Εκδήλωση του Κινήματος και ομιλία Γιώργου Παπανδρέου

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θέλω, πριν από οτιδήποτε άλλο να σας ευχηθώ χρόνια πολλά και καλά, υγεία και δημιουργία για εσάς και τις οικογένειές σας.

Ένα μέλλον, αντάξιο στις προσδοκίες των παιδιών μας.

Μια γόνιμη χρονιά για την προσπάθειά μας,

για το ΚΙΝΗΜΑ μας.

Το ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Ελπίδα μας:

Το 2018 το Κίνημα Αλλαγής και οι προοδευτικές δυνάμεις του Ελληνικού λαού,

Μαζί,

Να γίνουμε οι συνδιαμορφωτές,

Μιας δίκαιης κοινωνίας.

Να εκφράσουμε δημοκρατικά τον πόθο για αλλαγή.

Για μια κοινωνία που μπορεί και καταπολεμά την ανισότητα, την αυθαιρεσία και την εξάρτηση.

Που μπορεί και απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνατότητες του Ελληνισμού.

Με ρωτούν πολλοί : Υπάρχει ελπίδα;

Υπάρχει ελπίδα!

Υπάρχει διέξοδος, δημοκρατική και προοδευτική.

Το λέω, με απόλυτη συνείδηση, των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε.

Αρκεί να πιστέψουμε στις δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του λαού μας και της χώρας μας.

Μπορούμε να κτίσουμε την Ελλάδα των Αξιών και της Δικαιοσύνης.

Ελλάδα – Μετά το Μνημόνιο Τι;

Αναμένεται ότι το 2018 θα έχουμε έξοδο από τα μνημόνια.

Ακούγεται αισιόδοξο.

Αλλά σας ρωτώ, ειλικρινά, έχουμε φτιάξει την Ελλάδα που ποθούμε;

Πρέπει να πούμε αλήθειες.

Σας ρωτώ:
Μετά το μνημόνιο, τι;
Αυτό το ερώτημα έθεσα τον Φεβρουάριο του 2014.
Ήταν η χρονιά όπου έπρεπε να κλείσουμε αυτόν τον κύκλο.

Το τέλος του μνημονίου, έλεγα τότε, για να σημάνει το τέλος της κρίσης, θα πρέπει να συνοδεύεται από τις μεγάλες αλλαγές που αναμορφώνουν το Ελληνικό κράτος.

Τη Δημοκρατία μας.

Μια Δημοκρατία που επέτρεψε να σπαταλούνται τα χρήματα του Έλληνα πολίτη, ο πλούτος της χώρας, στη σκοτεινή διαδρομή που το συνέδεε και το συνδέει το πελατειακό κράτος με τα πάσης φύσεως μεγάλα και μικρά συμφέροντα.

Οι περισσότεροι ρωτάνε «Γιατί το πήραμε;»

Θα έπρεπε να ρωτάνε «Γιατί το είχαμε ανάγκη;»

Όταν τελειώσει, θα τελειώσουν και τα ψέματα και οι μύθοι.

Πίσω από τις απλουστεύσεις, τις ύβρεις και όλες τις θεωρίες συνωμοσίας και τους μύθους, κρύβεται η προσπάθεια συγκάλυψης πραγματικών προβλημάτων και κατεστημένων καταστάσεων στη χώρα μας.

Η κρίση αφορά στην δυσλειτουργία του κράτους, της δημοκρατίας μας.

Που αντί να διέπεται από αρχές διαφάνειας, λογοδοσίας, αξιοκρατίας, αποτελεσματικότητας, απλοποίησης, συμμετοχής και σεβασμού του πολίτη, αντί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, κατέστη αιχμάλωτο των πελατειακών ορέξεων.

Με αυτά συγκρούστηκα, συγκρουστήκαμε τότε, με τις ρίζες του προβλήματος στη χώρα.

Συγκρούστηκα με νοοτροπίες, συμφέροντα, κατεστημένα.

Δεν θα σταματήσω να συγκρούομαι με αυτά.

Ο αγώνας για τη Δημοκρατία, δεν έχει ποτέ τελευταία μάχη, είναι διαρκής, είναι στάση ζωής.

Το λέω κάθαρα: Αν θεωρούμε ότι, δεν υπήρχαν βαθύτατα προβλήματα στην οικονομία και το κράτος, τότε η απάντηση στο ερώτημα «Μετά το Μνημόνιο, τι;», είναι απλή:

Ξανά Μνημόνιο.

Γιατί; Γιατί θα έχουμε αρνηθεί, τώρα που βρεθήκαμε στην άκρη του γκρεμού και γλυτώσαμε μία εθνική τραγωδία την τελευταία στιγμή, θα έχουμε αρνηθεί να κάνουμε την κρίση ευκαιρία και να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ρίζα του κακού που μας έφερε ως εδώ.

Φίλες και φίλοι,

Πρώτο μέλημά μας, για ένα σοβαρό και δυνατό Κίνημα Αλλαγής είναι – συλλογικά – να κατανοήσουμε το πραγματικό πρόβλημα.

Την Αλήθεια.

Αυτήν που συστηματικά θέλησαν να αποκρύψουν δυνάμεις της συντήρησης στην χώρα.

Πρώτο μέλημά μας ως Κίνημα, είναι να θέσουμε το πραγματικό διακύβευμα.

Η κρίση έφερε τα μνημόνια, όχι τα μνημόνια την κρίση.

Αυτήν την, πικρή για αυτούς, αλήθεια ανακάλυψαν πρόσφατα, κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ότι, δηλαδή, αν δεν είχε υπάρξει ο αναγκαστικός δανεισμός με το πρώτο μνημόνιο, η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει.

Επιτέλους, με το καλό να εγκαταλείψουν και τα υπόλοιπα ψέματα – τις «αυταπάτες», και τις προσπάθειες συγκάλυψης της αλήθειας και των πραγματικών ενόχων, όσο χρήσιμο κι αν νομίζουν πως τους είναι στο κομματικό τους αφήγημα.

Αφήγημα, που καθόλου τυχαία, συμπίπτει με αυτό της καραμανλικής δεξιάς και το οποίο, ούτε ο κ. Μητσοτάκης έχει εγκαταλείψει.

Δεύτερο μέλημά μας είναι να είμαστε περήφανοι – ειδικά ο Ελληνικός λαός, ο πολίτης – για αυτά που καταφέραμε.

Όχι την ψευδεπίγραφη διαίρεση που διαίρεσε και πόλωσε τον Ελληνικό λαό.
Μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Αλλά ότι, η κρίση έφερε τα μνημόνια όχι τα μνημόνια την κρίση.

Έχουμε μπροστά μας πολύ δουλειά.

Ο Ελληνικός λαός, παρά το γεγονός ότι είχε να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κρίση, είχε στηρίξει την προσπάθειά μας να αγγίξουμε επιτέλους τα πραγματικά προβλήματα και τις αιτίες που τα προκαλούσαν, σε όλα σχεδόν τα μέτωπα της δημόσιας ζωής.

Και που δεν υπήρχε πρόβλημα;

Και πρέπει και ο κόπος μας και τα επιτεύγματά μας, να αποτελέσουν βάση για την ενότητα του λαού μας, για να συνεχίσουμε τις αλλαγές, τις ριζικές αλλαγές στη χώρα μας.
Αλλά και βάση διαπραγματεύσεων για την ελάφρυνση του χρέους.

Γιατί εκεί που έγιναν τα πρώτα μεγάλα βήματα αλλαγής, ανακόπηκε η προσπάθεια.

Απαιτείται να ξαναδημιουργηθεί μια ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική δυναμική.

Γιατί;

Ανακόπηκε γιατί αντί να προωθούνται οι πραγματικές αλλαγές καλλιεργήθηκε από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ μια βαθιά διαίρεση, μεγάλη πόλωση μέσα στον λαό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Και έτσι αντί να ασχολούμαστε με τα βαθύτερα αίτια της κρίσης, αυτά τα συγκαλύψαν.

Ξεπλένοντας ευθύνες και κατεστημένα που προστάτεψαν.

Ξαναρωτώ λοιπόν – αυτό που ρωτούσα και το 2014:

Τι θέλουμε μετά το μνημόνιο;

Πάλι παρόν το πελατειακό σύστημα, έστω με λίγο διαφορετικές διευθετήσεις;

Πάλι παρόντα τα κατεστημένα;

Πάλι παρούσες τις άνομες σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής,

Πάλι σχέσεις εξάρτησης μεταξύ πολιτικής και επιχειρηματικών, τραπεζικών και μιντιακών συμφερόντων;

Πάλι παρόν ένα κράτος – δυνάστης;

Που αναπαράγει ανισότητες και αδικίες;

Μια διοίκηση για φωτογραφικές εξυπηρετήσεις;

Μια αυτοδιοίκηση για μικρό-διευθετήσεις;

Γιατί όχι μάχη καθημερινή, διαρκή, για μια ευνομούμενη πολιτεία;

Γιατί σταματήσαμε;

Αν δεν αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, πως θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με το πελατειακό κράτος;

Αν δεν ολοκληρώσουμε την αλλαγή στο κράτος, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διοίκηση, πως θα προσελκύσουμε επενδύσεις;

Αν δεν ενισχύσουμε δραστικά την τοπική αυτοδιοίκηση και δεν βελτιώσουμε τον «Καλλικράτη», πως θα διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον που θα στηρίζει τις βασικές ανάγκες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας των πολιτών.

Αν δεν επιβάλουμε τη διαφάνεια σε όλες, ανεξαιρέτως, τις συναλλαγές με το κράτος, πώς θα πάψουν να ωφελούνται οι λίγοι ή να σπαταλούνται πόροι;

Έθεσα και τότε ερωτήματα που και σήμερα πρέπει να μας προβληματίσουν καθώς διαμορφώνουμε τον νέο πρόγραμμα του Κινήματος Αλλαγής:

Τι κοστίζει η αλλαγή;

Πόσο κοστίζει να αλλάξουμε δομές στην εκπαίδευση, ώστε να αξιοποιήσουμε και να επενδύσουμε στους ανθρώπους, την έρευνα, την τεχνολογία, τη γνώση και σε ένα υψηλό επίπεδο δημόσιας εκπαίδευσης;

Ή ακόμα και να ανοίξουμε στη διεθνή αγορά;

Η Παιδεία μας να είναι εξαγώγιμο προϊόν είτε μέσω δημοσίων, είτε μέσω μη-κρατικών ιδρυμάτων; Όπως κάνει η Κύπρος.
Οι υπηρεσίες Υγείας επίσης όπως κάνουν τόσες χώρες.
Δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας για τους ξενιτεμένους νέους μας.

Πόσο κοστίζει να αξιοποιήσουμε σωστότερα τα κοινοτικά κονδύλια στον αγροτικό τομέα, ώστε να εγγυηθούμε ελληνικά προϊόντα ποιότητας, αξίας, την κρητική ή μεσογειακή δίαιτα που αποτελεί brand name ανά τον κόσμο, προϊόντα ανταγωνιστικά, με νέους αγρότες επιχειρηματίες, αντί να πουλάμε χύμα το λάδι μας στους Ιταλούς;

Πώς θα νιώσει ο εργαζόμενος δημιουργικός, αν το κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει ένα σύστημα Πρόνοιας, όχι πελατειακό, αλλά που να εγγυάται ένα ελάχιστο επίπεδο ζωής, σιγουριά και ασφάλεια;

Πως θα εμπεδωθεί σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αν δεν επικρατήσει ευνομία και κράτος δικαίου; Πόσο κοστίζει;

Πόσο κοστίζει να προχωρήσει η Ελλάδα στην αξιοποίηση των φυσικών της πόρων, της ηλιακής, της αιολικής, της πράσινης ενέργειας – όπως κάναμε με την γεωθερμική ενέργεια στη Θράκη, όπου καλλιεργούν προϊόντα με χαμηλό κόστος και μηδενική βλάβη στο περιβάλλον.
Βοηθώντας και επιχειρήσεις νέων – start ups – ανά την Ελλάδα.

Κόστισε τίποτα η υποχρεωτική δημοσίευση όλων των αποφάσεων της διοίκησης στο διαδίκτυο;

Να ξέρει ο πολίτης πώς και που ξοδεύονται τα χρήματά του, τι αποφάσεις παίρνουν εκείνοι που τον υπηρετούν.

Κόστοσε τίποτα η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων; Να ξέρουμε επιτέλους, πόσοι εργάζονται στο δημόσιο.

Κόστισε τίποτα η μηχανογράφηση όλων των υπηρεσιών του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης;

Κόστισε τίποτα η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, που με την εφαρμογή της κερδίσαμε 50% μείωση κόστους φαρμάκων;

Κόστισε τίποτα η δημόσια προκήρυξη για την επιλογή ανώτατων στελεχών στη Δημόσια Διοίκηση με αξιοκρατικά κριτήρια;

Πόσο κοστίζει ένα φορολογικό σύστημα που θα λειτουργεί, αποδοτικά, δίκαια, με διαφάνεια, καλλιεργώντας όχι το φόβο αλλά την εμπιστοσύνη στον Έλληνα πολίτη;

Που δεν θα είναι προϊόν συγκυριακής διαχείρισης κρίσης, με συνεχείς αλλαγές.

Κοστίζει τίποτα ένας νέος εκλογικός νόμος, που θα επιφέρει ένα γερό χτύπημα στο μαύρο πολιτικό χρήμα;

Πόσο κοστίζει να αναδιοργανώσουμε την Δικαιοσύνη ώστε να λειτουργεί γρήγορα, ανεπηρέαστα, με διαφάνεια;

Κοστίζουν τίποτα όλα αυτά;

Πόσο κοστίζει να αναδιοργανώσουμε την κρατική γραφειοκρατία, να χτυπήσουμε την πολυνομία, τις αλληλοεπικάλυψεις αρμοδιοτήτων, που εμποδίζουν τις επενδύσεις και ταλαιπωρούν τον πολίτη.

Απαιτείται απλά η πολιτική βούληση.

Δεν είναι θέμα χρημάτων.

Αυτές είναι οι μάχες που συλλογικά πρέπει να δώσουμε.

Διαμορφωτές μιας νέας συμμαχίας στην κοινωνία – στο Κίνημα Αλλαγής. – για την επανάσταση του αυτονόητου.

Φίλες και φίλοι,

Επειδή εύκολα μας κατηγορούσαν – που θα βρείτε τα λεφτά – ξαναθυμίζω αυτά που έχουμε πει – ότι όχι μόνον δεν κοστίζουν όλα αυτά, αλλά αντιθέτως, με την πλήρη εφαρμογή τους θα δώσουν ολοκληρωμένα θετικά αποτελέσματα. Ναι θα εξοικονομήσουμε χρήματα, ναι θα προσελκύσουμε επενδύσεις και ναι θα προσφέρουμε ποιοτικές και αξιόπιστες υπηρεσίες στον πολίτη.

Άρα, κεντρικός πυρήνας μιας διαφορετικής Ελλάδας, μετα-μνημονιακής, είναι η αλλαγή στο κράτος.

Να εμβαθύνουμε μία Δημοκρατία ισχυρών αξιών και θεσμών.
Έτσι θα κάνουμε την Ελλάδα παραγωγική και όχι παρασιτική.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα μπορώ να προσθέσω και πολλά ακόμα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε.

Το πιο απλό – εθνικός μας στόχος – η διακυβέρνηση της χώρας να γίνεται ηλεκτρονικά! Από τα νοσοκομεία, την παιδεία μέχρι κάθε συναλλαγή με το κράτος.

Έγινε στην Εσθονία. Γιατί όχι εδώ;

Εθνικός στόχος – όλα τα νησιά μας να είναι ενεργειακά αυτόνομα με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Είναι τόσα πολλά, και δεν χρειάζονται τα τεράστια ποσά.

Όμως χρειάζονται πολιτική βούληση.

Η πολιτική βούληση να συγκρουστούμε. Γιατί αυτές οι αλλαγές θίγουν. Θίγουν εμπεδωμένα συμφέροντα.

Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κρύφτηκαν. Πίσω από το ψεύτικο αφήγημά τους.
Για όλα φταίνε τα μνημόνια.
Θα διαπιστώσουμε την αυταπάτη αυτή πολύ γρήγορα.
Δεν είχαν το σθένος να συγκρουστούν με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.
Τα συγκάλυψαν.

Και αυτό το πληρώνει ο Έλληνας πολίτης.

Γιατί εάν είχαν συνεχίσει τις ριζοσπαστικές και προοδευτικές αλλαγές, δεν θα βρισκόταν ο Έλληνας πολίτης στην τραγική οικονομική κατάσταση που είναι.

Αυτά που εμείς προτείνουμε και αρχίσαμε να κάνουμε πράξη,

Η δικιά μας πρόταση μπορεί να περιορίσει δραστικά τα τεράστια κόστη, τις σπατάλες, τις πελατειακές διευθετήσεις που κοστίζουν, που κοστίζουν ακριβά με την υπερφορολόγηση, χωρίς από την άλλη να υπονομεύουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες, υγείας, παιδείας, πρόνοιας.

Αντίθετα με το τι επαγγέλλεται η ΝΔ.

Όπως βλέπουν τη μείωση φόρων, θα υπονομεύσουν αντί να καλυτερεύσουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες (από την υγεία μέχρι την παιδεία) για τον Ελληνικό λαό.

Αντίθετα με μας, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, του κ. Τσίπρα και του κ. Καμμένου, επέλεξαν την υπερφορολόγηση αντί της αποδοτικότητας του δημοσίου.

Επέλεξαν τη δήθεν φιλανθρωπία.
Μια «φιλανθρωπία» δεξιάς κοπής, που κρατά τον αποδέκτη – πολίτη εξαρτημένο και ανασφαλή.

Για να του κλέβουν την ψήφο.

Έχουμε την αντικατάσταση ενός παλαιού, με ένα νέο σύστημα αθέμιτων πελατειακών σχέσεων, ένα σύστημα που καταλύει το κράτος δικαίου.

Με ευθύνη του κ. Τσίπρα – που από πρωταγωνιστής των καταλήψεων, έγινε το αγαπημένο παιδί των κατεστημένων και των συμφερόντων.

Έχουμε,

– Αύξηση της γραφειοκρατίας

– Συντήρηση της διαφθοράς

– Αναξιοκρατία και διορισμούς ημετέρων

– Έλλειψη διαφάνειας και λογοδοσίας

– Άδικη υπερφορολόγηση που οδηγεί σε αύξηση της μαύρης οικονομίας

– Κατάρρευση των δικαιωμάτων σε ό,τι αφορά την αγορά εργασίας

– Αύξηση της πλασματικής απασχόλησης, της εκβιαστικής εκμετάλλευσης, της παραβίασης των σχετικών νόμων και συμφωνιών

– Αύξηση του μη ενεργού πληθυσμού, με συνέπεια μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα

– Σημαντική χειροτέρευση της θέσης των γυναικών στην αγορά εργασίας

– Δραματική χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ηλικιωμένων και των συνταξιούχων

– Οικονομική ασφυξία για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις μικρό-μεσαίες επιχειρήσεις

– Αδυναμία προσέλκυσης σοβαρών επενδύσεων

Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι, ούτε η δεξιά ούτε η δήθεν αριστερά είχαν το σθένος να τα βάλουν με τα κατεστημένα.

Και συγκαλύπτουν την αλήθεια για να καλύψουν τις ευθύνες τους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν έχω καμμία διάθεση για παρελθοντολογία.

Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά.

Αλλά αν δεν καταλάβουμε ποιά ήταν τα αίτια που μας έφεραν ως εδώ, που έβαλαν σε κίνδυνο τη χώρα και έφεραν τόσο πόνο στον Ελληνικό λαό, αν δεν κάνουμε σωστή και ειλικρινή αποτίμηση της κρίσης, δεν θα αλλάξουμε, θα συνεχίζουμε να βουλιάζουμε.

Υπάρχει και ακόμα ένας λόγος:

Ο σιωπηλός κ. Καραμανλής, με τις εκκωφαντικά καταστροφικές επιλογές του,

Παραμένει σιωπηλός.

Δεν είναι όμως ανενεργός.

Ο ίδιος, όσο και οι «κύκλοι» του, κάποιοι από τους οποίους είναι δανεικοί στο σημερινό Μαξίμου, επιμένουν, παρά την καταστροφή που έχουν προκαλέσει, να ιεραρχούν την προσωπική τους μοίρα, ως υπέρτερη του Ελληνικού λαού.

Έχω πει πολλές φορές. Δεν έχω τίποτα τον προσωπικό με τον Κώστα Καραμανλή.

Ξέρω ότι πολλά από τα βαθύτερα αίτια του ελληνικού προβλήματος ήταν χρόνιες παθογένειες.

Πήρε όμως μια Ελλάδα, το 2004, στην ακμή της παρουσίας της στην ΕΕ, με ιστορικές επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική, με σοβαρές νέες υποδομές, με την προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων, ευκαρία τεράστιας προβολής της χώρας μας, βρήκε έναν Ελληνισμό με κέφι, ελπίδα και την οικονομία σε πρωτοφανή ανάπτυξη.

Και αντί να αξιοποιήσει την ζηλευτή αυτή θέση κατάφερε να την υπονομεύσει βάναυσα.

Παρέδωσε την Ελλάδα αναξιόπιστη, αναξιόχρεη και προβληματική.

Χωρίς καμία αμφιβολία, η θητεία του αποτελεί το αποκορύφωμα του ελληνικού προβλήματος.

Δηλαδή, των πελατειακών αντιλήψεων και πρακτικών, που έφεραν την Ελλάδα να γίνεται επέτης και τελικά εξαρτώμενη από εξωτερική βοήθεια.

Βολεύει και τον ίδιον, και τους όμοιούς του, και πολλούς άλλους να ποτίζουν τον Ελληνικό λαό με ψέματα.

Βολεύει γιατί δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει στην Ελλάδα.

Η συντήρηση βολεύεται να κρατά τον Ελληνικό λαό σε μια κατάσταση μοιρολατρίας.

Αδύναμο άρα και υπάκουο.

Να περνά η αντίληψη ότι δεν υπήρξαν, ούτε υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές.

Μόνο αδιέξοδα.

Όπως με το Κυπριακό.

Εκκωφαντικά απών από τις διαπραγματεύσεις, ψελλίζει το ΝΑΙ στην Ελβετία και μετά γνέφει ένα ΟΧΙ στην Ελλάδα.

Αρκεί να μην έχει ο ίδιος πολιτικό κόστος.

Έτσι και με το Μακεδονικό. Αποδέχεται την σύνθετη ονομασία στο Βουκουρέστι (και τότε και δημόσια στην Ελλάδα) και σήμερα μας τα γυρίζει.

Αρκεί ο ίδιος να μην έχει πολιτικό κόστος.

Κόστος όμως υπάρχει και μεγάλο.

Για την Ελλάδα.

Για τον Ελληνισμό, που αισθάνεται προδομένος, σε σύγχυση, και απογοητευμένος.

Μήπως αυτό όμως είναι το ζητούμενο;

Να μην πιστέψει ο Ελληνισμός ότι έχουμε δυνατότητες;

Να μην ξεσηκωθεί επιτέλους απέναντι στα πραγματικά κατεστημένα που τον έχουν κρατήσει μακριά από την αλήθεια;

Κρύβονται πίσω από τα ψέματα για να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα.

Εύκολα να κατηγορούν άλλους για την εξάρτησή μας, να τους αφορίζουν, αλλά να γίνονται τελικά οι σκληρότεροι υπηρέτες των μνημονιακών πολιτικών.

Καμία αλλαγή δεν τόλμησαν στην δομή εξουσίας ή απέναντι στα κατεστημένα που κρατούν τα ινία της.

Και ο Ελληνικός λαός σε ομηρία.

Σε εξάρτηση, λόγω των πολιτικών τους.

Βολεύει πολλούς.

Χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης, υπηρέτησαν το δόγμα «η εξουσία μας ανήκει και τη διανέμουμε κατά το δοκούν», σε ημέτερους, φίλους, συμφέροντα και κατεστημένα, σκορπίζοντας τον πλούτο του Ελληνικού λαού στους πέντε ανέμους.

Στο δρόμο αυτό, οδήγησαν τη Δημοκρατία και τους θεσμούς, στην υποταγή.

Φοβούνται τις αλήθειες.

Θέλουν να παραχαράξουν το παρελθόν, για να συντηρηθούν στο παρόν, και να εξασφαλισθούν στο μέλλον.

Φοβούνται τις αλήθειες.

Γιατί η αλήθειες απελευθερώνουν.

Ανοίγουν προοπτικές.

Δίνουν την δυνατότητα να αλλάξουμε.

Για τους λόγους αυτούς κατασκεύασαν συνωμοσίες.

Σύμφωνα με αυτούς,

Η χώρα χρεοκόπησε γιατί εμείς – και μάλιστα, η Ανεξάρτητη Στατιστική Υπηρεσία – μαγείρεψε τα στατιστικά στοιχεία.

Όχι γιατί αυτός, με τον σημερινό ΠτΔ και τους υπόλοιπους υπουργούς του, μοίραζαν το δημόσιο κορβανά για να αγοράσουν ψήφους και εύνοια ημετέρων.

Ακόμη τον περιμένω να μιλήσουμε δημοσίως. Από εκεί που μείναμε τον Οκτώβρη του 2009, όταν τον ρώτησα για την κατάσταση της χώρας και η απάντησή του ήταν:

Τρία πουλάκια κάθονται. – Κι η χώρα στα τάρταρα.

Καθημερινά όμως αποκαλύπτονται.

Τα ψευδή στοιχεία που δημοσιοποίησαν στην ΕΕ το 2009 – δυο μέρες πριν τις εκλογές – τα ονοματίζει η διακομματική έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου που έγινε το 2015 ως ξεδιάντροπη «απάτη».

Τις πρακτικές τους, τις ομολόγησε δημόσια ο κ. Προβόπουλος, μόλις πέρσι.

Είχαν στήσει ολόκληρη επιχείρηση από το καλοκαίρι του 2008, για να αποκρύψουν την αλήθεια.

Ο κ. Προβόπουλος, ως συνοδοιπόρος και συνυπεύθυνος του κ. Καραμανλή, ομολόγησε μόλις πέρσι, πως ζήτησε από το ΔΝΤ και τον τότε υπεύθυνο για την Ελλάδα, κ. Τράα, να μην δημοσιοποιήσουν την Έκθεσή του.

«Τον παρακαλέσαμε, να μην το δημοσιεύσει γιατί θα γινόταν χαμός», είπε χωρίς αιδώ.

Ο κ. Προβόπουλος που τάχα μας είχε ενημερώσει…

Μας ενημέρωσε κάποιες μέρες πριν από τις εκλογές ότι το έλλειμμα μπορεί να είναι διψήφιο.

3 ημέρες μετά από τις εκλογές είπε ότι είναι 12,5%.

Και πάλι έκρυψε την αλήθεια.

Πριν από 15 ημέρες μάθαμε ότι είχε στα χέρια του την έκθεση των υπηρεσιών της Τράπεζας Ελλάδας.

Έλεγε ότι, όλα αυτά είναι εκτός πραγματικότητας και ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη.

Την έκρυψαν.

Αυτή είναι η αλήθεια, για να τελειώνουμε, λοιπόν.

Όχι, δεν ξέραμε ούτε την έκταση, ούτε το βάθος του προβλήματος των δημοσίων οικονομικών.

Τι ξέραμε;

Ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τη συνολική λειτουργία του πολιτικού και οικονομικού συστήματος της χώρας.

Ότι η τότε Κυβέρνηση τροφοδοτούσε σκάνδαλα, διαφθορά και σπατάλη υπέρ των ημέτερων.

Γι’ αυτό και το σύνθημά μας ήταν: ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.

Ουδείς ήξερε, τότε, πλην του στενού κύκλου.

Και επιτέλους, ας σταματήσουν την προσπάθεια να κατασκευάσουν συνενόχους.

Το έγκλημά τους είναι πια ορατό.

Βασικός τους στόχος ήταν να κρύψουν την αλήθεια από τον Ελληνικό λαό.

Για να πετάξουν την απασφαλισμένη χειροβομβίδα στη δικιά μας αγκαλιά και να τρέξουν να κρυφτούν από τις ευθύνες τους.

Για να εκραγεί στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, της νέας κυβέρνησης, ενώ αυτοί, οι πραγματικοί εμπρηστές θα έχουν αποδράσει.

Και εάν δεν με είδατε εξοργισμένο,

Αν δεν με είδατε να βγαίνω και εγώ στις πλατείες και στους δρόμους από την αγανάκτησή μου, αν δεν με είδατε να αντιπολιτεύομαι την αντιπολίτευση, όπως έγινε όταν ο Σαμαράς άνοιξε την πόρτα του θηριοτροφείου με τους λαϊκισμούς του, ήταν γιατί ήξερα ότι έπρεπε να αφιερωθώ στη διαχείριση της μεγαλύτερης κρίσης που θα περνούσε η Ελλάδα, αλλά και στη μεγαλύτερη κρίση από την ίδρυση της ΕΕ.

Ήξερα ότι έπρεπε να δείξουμε και να αποδείξουμε, και στην ΕΕ και στις διεθνείς αγορές, σταθερότητα, αξιοπιστία, ηρεμία και αποφασιστικότητα.

Ήξερα ότι χρειαζόταν η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση του Ελληνισμού για να αντιμετωπίσουμε μια πυρκαγιά που εξαπλωνόταν.

Ίσως να έκανα λάθος.

Ίσως να υπερεκτίμησα τον πατριωτισμό της αντιπολίτευσης.

Ίσως να υποτίμησα τις μηχανορραφίες τους και τα fake news που πότισαν τον Ελληνικό λαό.

Στο στενό κύκλο, τότε, και ο κ. Μπαρόζο.

Τεράστιες οι ευθύνες της ελεγχόμενης από συντηρητικές δυνάμεις ΕΕ.

Έκανε και αυτός τα στραβά μάτια για να διευκολύνει τον φίλο του κ. Καραμανλή.

Ο κ. Μπαρόζο, που πετούσε πάνω από τις φωτιές στην Ηλεία, μαζί με τον κ. Καραμανλή, γιατί του είχε τάξει στήριξη για την επανεκλογή του.

Τον είχα ρωτήσει επανειλημμένα αν γνωρίζει κάτι και απαντούσε ότι όλα ήταν καλά.

Για το ποιόν και τα πεπραγμένα του κ. Μπαρόζο, ας ανατρέξουν όσοι ακόμα δεν κατανοούν τι συνέβη, στη συνέντευξη Σόιμπλε.

Ο κ. Σόιμπλε δημόσια πια ομολογεί, ότι η κα Μέρκελ επέβαλε το ΔΝΤ γιατί δεν εμπιστευόταν πλέον τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Και αυτό, σε απάντηση για όσους ακόμα πιστεύουν στο ψέμα, ότι εμείς ζητήσαμε το ΔΝΤ.

Τι κάνει η Δικαιοσύνη;

Ένα ερώτημα που ακόμη περιμένει απάντηση: Ερώτημα που έθεσε σε συνέντευξή του χθες και ο Πρόεδρος του Μηχανισμού Στήριξης / ESM / κ. Βιζερ:

Η Ελληνική δικαιοσύνη, θα ασχοληθεί με τα πραγματικά στοιχεία αντί με μύθους, fake news και συνωμοσιολογία;

Θα διερευνήσει τα όσα περιλαμβάνονται στην Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τις χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα προσαρμογής και χαρακτηρίζει λαθροχειρία και απάτη τη παραχάραξη των δημοσιονομικών στοιχείων επί Καραμανλή;

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,

Υπάρχει προοδευτική εναλλακτική πρόταση;
Λέω Ναι!

Αντίπαλός μας, η συντήρηση, που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται, σε αυτόν τον αέναο κύκλο, από αυτό το πελατειακό σύστημα.

Αυτό που έχω ονομάσει, ελληνικό πρόβλημα, τον ιδιότυπο πελατειακό καπιταλισμό.

Αυτό το σύστημα, μας οδήγησε στην κρίση.
Αυτό το σύστημα ευθύνεται ότι βρεθήκαμε έρμαιοι να ζητιανεύουμε δάνεια από τους εταίρους μας.

Δεν μπορούμε πια να είμαστε αιχμάλωτοι ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος, πελατειακού.

Το οποίο οικοδομήθηκε πάνω στις στρεβλές αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, της συντήρησης.

Μια εξουσία, που κρατά σε ομηρία κάθε υγιή παραγωγική και δημιουργική δύναμη του τόπου.

Που αντιμετωπίζει τον πολίτη ως εξαρτημένο πελάτη.

Αντί για δικαιώματα για όλους, εξαιρέσεις για συμφέροντα και κατεστημένα.

Που στήνει φιέστες για αντίδωρα και επιδόματα σε 60 χιλιάδες Έλληνες, τους οποίους αντιμετωπίζει ως επαίτες, υπερφορολογώντας τους πάντες.

Μια εξουσία, που με φληναφήματα και επικοινωνιακές φούσκες, κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και ο κ. Καραμανλής.

Η θέση μας ιδεολογικά, πολιτικά, ιστορικά, είναι απέναντι στη συντήρηση. Απέναντι στη δεξιά.
Αλλά απέναντι και σε όποιο άλλο χρώμα έχει.

Δικαιώματα για όλους – όχι εξαιρέσεις για τους λίγους και ισχυρούς, για συμφέροντα και κατεστημένα.

Απαιτείται μια θεσμική επανεκκίνηση, για να χρησιμοποιήσω μια σύγχρονη έκφραση.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα: θα μπορούσε η κυβέρνηση Καραμανλή να διπλασιάσει το χρέος, αν υπήρχε ένας θεσμός που να παρακολουθεί ουσιαστικά την υλοποίηση του προϋπολογισμού;
Προφανώς και δεν θα μπορούσε.

Αυτό, λοιπόν, είναι που χρειάζεται.

Για να αντιμετωπίσουμε τη «ρίζα του κακού», είναι ιστορική πια ανάγκη, να επαναθεσμίσουμε τη Δημοκρατία μας.

Θεσμοί που να λειτουργούν δημοκρατικά, με αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα.

Που οικοδομούν την εμπιστοσύνη με τους πολίτες.

Ισονομία.

Διαφάνεια.

Λογοδοσία.

Συμμετοχή, αποκέντρωση, διαβούλευση

Κράτος δικαίου – Κοινωνική δικαιοσύνη

τεχνολογία που απελευθερώνει

Οικονομία που καινοτομεί και είναι βιώσιμη

Ο δικός μας αγώνας είναι για αυτά.

Αυτή είναι η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ της χώρας.

Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω: αν δεν αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε.

Γι’ αυτό και καλώ όλους, και τους συμπολίτες μας, να μην αφήσουν τη μοίρα τους στα χέρια ανθρώπων που επαγγέλλονται τη νέα μεγάλη αυταπάτη.

Γιατί τώρα πια, είναι συνειδητή πολιτική απάτη.

Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, είναι συνένοχοι στο έγκλημα.

Έκαναν και κάνουν, ότι και η δεξιά.

Όπως γνώριζαν τότε, γνωρίζουν και τώρα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,

Από εμάς εξαρτάται αν οι κρίσεις θα επαναλαμβάνονται ως συστημικά φαινόμενα ή αν θα υπάρξει επιτέλους, αλλαγή πορείας.

Αυτό είναι το ιστορικών διαστάσεων έργο που πρέπει να ξεκινήσουμε με το Συνέδριό μας τον Μάρτιο.

Να ασχοληθούμε με αίσθημα ευθύνης με αυτήν την αποστολή.

Από αυτό θα κριθούμε.

Θα απαντήσουμε, λοιπόν, ουσιαστικά στις προκλήσεις των καιρών;

Οι προκλήσεις

Αν στην Ελλάδα αυτή είναι η πρόκληση – δεν είμαστε μόνοι.
Δεν είμαστε μια νησίδα.
Και η προοδευτική πρόταση πρέπει να ξεφεύγει από τα στενά μας σύνορα.

Στην Σοσιαλιστική Διεθνή, της οποίας προεδρεύω, βλέπουμε την άναγκη της αλληλεγγύης των λαών και πολιτών για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας:

Πως αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες αλλαγές και προκλήσεις;
Και είναι πολλές.

Οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η παγκόσμια κοινότητα, δεν είναι μακριά από την πόρτα μας.

Τις αντιμετωπίζουμε πριν από όλους μέσα στο δικό μας σπίτι.

Η αναδυόμενη Ασία με πρώτη την Κίνα.

Ο νέος δρόμος του Μεταξιού που αποτελεί κεντρικό στόχο του Πεκίνου καταλήγει εδώ στον Πειραιά.

Η τεράστια αύξηση πληθυσμού στην Αφρική και την Μέση Ανατολή. Μαζί με τις συγκρούσεις, τη φτώχεια, και την ανισότητα.

Οι μετακινήσεις προς την Ευρώπη θα αυξάνονται εάν δεν συμβάλλουμε στην βιώσιμη ανάπτυξη της Αφρικανικής Ηπείρου.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας που επιτρέπει να διαρραγεί ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ Κράτους, Εργαζομένων και Εργοδοτών. Που διασφάλιζε ένα σύστημα πρόνοιας, παιδεία, υγεία, συντάξεις, δουλειές και αξιοπρεπείς αμοιβές.

Αλλά το κεφάλαιο εύκολα σήμερα διαφεύγει από το εθνικό κράτος και αποφεύγει τις υποχρεώσεις του βρίσκοντας φτηνότερο εργατικό δυναμικό, χώρες χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά και φορολογικούς παραδείσους για να εξασφαλίζει υπερκέρδη.

Δυστυχώς οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές αντί να θέτουν κανόνες στο παγκόσμιο κεφάλαιο, απαιτούν να μειώσουμε εμείς τις απαιτήσεις μας, σε κοινωνική πρόνοια, εργατικά δικαιώματα, ποιότητα ζωής, για να γίνουμε ανταγωνιστικοί.

Και όχι μόνο. Υπάρχει τεράστια υπερσυγκέντρωση πλούτου που επιτρέπει σε λίγους να έχουν τεράστια εξουσία υπονομεύοντας δημοκρατίες, και την πραγματική εκπροσώπηση των πολιτών.

Η ανισότητα γίνεται όλο και περισσότερο βασικό πρόβλημα που υπονομεύει την συνοχή κοινωνιών, δημιουργεί ανασφάλεια, φόβους και ρατσισμό, ενισχύει πελατειακές εξαρτήσεις των αδύναμων προς τους ισχυρούς.

Με τις τεχνολογικές εξελίξεις – έχουμε τεράστιες δυνατότητες αλλά και πρωτοφανείς προκλήσεις.

Η δύναμη της γνώσης, της τεχνολογίας μπορεί να δώσει λύσεις σε κάθε προβλημα υγείας, να βελιτώσει την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής, να μας δώσει πρόσβαση σε πληροφόρηση.

Αλλά την ίδια ώρα, με την τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να καταστραφεί ο πολιτισμός μας, ενώ με την ρομποτική και τα συστήματα επικοινωνίας, από την μια θα χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, και από την άλλη θα υπάρχει εύκολος έλεγχος της κάθε κίνησής μας, από το πως κοιμόμαστε μέχρι και τον χτύπο της καρδιάς μας, υπονομεύοντας κάθε έννοια ελευθερίας.

Και τέλος, η κλιματική αλλαγή απειλεί όλους.

Αποτελεί μια ευκαιρία για συνεργασία διεθνώς, αλλά αν αυτή δεν υπάρξει θα αποτελέσει αφετηρία τεράστιας προσφυγιάς και πολέμων για βασικές ανάγκες, όπως του νερού.

Παρά τα στραβά της, η πρώτη απάντησή μας πρέπει να είναι η Ευρώπη. Αλλά πιάνει Ευρώπη;
Και Ευρώπη σοσιαλιστική και δημοκρατική.

Στην ελληνική κρίση δεν καταφέραμε να σταθούμε μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον, ούτε εντός των τειχών – σαν Έλληνες.
Και αυτό μας έβλαψε.
Σχεδόν 9 χρόνια διανύουμε περίοδο προσαρμογής ενώ οι άλλοι γρήγορα έφυγαν μπροστά.

Όμως και στην ΕΕ, το λέω ευθέως, ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η κρίση, υπονόμευσε τον πυρήνα των βασικών ευρωπαϊκών αξιών αντί να τις προστατεύσει.

Αντί στήριξης – στην αρχική και κρίσιμη περίοδο, είχαμε την τιμωρητική διάθεση που άνοιξε τις ορέξεις των αγορών.

Υπονόμευσε έτσι τις αξίες αυτές και διεθνώς.

Η Ελλάδα έχει και είχε πρόβλημα, αλλά η Ελλάδα δεν ήταν και δεν είναι ΤΟ πρόβλημα.

Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι οι συντηρητικές πολιτικές.

Η δημοσιονομική ευθύνη και ανάγκη για προσαρμογή, μετετράπη σε αυστηρή λιτότητα

Και βέβαια,

Δεν μπορεί να ιδιωτικοποιούνται κέρδη και να κοινωνικοποιούνται ζημιές.

Συνολικά χρειάζεται – όπως αναφέρει ο φιλόσοφος Jurgen Habermas – να δημιουργηθεί ένας «ευρωπαϊκός δήμος», μια «αγορά» με τη σημασία που είχε στην αρχαιότητα, για να συζητηθούν οι μεγάλες τομές για μια μελλοντική Ευρώπη, τη μετα-μνημονιακή.

Σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη θα μπορούσε – δημοκρατική και σοσιαλιστική – να γίνει μοχλός για τον εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης.

Καταπολεμώντας την ανισότητα, την αδικία, τη φτώχεια.

Τι μπορεί να κάνει για αυτό μία χώρα όπως η Ελλάδα;

Να θέσει ευθέως όλα αυτά τα ζητήματα.

Και να αγωνιστούμε για να διαμορφώσουμε ευνοϊκούς συσχετισμούς, όχι ευκαιριακά, αλλά με αξιόμαχο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, πλαίσιο αρχών και σεβασμό στα συμφέροντα και των άλλων λαών.

Αποτελούν θέματα ζωτικής σημασίας και για μας.

Να μιλήσουμε για αυτό που ονομάζω εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης.

Ένας ακομα λόγος να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας.

Που είναι και απαραίτητη για να μπορούμε να είμαστε ισχυροί στις διαπραγματεύσεις κάθε είδους που μπορούν να προκύψουν, όπως για το Κυπριακό ή το Σκοπιανό.

Όταν βρέθηκα να χειρίζομαι την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της νεότερης Ελλάδας, ένας φόβος μου ήταν μήπως σε στιγμή αδυναμίας θελήσουν κάποιοι να μας επιβάλλουν λύσεις στα μεγάλα μας θέματα.

Δεν θα ξεχάσω την μάχη που χρειάστηκε να δώσω.

Όταν ζήτησε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί να αφαιρεθεί το δικαίωμα της ψήφου, και άρα και του βέτο, από τις χώρες που ήσαν σε πρόγραμμα προσαρμογής. Εκείνη την στιγμή είμασταν οι μόνοι.

Έδωσα μάχη.

Μόνος.

Ο τότε Πορτογάλος Πρωθυπουργός, μετά, μου είπε ότι δεν είχε ξαναδεί και τόσο δύσκολη σύγκρουση στην ΕΕ.

Αλλά δεν χάσαμε την ψήφο μας, το βέτο μας.

Σκεφτείτε αν σήμερα είχαμε χάσει το δικαίωμα αυτό.

Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα στις διαπραγματεύσεις με γειτονικές χώρες; ‘Η πολλά άλλα ζωτικά ζητήματα;

Εξωτερική πολιτική, δεν μπορεί να γίνεται χωρίς γνώση, χωρίς σχέδιο.

Ούτε υπό το βάρος πιέσεων, ως επακόλουθο αλόγιστων και βλαπτικών επιλογών, ενταγμένων στον μικρόκοσμο της χωρίς αρχές και αξίες άσκησης της εξουσίας, για τη νομή της και την εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.

Γι’ αυτό και για λόγους ευθύνης, αισθάνομαι την ανάγκη, να ακούσω τους κυβερνώντες να μας πούν τι ακριβώς κάνουν, ποιες είναι οι θέσεις τους και πως τις προωθούν.

Η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη για να πορευόμαστε στη λογική του «ας κινηθούμε μεταξύ τακτικισμού και αρνητισμού» της Νέας Δημοκρατίας ή τη λογική «ας παίζουμε σε διάφορα ταμπλό μιας κι έχουμε έναν ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε η στάση του Κώστα Καραμανλή να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο και να αποποιούμεθα των ευθυνών μας, μπορεί να είναι υπεύθυνη επιλογή για τη χώρα. (Θυμίζω ότι παρότι είχαμε για χρόνια καταφέρει να μην αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ τα Σκόπια ως Μακεδονία αυτό το έχασε – από την αδράνειά του – ο Καραμανλής όταν έγινε Πρωθυπουργός.)

Θυμίζω για την ιστορία

Ακόμα και το περιβόητο «βέτο» στο Βουκουρέστι χρησιμοποιείται σήμερα από κάποιους για να προετοιμάσουν την πολιτική τους επάνοδο.
Ξαφνικά κάποιοι έως τώρα «βουβοί» φαίνεται να ξαναβρίσκουν την φωνή τους.
Και τα ψέματα ή έστω οι υπερβολές συνεχίζονται.
Και για να είμαστε ακριβείς με την ιστορική πραγματικότητα – διότι και σε αυτό το θέμα συνεχίζει η προσπάθεια κάποιων να γραφτεί η ιστορία όπως τους βολεύει:
Στο Βουκουρέστι κανένα «ηρωικό βέτο» δεν υπήρξε – διότι απλούστατα και ευτυχώς δεν χρειάστηκε.
Το θέμα της ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ ποτέ δεν τέθηκε σε ψηφοφορία κατά την Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου.
Ήδη εκ των προτέρων είχε καταστεί σαφές ότι αυτό το θέμα έβρισκε αντίθετους κάποιους συμμάχους στο ΝΑΤΟ.
θεωρώ ότι οι χειρισμοί της τότε κυβέρνησης ήταν οι ενδεδειγμένοι.
Το αναγνωρίζω γιατί θέλω να μιλάμε με αλήθειες.
Θυμίζω ότι και εμείς, το ΠΑΣΟΚ ως Αξιωματική Αντιπολίτευση τότε, συνέβαλε. Συμβάλαμε με τον απαραίτητο διάλογο και συνεργασία με την κυβέρνηση, να χαραχτεί μία εννιαία εθνική γραμμή – η «κόκκινη γραμμή» όπως είχε ονομαστεί τότε, δηλαδή σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για κάθε χρήση (erga omnes ) – ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδας αποτελεσματικά.

Αυτό, για εμένα, είναι ένα παράδειγμα σοβαρής και υπεύθυνης αντιπολίτευσης όταν τα συμφέροντα της πατρίδας και τα εθνικά θέματα δοκιμάζονται.

Ποιός λοιπόν καλλιεργεί τον «μύθου του βέτο του Βουκουρεστίου».
Στα εθνικά θέματα όπως και στις μεγάλες κρίσεις – όπως αυτή τους 2009-10, απαιτείται σοβαρότητα.
Δεν υπάρχουν πατριώτες και μη πατριώτες.
Υπάρχουν όμως εκείνοι που καπηλεύονται τον πατριωτισμό και εκείνοι που θέλουν πατριωτικά να υπηρετούν την Ελλάδα.

Όσο κι αν έφτιαξαν πολλοί καριέρες με ακραίες φωνές και συλλαλητήρια – επενδύοντας στον πόνο του Ελληνικού λαού, δεν βοήθησαν τα εθνικά συμφέροντα. Ούτε το 92, ούτε τώρα βοηθούν.

Οι δικές μας θέσεις είναι σαφείς και διαχρονικά συνεπείς.

Η Ελλάδα έχει πολλά να προσφέρει και πολλά να κερδίσει μέσα από έναν ισχυρό ρόλο στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο.

Και το ρόλο αυτό μπορούμε να τον κερδίσουμε μέσα από το διάλογο, τη συνεργασία, την έξυπνη διπλωματία.

Αρκεί να ανατρέξουμε στην ιστορία για να πεισθούμε.

Η παράταξη μας εχει δείξει δείγμα γραφής και προς αυτήν τη κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε. Με τόλμη και αποφασιστικότητα.

Σε κάθε περίπτωση – η αξιοπιστία της χώρας μας ξεκινά από εμάς τους ίδιους.

Μήπως η αντιπαράθεση για τα μνημόνια μας έχουν αποπροσανατολίσει από το διακύβευμα στη χώρα μας αλλά και διεθνώς;

Η Κυβέρνηση επαίρεται ότι θα βγει από τα μνημόνια.

Μετά από 9 χρόνια προσπαθειών, κάποτε θα ερχόταν και αυτή η στιγμή.

Όμως, μας κοροϊδεύει.

Δυστυχώς η κατάσταση είναι χειρότερη.

Όχι ότι όλοι μας δεν ευχόμαστε να τελειώσει αυτή η περιπέτεια.

Και εμείς κάναμε το καθήκον μας.

Αλλά δυστυχώς δεν τελειώνει τόσο εύκολα:

1) Οι όροι που τίθενται για την εξυπηρέτηση του χρέους θα μας έχουν και τυπικά υπό εποπτεία για δεκαετίες.

2) Οι διεθνείς αγορές θα μας έχουν στο μικροσκόπιο.

3) Και το βασικότερο. Αν θέλουμε την απεξάρτηση, αν θέλουμε πραγματικούς βαθμούς ελευθερίας, αν θέλουμε να μπορούμε να μιλάμε διεθνώς με αξιοπιστία και πειθώ, τότε μόνο με μεγάλες αλλαγές θα τα καταφέρουμε.

Για να σπάσουμε το σύστημα εξάρτησης που ξεκινά από το πελατειακό ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Μπροστά στις παγκόσμιες προκλήσεις βλέπουμε μια εύκολη στροφή σε πολλές κοινωνίες προς τον ρατσισμό, τον αυταρχισμό, τον νέο-φασισμό, την αναζήτηση δήθεν ισχυρών ανδρών, τις θεωρίες συνομωσίας, τον φονταμενταλισμό και τον υπερεθνικσιμό.

Το αντίθετο χρειάζεται:

Διανοούμενοι σε όλο τον κόσμο, πολιτικοί με εμπειρία, άνθρωποι από την κοινωνία των πολιτών, παντού στον κόσμο, συμφωνούν ότι, οι λαοί που έχουν ανεπτυγμένο δημοκρατικό αίσθημα και θεσμούς που λειτουργούν για τον πολίτη, θα είναι οι λαοί, που θα πορευτούν με μεγαλύτερη ασφάλεια σε έναν κόσμο που αλλάζει.

Και παράλληλα συμμαχίες μεταξύ των λαών και πολιτών για την κοινή αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων.

Ο νέος πατριωτισμός

Φίλες και φίλοι,

Για αυτό χρειάζεται να σφυρηλατήσουμε έναν νέο πατριωτισμό.

Πατριωτισμό που δεν φοβάται να μιλήσει για τις δικές μας αδυναμίες, που σπάει την μοιρολατρία και πιστεύει στις δυνατότητές μας.

Πατριωτισμό που αξιολογεί ψύχραιμα και τα συν αλλά και τα πλην άλλων εθνών.

Δεν ανέχεται εξαρτήσεις, δεν ψάχνει για έξωθεν σωτήρες, ούτε για αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά αξιοποιεί ό,τι καλύτερο έχουμε εμείς και τις όποιες καλές πρακτικές έχουν οι εταίροι μας ή άλλοι λαοί – όπως και έκαναν οι αρχαίοι έλληνες.

Πατριωτισμό που δεν καπηλεύεται τα σύμβολά μας, αλλά υπηρετεί τις αξίες μας.

Ενα πρόσφατο παράδειγμα:

Βρέθηκα στην Κίνα και στη Σεούλ για την ιδέα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας. Μια ιδέα ελληνική. Συμβάλαμε και εμείς στο θετικό αποτέλεσμα, την έναρξη διπλωματικής διαπραγμάτευσης μεταξύ βορρά και νότου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Πατριωτισμός δεν είναι να εκμεταλλεύεται κάποιος προς ίδιον όφελος κάθε τι το Ελληνικό, αλλά να προσφέρει και να δημιουργεί, να εργάζεται για μια διαφορετική Ελλάδα. Να την αναδεικνύει με ρόλο και ισχύ στην παγκόσμια σκακιέρα.

Αυτό πιστεύω χρειαζόμαστε για την Ελλάδα.

Και σε αυτή την κατεύθυνση καλώ κάθε δημοκράτη και προοδευτικό πολίτη να συνεισφέρει.

Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός.

Και η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, είναι έργο που πρέπει να φέρουν σε πέρας οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου.

Και θέλω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να διαμηνύσω την αποφασιστικότητα όλων μας, την αποφασιστικότητα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, να διαδραματίσουμε ρόλο καταλύτη άλλα και εγγυητή της συνεργασίας – και της ενότητας, ελπίζω ακόμη, των προοδευτικών δυνάμεων.

Αλλά καταλύτη και εγγυητή της συνεργασίας, για την ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ.

Χωρίς εκπτώσεις.

Χωρίς αστερίσκους. Χωρίς υποσημειώσεις. Χωρίς επιφυλάξεις. Χωρίς άλλες σκοπιμότητες. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Χωρίς να παρασυρθούμε από τις σειρήνες της δεξιάς, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα, μετά από ό,τι έκαναν χέρι – χέρι με τη δεξιά και την ακροδεξιά, ανακάλυψαν ότι υπάρχει και η άλλη, η πραγματική αριστερά, οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού

Αυτή είναι και θα είναι και η αποστολή μας στο πλαίσιο της συνεργασία μας με το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ.

Να κάνουμε πράξη αυτό που δηλώνουμε ότι είμαστε.

ΚΙΝΗΜΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

Με αυτόν τον γνώμονα αντιμετωπίζουμε και το εγχείρημα της συνεργασίας μας.

Η θέση μας είναι απέναντι στη συντήρηση.
Στη δεξιά.

Η θέση μας είναι απέναντι στη συντήρηση.
Στη δήθεν αριστερά.

Η θέση μας στον άξονα της ιστορικής αντιπαράθεσης αριστεράς – δεξιάς, δεν είναι ούτε στο κέντρο, ούτε κάπου ανάμεσα σε άλλους. Υποχείρια άλλων.

Εμείς βάζουμε την ατζέντα.

Με το λόγο και τη δράση μας.

Με το πρόγραμμά μας.

Κλείνω επαναλαμβάνοντας ότι μπορούμε.

Μπορούμε πολλά.

Αρκεί να βασίσουμε το πρόγραμμά μας επάνω σε αλήθειες.

Αρκεί να γίνουμε εμείς οι φορείς της αλήθειας που δεν υπολογίζει πολιτικό κόστος.

Που δεν φοβάται συγκρούσεις για τα συμφέροντα του Ελκηνικού λαού.

Αρκεί να μην αφήνουμε τους άλλους να μας ποτίζουν ψέμματα που κάμπτουν το ηθικό του Ελληνικού λαού.

Αρκεί όλοι να μιλήσουμε καθαρά στον Ελληνικό λαό.

Αρκεί πρώτα να πιστέψουμε.

Ότι σοσιαλισμός και η δημοκρατία είναι έννοιες που εδράζονται στη χειραφέτηση του πολίτη, στην απελευθέρωση των δυνάμεων της κοινωνίας.

Που πιστεύουν και εμπιστεύονται τις δυνάμεις του λαού.

Ας πιστέψουμε σε αυτές τις αρχές.

Έτσι θα γίνουμε συνδιαμορφωτές της Ελλάδας μέσα από το νέο Κίνημα Αλλαγής που θα γεμίζει με αξιοπρέπεια κάθε Ελληνίδα, κάθε Έλληνα, με τον λόγο μας, τη στάση ζωής μας, την εκπαιδευτική μας πολιτική διαδικασία, έτσι θα γίνουμε το πρόπλασμα μιας νέας κοινωνίας.

Οι πολίτες περιμένουν να δουν τη δική μας στάση.

Και πρέπει να είναι στάση εθνικής ευθύνης.

Να αναγκάσουμε τους άλλους να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.

Όχι εμείς.

Το διακύβευμα δεν μπορεί να είναι κάποιες κυβερνητικές καρέκλες.

Αλλά η αλλαγή της χώρας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ως σοσιαλιστές και δημοκράτες, είμαστε ιστορικά ενταγμένοι στην αριστερή πλευρά της αντιπαράθεσης.

Και έχουμε χρέος να ξανακαταλάβουμε τη δεσπόζουσα θέση μας στην πολιτική ζωή της χώρας. Με μια συμμαχία όσων θέλουν την αλήθεια, μπορούν την επανάσταση του αυτονόητου, και εμπιστεύονται τις δυνάμεις του Ελληνισμού.

Μαζί με το λαό.

Το ξέρουμε και το έχουμε ξανακάνει.

Το μπορούμε και αυτό περιμένουν οι συμπολίτες μας από εμάς.

Σας ευχαριστώ.

Και καλή μας δουλειά.