Αγνοήστε τους, γελoιοποιήστε τους

Λυκούργος Λιαρόπουλος , καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών -ΤΟ ΒΗΜΑ

Τη Δευτέρα το βράδυ παρακολούθησα την ενδιαφέρουσα εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ με θέμα την επιστροφή της οικονομίας στην ανάπτυξη. Ο Μ. Χρυσοχοϊδης, ο Α. Ταμβακάκης, ο Γ. Στουρνάρας, ο Η. Μόσιαλος και ο Πρόεδρος των Νέων Επιχειρηματιών αναφέρθηκαν στην πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη. Γυρνώντας στο σπίτι, σε βραδυνή τηλεοπτική εκπομπή ήταν καλεσμένοι ο κ. Σαχινίδης, ο κ. Παπαθανασίου και ο κ. Αλαβάνος.

Όλοι, εκτός Αλαβάνου, έκαναν μία σοβαρή εκτίμηση της κατάστασης και πρόσφεραν ιδέες. Αυτός απλώς μας έδωσε ραντεβού για τις 26 Μαρτίου στο Σύνταγμα που θέλει να το κάνει Πλατεία Ταχρίρ, όπου, κατά δήλωση του, θα … διανυκτερεύει «μέχρι να φύγει η άθλια κυβέρνηση Παπανδρέου. Σκέφθηκα την ψυχιατρική μεταρρύθμιση, το κλείσιμο των Ψυχιατρείων και την ένταξη των ασθενών στην Κοινότητα. «Να τα αποτελέσματα, είπα μέσα μου».

Τα προβλήματα της χώρας είναι πολλά και ιδιαιτέρως κρίσιμα. Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι η χρεωκοπία και η ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση είναι ανάμεσα στα σπουδαιότερα. Τί προτείνει η παράφρων αριστερά; Να μην πληρώνουμε διόδια και εισιτήρια και να ανοίξουμε τα σύνορα σε κάθε δυστυχισμένο.

Ένα σημαντικό μέρος της «επικαιρότητας» καταλαμβάνει ο αριστερός ακτιβισμός που καίει την Αθήνα το 2008 και τους τρεις δυστυχείς της Μαρφίν το 2009, που προπηλακίζει πολιτικούς εντός και εκτός Ελλάδος, που μας.. «φορτώνει» με τα προβλήματα των δύστυχων μεταναστών. Όλα αυτά για το 3%, που εξασφαλίζει την κρατική επιχορήγηση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μείνει εκτός Βουλής, καμιά εκατοστή επαγγελματικά στελέχη θα … πεινάσουν.

Οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου πρέπει να αντιδράσουν εδώ και τώρα. Η κοινωνία οφείλει να αντιδράσει. Όχι όπως σήμερα, με το δειλό «Η σιωπή μου εις απάντηση σου». Όχι με αμυντική και ενοχική αντιμετώπιση, αλλά επιθετικά, με επιχειρήματα και αποκάλυψη των έντονων αντιφάσεων του τύπου «δεν πληρώνω, απαιτώ την κρατική επιχορήγηση». Πηγαίνοντας προς τη Σύνοδο Κορυφής στις 25 Μαρτίου, ο Πρωθυπουργός δεν πρέπει να δώσει τη μάχη της Ελλάδας με το Υπουργικό Συμβούλιο διστακτικό και τη χώρα στη σύγχυση που δημιουργούν και συντηρούν οι τρελαμένες μειοψηφίες με τα ανεδαφικά και ιδιοτελή κίνητρα.

Υπάρχουν παρήγορα σημάδια. Οι Δήμαρχοι της χώρας αποδοκίμασαν έντονα χθες τους 5-6 Συριζαίους που διέκοψαν βίαια τη συνάντησή τους με την κα Διαμαντοπούλου. Ο Χαρ. Μουτσόπουλος, Καθηγητής της Ιατρικής, αποκάλυψε τα κίνητρα των απεργών γιατρών που συνταγογραφούν μπροστά στις τηλεοράσεις σαν να μοιράζουν προκηρύξεις. Οι λυσσασμένες αντιδράσεις τους έδειξαν ότι η «αποκάλυψη» πόνεσε. Πρέπει, να γίνουν πολλά ακόμη. Αυτό που προτείνω είναι η αντιμετώπιση των παραφρόνων με τον τρόπο που τους αξίζει, δηλαδή με την γελιοποίηση τους.
Το χιούμορ είναι ενίοτε αποκαλυπτικό και πάντα καταλυτικό. Ο κ. Αλαβάνος πρόσφερε ήδη άφθονο υλικό στους γελοιογράφους, όπως και ο κ. Τσίπρας. Για την κα Παπαρήγα λειτουργεί ακόμη ένας αρρωστημένος σεβασμός προς την «ιερότητα» του ΚΚΕ, αλλά ας σκεφθούμε ότι προσφάτως (ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 27/2) φάνηκε να ονειρεύεται επανάληψη του Εμφυλίου με το επιχείρημα ότι «ο αγώνας ήταν δίκαιος, παρόλο που χάσαμε». Γελοίο, αλλά τι να πεις; Και όμως, στην Ελλάδα, η γελοιοποίηση είναι πολύ πιο καταλυτική από την όποια καταγγελία. Ας θυμηθούμε την .. αποδόμηση του Κ. Τσάτσου, με την κότα του Φωκ. Δημητριάδη. Το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς θα «έπαιζε» στη σκηνή των θερινών επιθεωρήσεων, αν δεν έτρεμαν οι θεατρώνες ότι θα τους κάψουν.

Διαπορεί (πονηρά) ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλος (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/2/11). «.. είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται πίσω από το κίνημα της ανυπακοής??. Ας αποφασίσουν, ή είναι στα πρόθυρα της διάλυσης, ή είναι τόσο ισχυρός κομματικά που ηγείται του κινήματος. Και τα δύο δεν μπορούν να συμβαίνουν». Και, όμως, μπορούν, δυστυχώς. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται γρήγορα, είναι βέβαιο. Ότι είναι, ταυτόχρονα, ισχυρός, είναι επίσης (δυστυχώς) γεγονός. Αυτό οφείλεται στη συνεχιζόμενη επιρροή της μεταδικτατορικής «αριστερής» ιδεοληψίας και της ασυλίας που (ακόμη;) απολαμβάνει, καθώς καταδυναστεύει ιδεολογικά τη χώρα για 37 χρόνια.
 Το χώρο αυτό καταλαμβάνει σήμερα ένα μόλις 10% του πληθυσμού, οι περισσότεροι απομεινάρια του εμφυλίου (ΚΚΕ) και οι λιγότεροι, της «αμέριμνης» αριστεράς του Μάη ’68, και της ευρωπαϊκής αριστεράς του Μπερλινγκουέρ. Η δημοκρατία, το 90%, δεν μπορεί να τους απαγορεύσει να μιλάνε. Μπορεί, όμως, να αναδείξει το ρόλο τους στην ανεύθυνη τραγικομωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Δεν μπορεί η Ελλάδα να χαθεί επειδή κάποιοι κυνηγάνε τηλεθέαση με τις ονειρώξεις του κ. Αλαβάνου, την απελπισία του κ. Τσίπρα και τις ιδεοληψίες της κας Παπαρήγα.
pelasgia.blogspot.com