Ομιλία Ε. Βενιζέλου στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο.

«Κυρίες και κύριοι βουλευτές, παρακολουθώ τα μέλη της κυβέρνησης και τους συναδέλφους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να υπερασπίζονται με το ίδιο πάθος, τυφλό πάθος θα μου επιτρέψετε να πω, και με την ίδια ακατάβλητη αυτοπεποίθηση όλο το εκκρεμές ως το οποίο κινείται η πολιτική της κυβέρνησης τους τελευταίους 18 μήνες.

Ποια είναι η καμπύλη που έχει διαμορφωθεί; Ξεκινήσαμε από την αυταπάτη της εναλλακτικής πολιτικής, από την αυταπάτη μιας ριζοσπαστικής πολιτικής που θα υπερέβαινε τα μνημόνια, θα έλυνε το πρόβλημα του επονείδιστου χρέους, θα έδινε λεφτά. Πήγαμε μετά στο τυχοδιωκτικό φλερτ με τη ρήξη, με κορυφαία πράξη το δημοψήφισμα, που κατά περιεχόμενο ανετράπη την επόμενη ημέρα.

Και από εκεί, σταδιακά, φθάσαμε στην πραγματικότητα όχι του συμβιβασμού, όχι της διαπραγμάτευσης, αλλά της απόλυτης υποταγής. Κοινό στοιχείο όλης αυτής της καμπύλης είναι η επιδίωξη και η διατήρηση της εξουσίας, που είναι και ο μόνος συνεκτικός ιστός, ίσως η μόνη αξία.

Σας έχουν θυμίσει πολλές φορές αυτές τις ημέρες τί λέγατε: όχι περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όχι στο Αγγλικό Δίκαιο, όχι φορομπηχτική πολιτική, όχι αδιέξοδη λιτότητα. Δε θα σας ρωτήσω την καθεμιά και τον καθένα προσωπικά τί νιώθετε. Τί νιώθετε αλήθεια; Τί είναι αυτό που σας δικαιώνει στη συνείδησή σας;  Αυτό θα το πείτε εσείς κάποια στιγμή στον εαυτό σας, στο εκλογικό σας σώμα, στον ελληνικό λαό, στην ιστορία.

Το ερώτημα που τίθεται αντικειμενικά και που απασχολεί τον κάθε Έλληνα πολίτη είναι αν αυτό που συνέβη τους τελευταίους 18 μήνες, η υπαγωγή στο τρίτο μνημόνιο και όλα όσα ακολούθησαν και ακολουθούν ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Εάν εσείς συνεχίζατε στις 26 Ιανουαρίου του 2015, όταν πρωτοσχηματίσατε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο πλαίσιο που βρήκατε τον Ιανουάριο του 2015 από την προηγούμενη κυβέρνηση, πού θα βρισκόταν σήμερα η χώρα; Σε καλύτερο ή σε χειρότερο σημείο; Οι πάντες το καταλαβαίνουν, το συνομολογούν ότι η χώρα θα βρισκόταν σε ασυγκρίτως καλύτερο σημείο. Εάν  η απόλυτη μεταστροφή, η επαφή με το ρεαλισμό γινόταν 18 μήνες πριν, ξέρετε ποιο θα ήταν το όφελος της χώρας, τί θα είχαμε αποφύγει;

Προκαλέσατε εν ψυχρώ, για λόγους αμιγώς πολιτικούς, κομματικούς, για λόγους μικρούς, μεγάλη και βαθιά βλάβη στον τόπο, στην οικονομία, στη νέα γενιά, στην ίδια την εθνική ισχύ.

Και τώρα, ενάμισι χρόνο μετά, μετά από δύο χαμένα οικονομικά έτη, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι απλώς η επιστροφή στην ύφεση, η απώλεια της χρηματιστηριακής αξίας των τραπεζών, νέα μέτρα σκληρά, με υφεσιακές επιπτώσεις. Μακάρι να ήταν μόνον αυτά.

Δεν πρόκειται για ένα τρίτο μνημόνιο που άντε, έγινε τέταρτο.  Μακάρι να ήταν αυτό. Τώρα πλέον πρόκειται για μνημόνιο στο διηνεκές. Χωρίς πρόσθετες παραμετρικές αλλαγές στο χρέος, οι οποίες να είναι διασφαλισμένες και να εφαρμόζονται εκ προοιμίου. Χωρίς πραγματική πολιτική για ανάπτυξη, για ανταγωνιστικότητα, για ανάκτηση της ισότιμης θέσης της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα παραδείγματα έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Βεβαίως και είμαστε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά ποτέ δεν αποδεχθήκαμε αυτού του είδους το υπερταμείο που πάντα ζητούσαν οι πιστωτές.

Γιατί εδώ τώρα δεν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις, εδώ πρόκειται για αφαίρεση όλης της δικαιοδοσίας πάνω στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα και πάνω στην ακίνητη περιουσία του Δημοσίου και όλο αυτό περιέρχεται στον ουσιαστικό έλεγχο της Τρόικας, των πιστωτών, στο διηνεκές.  Δεν έχει σημασία το Ελληνικό Δίκαιο ή ποιος είναι Γενική Συνέλευση - ο Υπουργός Οικονομικών -  σημασία έχει ότι η Διοίκηση δε διορίζεται χωρίς τη συναίνεση των λεγόμενων θεσμών, της Τρόικας, δηλαδή των πιστωτών και καμία απόφαση δε λαμβάνεται χωρίς τη δική τους συμφωνία. Ξέρετε αυτό τί αντιδράσεις θα προκαλούσε από πλευράς σας αν είχε συμβεί το 2009, υπό τις συνθήκες εκείνες, το 2010, το 2011, το 2012 κ.ο.κ.;  Το αναλογίζεστε αυτό;

Ο αυτόματος μηχανισμός περικοπής δαπανών. Ναι, βεβαίως, έχουμε υποχρέωση να τηρούμε το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το Σύμφωνο Σταθερότητας, βεβαίως όλες οι χώρες -μέλη και αυτό έχει εισαχθεί στην ελληνική έννομη τάξη.  Περί αυτού πρόκειται;  Όχι.  Τώρα όλα γίνονται ερήμην της Βουλής.  Ακυρώνεται η αρμοδιότητα ψήφισης προϋπολογισμού, έστω κι αν αυτή είναι τυπική.  Δεν πρόκειται για έναν σιδηρούν δημοσιονομικό κανόνα, πρόκειται για την πλήρη παράδοση, στο διηνεκές, της δημοσιονομικής κυριαρχίας.  Όχι όπως κάνουν όλες οι χώρες προκειμένου να διαμορφωθεί το ευρωπαϊκό φαινόμενο, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μεταφέροντας αρμοδιότητες, αλλά πρόκειται για υπαγωγή σε διαρκή κηδεμονία, χωρίς πέρας.

Ο ορυμαγδός μέτρων δε γίνεται υπό τις συνθήκες τις δημοσιονομικές και τις μακροοικονομικές του 2010, 2011, 2012. Βρήκατε μια χώρα δημοσιονομικά σταθεροποιημένη, με θετικό ρυθμό ανάπτυξης και πρωτογενές πλεόνασμα και εν πάση περιπτώσει ψηφίσατε το νόμο για τη φορολογία εισοδήματος και για το ασφαλιστικό.  Τώρα αντιλαμβάνεστε τί γίνεται με το ΦΠΑ και τί ενθάρρυνση της μαύρης οικονομίας, της παραοικονομίας κάνετε;  Για να μη μιλήσω για νέους φόρους και νέα τέλη σε ο,τιδήποτε υπάρχει, ο,τιδήποτε λειτουργεί, ο,τιδήποτε κινείται και το κορυφαίο είναι ο ΕΝΦΙΑ, για τον οποίο τί να πω τώρα;

Ότι είναι τελείως διαφορετικό να έχεις ένα δημοσιονομικό στόχο που είναι 1,6 δισ. υπό τις συνθήκες του 2011, με τα επίπεδα τιμών ακινήτων και αποδόσεων του 2011 και διαφορετικό να έχεις τη σημερινή επιδίωξη τη δημοσιονομική που φτάνει τα 4 δισ., με τις σημερινές συνθήκες της αγοράς ακινήτων και χωρίς καμιά χειροπιαστή προοπτική;

Και όλα αυτά, κυρίες και κύριοι βουλευτές, συμβαίνουν σε ποιο θεσμικό περιβάλλον;  Γιατί έχει μεγάλη σημασία το θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον.  Δε σας απασχολεί το γεγονός ότι γεννώνται διαρκώς ζητήματα δημοκρατίας και κράτους δικαίου;  Η κατάσταση στη Δικαιοσύνη δε σας απασχολεί, όπου υπάρχει πρωτοφανής σύγκρουση στην κορυφή της Δικαιοσύνης με ενεργό συμμετοχή του Υπουργείου Δικαιοσύνης;  Αυτό που συμβαίνει με τον αγώνα σας κατά της διαπλοκής τί είναι;  Εγώ θεωρώ ότι είναι ανταλλαγή μηνυμάτων με επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία έρχονται σε επαφή με την Κυβέρνηση και μετά διευθετούνται τα ζητήματά τους και διευθετούνται νομοθετικά.  Αυτό γίνεται διαρκώς τους τελευταίους μήνες και γίνεται και το νομοσχέδιο αυτό για τα θέματα τα σχετικά, όχι μόνο με την Επιτροπή Ανταγωνισμού, και άλλες επιμέρους διατάξεις που έχουν κατά καιρούς έρθει τους 18 αυτούς μήνες.

Για τα ζητήματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, έχετε καταλάβει τί σημαίνει αυτού του είδους η παρουσία του ΝΑΤΟ, μονίμως πλέον, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο;  Τί αλλαγή της κατάστασης υπάρχει και πόσο η εθνική ισχύς τίθεται υπό επιτήρηση στο πιο ευαίσθητο σημείο;  Αν είχαμε αυτή την παρουσία λόγω προσφυγικού, του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και είχαμε αυτή την αναζωπύρωση των μονομερών και απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων σε άλλες πολιτικές συνθήκες, τώρα αυτό θα ήταν το μείζον θέμα.  Τα θέματα κυριαρχίας, δημοκρατίας, εθνικής ισχύος, θα ήταν η σημαία σας.

Ποια σημαία;  Η σημαία ενός εθνικολαϊκιστικού μετώπου, πίσω από το οποίο κρύβεται τι;  Μια ψευτοταξική ανάλυση, ότι «μας ενδιαφέρει να πληβειοποιήσουμε την κοινωνία, θέλουμε να ακυρώσουμε τη μεσαία τάξη, δε μας ενδιαφέρει να υπάρχει εθνική αποταμίευση». Αλλά χωρίς αυτό δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχει επιχειρηματικότητα, δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει απάντηση για τους ανέργους.

Αφού κάνατε την πολιτική εξαπάτηση του δημοσίου χρέους, λέγοντας διάφορα παραμύθια στον ελληνικό λαό για επονείδιστο χρέος, για μονομερείς ενέργειες, για διαγραφές, τώρα εκλιπαρείτε να πάρετε τη συνέχεια του PSI και του ΟSI του 2012 και δεν το παίρνετε, ενώ αυτό το δικαιούται η χώρα και το έχει συμφωνήσει και υπαναχωρούν τώρα οι πιστωτές.

Χωρίς να θέτετε το μεγάλο θέμα που είναι η ορθή απεικόνιση του χρέους σε παρούσα αξία, γιατί εκεί φαίνεται πόσο πολύ μικρότερο είναι το χρέος, 80 μονάδες μικρότερο σύμφωνα με τον πιο επιεική υπολογισμό, 98% του ΑΕΠ και όχι 180%, και τα είπαμε προσφάτως αυτά με πολλούς συναδέλφους σε ένα διεθνές συνέδριο στο Λος Άντζελες.

Αλλά τώρα υπάρχει και η άλλη πολιτική εξαπάτηση, των πρωτογενών πλεονασμάτων, 4.5%, 3.5%, 2.5%, 1.5%.  Μα πότε υπήρχε η συζήτηση αυτή αποσυνδεδεμένη από τον επιδιωκόμενο ρυθμό ανάπτυξης;  Η χώρα είχε, σας το έχω πει ξανά, εννιά χρόνια συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα, από το 1994 έως το 2003 αλλά με ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.  Αυτό είναι εφικτό, μπορείς να έχεις πρωτογενή πλεονάσματα με ρυθμό ανάπτυξης που είναι ικανοποιητικός. Αντί λοιπόν να γίνεται μία διαπραγμάτευση για το ρυθμό ανάπτυξης και για το πώς αυτό θα επιτευχθεί και με τους πιστωτές και εδώ μέσα εθνικά, ασχολούμαστε με τον αριθμητή, πόσος θα είναι ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος.  Γιατί;  Γιατί λένε το απίθανο, ότι εμείς είχαμε υψηλό στόχο, άρα θα επιβαρύναμε τον ελληνικό λαό.  Μα ο υψηλός στόχος θα προέκυπτε από τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και η απώλεια είναι τραγική για την οικονομία και τη χώρα.

Τώρα, να σας πω κάτι, αν αυτή η μεταστροφή, αν αυτό το νέο πάθος σας, η υποταγή οδηγούσε κάπου, έβγαζε τη χώρα στο ξέφωτο, θα έλεγα χαλάλι του και χαλάλι σας, αλλά πρόκειται να γίνει αυτό;  Θα ανακάμψει η οικονομία και θα προκύψει και πολιτικό όφελος για εσάς;  Δυστυχώς δε θα γίνει, γιατί το οικονομικό πρόβλημα είναι δευτερογενές, χρειάζεται πολιτική και κοινωνική εμπιστοσύνη κι αυτή δεν υπάρχει, άρα εγκλωβίζεστε μόνοι σας και εγκλωβίζετε και τη χώρα.

Τώρα, αυτό δημιουργεί πρόβλημα νομιμοποίησης; Προφανώς δημιουργεί πρόβλημα νομιμοποίησης και το νιώθετε στις κοινωνικές αντιδράσεις, το νιώθετε μέσα στη συνείδησή σας, άλλο αν το ομολογείτε ή όχι.

Αλλά και αυτό δεν απαντά  στο πραγματικό ερώτημα του κόσμου:  μπορούμε να πετύχουμε εθνική υπέρβαση με τη νοοτροπία που εκπέμπει η κυβέρνηση, με αυτό το στυλ του αυταρχισμού, της μονομέρειας, του μικροκομματισμού;  Όχι βεβαίως, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εθνικής υπέρβασης γιατί, όπως σας είπα προηγουμένως, πρέπει να υπάρχουν θεσμικές, πολιτικές και οι κοινωνικές προϋποθέσεις κι αυτές δεν μπορείτε να τις διασφαλίσετε για τη χώρα.

Δυστυχώς, είμαστε καταδικασμένοι, εάν συνεχίσετε εσείς να κυβερνάτε τον τόπο, σε μία στασιμοχρεοκοπία που σπαταλά εθνικό χρόνο και εθνικό κεφάλαιο. Πρέπει να το κατανοήσετε, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της ιστορικής σας ευθύνης».