Αγώνας σαν να μην πέρασε μια μέρα

Παλλαϊκή η συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Αυθόρμητη, ειλικρινής, άδολη, με πόνο ψυχής και φρόνημα καρδιάς για το Δίκαιο και την Αλήθεια.

Πέρασαν 25 χρόνια από την προηγούμενη φορά. Ίδιος παλμός, ίδιος ενθουσιασμός, ίδια πίστη.

Στην Ελλάδα των 2500 ετών πολιτισμού, ιστορίας, γλώσσας και παράδοσης, τα 25 χρόνια είναι μια ανάσα. Δεν είναι μεγάλο διάστημα. Δεν χρονίζει κάτι σε τόσο λίγο χρόνο.
Δεν παγιώθηκε τίποτα. Ο χρόνος σ’ αυτό τον τόπο, όπως και η μεγαλοσύνη του «με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα» μας υπενθυμίζει ο Παλαμάς. Και με το δίκιο ζυγιζεται. Και με τα κόκαλα, τα ιερά, ξαναμετριέται, την πηγή της ελευθερίας. Γιατί ο δικός μας εθνικός ύμνος αφιερώνεται στην ελευθερία και όχι την οικονομία. Στο πνεύμα και όχι στην ύλη. Στη Ζωή και όχι στο βίο.

«Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου…» μνημονεύει ο άλλος μέγιστος Ελύτης. Και συμπληρώνει «Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.».

Η Νέα γενιά, οι νέοι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί πριν εικοσιπέντε χρόνια (1992), παρότι ακατέργαστοι από το σχολείο τους, έχουν μνήμη εικοσιπέντε αιώνων. Ήταν εκεί με πρότυπο και καθοδηγητή τον συνομήλικό τους Παύλο Μελά. Οι αξίες τους είναι αναλλοίωτες και σμιλεμένες από χέρια ροζιασμένα, με λυτρωμένη καρδιά και φρόνιμα των προηγούμενων αγνών και ανιδιοτελών αγωνιστών. Όχι των αγωνιστών με αντικαταβολή σε χρήμα, θέσεις, «καλοζωία» αλλά και ιστορικό εξευτελισμό. Και αυτό επαναλαμβάνεται πάντα με την ίδια φρεσκάδα και φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα. Αδιάλειπτα, ιστορικά δικαιωμένο και κατά συνέπεια απόλυτα αληθινό.    

Το δίκαιο δεν θα μας το πάρουνε αν δεν το ξεριζώσουμε από την καρδιά μας. Αν δεν το αφήσουμε από το νου μας. Το προστάζει ο Περικλής και μας το μεταφέρει ο Θουκυδίδης λέγοντας στους Αθηναίους το 431π.χ. να μην συμβιβαστούν με τους Λακεδαιμόνιους γιατί ΚΑΘΕ ΜΙΚΡΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ΓΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ.

Τα παιδιά το ξέρουν. Όχι από γνώση. Από την εμπειρία της συλλογικής μνήμης. Όσοι χάνουν αυτή τη μνήμη συμβιβάζονται εντίμως - ατίμως.

Μετά από 2200 χρόνια όταν ο Άγγλος Χάμιλτον (υπερδύναμη) ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη συμβιβασμό, η απάντηση του αρχιστράτηγου ήταν πανομοιότυπη «Αυτό δεν γίνεται ποτέ. Εμείς ποτέ συμβιβασμό (για τις αξίες μας) δεν εκάναμεν… Ελευθερία ή θάνατος».  Ούτε ο Παλαιολόγος συμβιβάστηκε αναφέρει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης επιβεβαιώνοντας το συνεχές του έθνους (εθνικιστή και πατριδοκάπηλο θα τον αποκαλούσουν αυτόματα κάθε είδους εθελότυφλοι «ορθολογιστές» όπως και οι αντίστοιχοι λιμοκοντόροι της εποχής του).

Ούτε τώρα είναι ώρα για συμβιβασμούς. Όσο έντιμοι κι αν είναι για τους άλλους, θα είναι ύβρις προς τα κόκαλα και προς τα παιδιά μας που γεννιούνται σήμερα. Όταν εικοσπενταρίσουν, τι θα απαντήσουμε αν είμαστε εμείς η γενιά που θα τους έχουμε αποκόψει από την αέναη παράδοση, «το παμπάλαιο χώμα» κατά τον Ελύτη.

Το φως και τον πολιτισμό μας, στο διηνεκές θα τα κατέχουμε γιατί τα παρέχουμε. Είναι δικά μας γιατί τα δίνουμε με ανοικτή καρδιά, αφιλοκερδώς, γενναιόδωρα, ασύστολα και άπλετα σε όλους. Τα υπερασπιζόμαστε όμως από κλέφτες, από επιβουλείς, από κατακτητές, από καιροσκόπους, από κοντόφθαλμους καταπατητές, από επίδοξους οπορτουνιστές, από ιδεολόγους της …Χαλιμάς, από «εφιάλτες και πηλιογούσιδες». Γιατί «τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά».

Ο Μακεδονικός αγώνας συνεχίζεται, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Γκουντιός Β. Γιάννης

Στέλεχος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ