Ενα χρονογράφημα πριν 30 χρόνια (με αφορμή την σημερινή εκδήλωση για τον Γιάννη Δόδουρα)

Του Β. Π. Καραγιάννη

Η εκκλησιαστική χορωδία της πόλης «Αγιος Νικόλαος» με τη συμπλήρωση 50 χρόνων μουσικής διακονίας στους ναούς, τα ναϊδρια και τις αίθουσες, παρουσίασε στο Κοβεντάρειο ένα πρόγραμμα με συνθέσεις Ροδίου, Ρίχτερ, Στρομπούλη. Λαβράγκα, Μπετόβεν, Μότσαρτ και του πρόωρα χαμένου κοζανίτη συνθέτη και μαέστρου Γ. Δόδουρα.

Η αίθουσα στις 7 ήταν πλήρης. Οι λίγοι καθυστερημένοι θύμιζαν αργοπορημένους του πρωινού των Χριστουγέννων που δεν πρόλαβαν τον Ορθρο και τώρα στριμωχνόταν στον καπνιστήριο χώρο εκτός κυρίου μουσικού πεδίου.

Η 40μελης χορωδία σε πρώτη «κοσμική» εμφάνιση, μετά από πολλά χρόνια, ανανεωμένη, σωστά τοποθετημένη στα καφέ με άσπρα στα χέρια, ομοιόμορφα ντυμένη κι ο μαέστρος της κ. Πάρις Καραχάλιος στα μπλε. Ολα δηλαδή τυπικά και μετρημένα. Οι ακροατές, η γνώριμη εικόνα του εκκλησιάσματος επί τω κοσμικότερω κι ασφυκτικότερω τώρα, λαός εν μυσταγωγία, να χειροκροτά πηγαία και παρατεταμένα τους χορωδούς!

Δεν απουσίαζαν ούτε οι τοπικοί άρχοντες, που συνήθως αποφεύγουν τέτοιες εκδηλώσει ή παρίστανται δι’ αντιπροσώπου. Η χορωδία δεν επιδιώκει εντυπώσεις. Είναι εκκλησιαστική και στο ναό βιώνει και βιώνεται. Απ’ αυτό και η έλλειψη κάθε εκζήτησης. Οι εγκόσμιες

εμφανίσεις τους είναι μάλλον πάρεργη ασχολία.

Η ανάγκη ενός διαλείμματος, που είναι απαραίτητο σε κάθε ζωντανό οργανισμό, πιστεύουμε, τους ωθεί ν’ αφήσουν, έστω σπάνια, τους θείους αίνους Κυριακών και εορτών και να επικοινωνήσουν και εκτός ναού με το εκκλησίασμα, μέσα όμως από την καθημερινή και γήινη μουσική πραγματικότητα.

Ετσι, με την ευκαιρία των πενηντάχρονών της, παρουσίασε ένα μουσικό ψηφιδωτό, μικρά κομμάτια νοσταλγίας, έρωτα, μουσικά παιχνίδια, τον καημό και την πίκρα της ξενιτιάς· τι ωραία που ακούστηκε ο «Ανήφορος» δημοτικό της Κοζάνης σε διασκευή του Γιάννη Δόδουρα! Ακούσματα άλλων εποχών ίσως που πέρασαν όμως όμορφα μέσα μας, σαν μια ευγενική χειρονομία των συμπολιτών χορωδών, στους οποίους οφείλουμε χάρη για τη λυρική βραδιά, που προηγήθη μόλις της αποκριάτικης βακχείας με το απαραίτητο ηχητικό ποδοβολητό. Εκδηλώσεις που ονομάζουν μάλιστα και πολιτιστικές τα τελευταία χρόνια.