Το μηδέν και το άπειρο του διαλόγου

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Μόνιμο παράπονο των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα είναι ο διάλογος. Για κάθε μέτρο που ανακοινώνεται, εξαγγέλλεται και μια απεργία. Στην πρώτη αράδα της ανακοίνωσης-αιτιολόγησης της κινητοποίησης αναφέρεται ότι «δεν προηγήθηκε διάλογος πριν από τη λήψη μέτρων».
Ο διάλογος είναι κάτι εύπεπτο και συγκινεί την ελληνική κοινωνία. Αν δεν προχωρά μια μεταρρύθμιση εξαιτίας των αντιδράσεων κάποιας συντεχνίας, όλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «δεν έγινε επαρκής διάλογος».
Πότε ο διάλογος είναι επαρκής; Χρονικά, ποτέ. Ο διάλογος, για παράδειγμα, για τη δημιουργία ΧΥΤΥ στην Αττική κρατάει περί τα 15 χρόνια. 

Και γι’ αυτό κάποιοι εγκατέλειψαν το όπλο του διαλόγου και πέρασαν στον διάλογο των μολότοφ.
Από την άλλη, πολλοί συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του Δημοσίου δεν πάνε σε διαδικασίες θεσμοθετημένου διαλόγου. Συνήθως καταγγέλλουν εκ των προτέρων τον διάλογο ως «προσχηματικό» και δεν προσέρχονται. Το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, για παράδειγμα, πάντα διαλέγεται εν απουσία των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δασκάλων και καθηγητών. Ακόμη κι αν πάνε στη δεξίωση έναρξης αποχωρούν για να «μη νομιμοποιήσουν προειλημμένες αποφάσεις». Και κατόπιν τις αποφάσεις γιατί ελήφθησαν χωρίς να γίνει διάλογος.
Πριν από μερικές ημέρες η υπουργός Παιδείας έστειλε επιστολές στην Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) ζητώντας τους προτάσεις για το πώς θα αναπληρωθούν οι χαμένες ώρες διδασκαλίας λόγω απεργιών, καταλήψεων και λοιπών επαναστατικών πράξεων. Οι δύο ομοσπονδίες (των δασκάλων των παιδιών μας) αντέδρασαν. Χαρακτήρισαν την πρόσκληση «απαράδεκτη» και «υποκριτική» και ρώτησαν το υπουργείο Παιδείας «κι εσείς γιατί βασανίζετε τους συμβασιούχους;»
Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, κ. Δημήτρης Πεππές, δήλωσε: «Επειδή το υπουργείο δεν κατάφερε να πείσει για την αναγκαιότητα της κατάργησης σχολικών μονάδων, έρχεται σήμερα να στοχοποιήσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. Εκεί που μας χρώσταγαν, μας πήραν και το βόδι». Ο πρόεδρος της ΔΟΕ, κ. Κομνηνός Μαντάς, συμπλήρωσε: «Η υπουργός ανακάλυψε τον “ένοχο” για την απώλεια διδακτικών ωρών στις απεργιακές κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν φέτος οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και όχι στα εκατοντάδες κενά που υπάρχουν, με ευθύνη της, από την αρχή της χρονιάς στα σχολεία». Σύμφωνα με τον ίδιο, η πρόσκληση «έχει στόχο τον εκφοβισμό των συναδέλφων και τη συκοφάντηση του κινήματος των εκπαιδευτικών».
Υπενθυμίζουμε ότι το ερώτημα ήταν: «Παρακαλώ, όπως προτείνετε στο υπουργείο τρόπους αναπλήρωσης των μαθημάτων προκειμένου από κοινού να βρούμε λύση προς όφελος των μαθητών». Και το ερώτημα είναι απλό: αν αυτοί ως διδάσκοντες έβαζαν μια εργασία στους μαθητές, ζητώντας τους να προτείνουν τρόπους επίλυσης κάποιου προβλήματος και οι διδασκόμενοι απαντούσαν «άλλα λόγια (έστω επαναστατικά) να αγαπιόμαστε» ή έλεγαν ότι «το θέμα της εργασίας επιχειρεί να ενοχοποιήσει τους μαθητές» δεν θα μηδένιζαν τις κόλλες ως εκτός θέματος; Αλλά τι λέμε τώρα; Πού να προλάβουν να βάλουν εργασίες για να αναπτύξουν την κριτική σκέψη των μαθητών; Εδώ υπάρχουν αγώνες, τη μόρφωση των μαθητών θα κοιτάμε;