφήνουν τη Δημοκρατία μας να κάνει το δικό της παιχνίδι.                                                              Και εκεί που λες μετρημένα κουκιά είναι, τόσοι σκούροι, τόσοι ανοιχτοί, δεν φτάνουν, κάτι γίνεται και ένας Ποταμίσιος παραπόταμος κάνει «τσαφ» και τους ξεπλένει όλους από το αδιέξοδο της Συνταγματικής νομιμότητας.                                                                                                                                                     Έτσι είναι οι ευκαιρίες στη Δημοκρατία μας, ένα παιχνίδι εξουσίας που άλλοι το απολαμβάνουν και άλλοι μεταλαμβάνουν Των Αχράντων Μυστηρίων πέφτοντας με το μεγαλύτερο δυνατό θόρυβο.                                                                                                                                                 Κάποιοι βέβαια μίλησαν για Ιουλιανά, αλλά ο μήνας δεν βολεύει να κάνεις «ρίμα». Άλλωστε τι να συγκρίνεις; Τότε η Δημοκρατία μας ήταν βασιλευόμενη, τώρα δεν μπορείς να πεις, είναι προεδρευόμενη.                                                                                                                               Ξεκίνησα να διαβάζω το εξαιρετικό πολιτικό βιβλίο του Steven Levitsky και του Daniel Ziblatt «Πως πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.                                               Αρχικά νόμισα ότι η αναφορά θα αφορούσε δικτατορίες που κατέλυσαν  Δημοκρατίες. Διαπίστωσα όμως στην πορεία πως εκτός από τα δικτατορικά καθεστώτα, γινόταν ιδιαίτερη μνεία σε δημαγωγούς που εκμεταλλευόμενοι την προσχεδιασμένη πλάνη στην κάλπη, σφετερίστηκαν την Δημοκρατία.                                                                                                                                                          Παραθέτω χαρακτηριστικά ένα μύθο του Αισώπου από το βιβλίο: Κάποτε ένα άλογο και ένα ελάφι ήταν εχθροί. Το άλογο πήγε τότε σε έναν κυνηγό και του ζήτησε να το βοηθήσει να το εκδικηθεί. Ο κυνηγός συμφώνησε αλλά είπε: «Αν θέλεις να νικήσεις το ελάφι, θα πρέπει να με αφήσεις να σου περάσω χαλινάρι για να σε οδηγώ, επίσης πρέπει να σου βάλλω αυτή τη σέλα για να σε ιππεύω όταν κυνηγήσουμε το ελάφι». Το άλογο συμφώνησε και έτσι ο κυνηγός του φόρεσε όλα αυτά. Όταν το άλογο με τη βοήθεια του κυνηγού εκδικήθηκε το ελάφι, ζήτησε από τον κυνηγό να του βγάλει το χαλινάρι και τη σέλα. Τότε ο κυνηγός του απάντησε «Όχι τόσο σύντομα, τώρα που σε έχω ζεμένο και σελωμένο, προτιμώ για ένα διάστημα να σε κρατήσω έτσι».                                                                                                                                   Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                      magklarasvas@yahoo.gr