Ο οδηγός του τανκ του Πολυτεχνείου μιλάει σήμερα στο Pheme.gr"Τότε έχασα την ψυχή μου, τώρα χάνω τα παιδιά μου.. φεύγουν στο εξωτερικό"! Ο έφεδρος στρατιώτης του Κέντρου Τεθωρακισμένων που εισέβαλε με το τανκ στο Πολυτεχνείο το 1973, Α. Σκευοφύλαξ, σε μια εκ βαθέων συνέντευξη του στο Pheme.gr Το 2003, ως δημοσιογράφος της εφημερίδας το Βήμα, είχα την χαρά, έπειτα από πολύμηνη έρευνα που πραγματοποίησα, να βρω και να μιλήσω με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου, όπως υποτιμητικά αποκαλούσαν τον Α. Σκευοφύλακα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τον έφεδρο στρατιώτη που γκρέμισε με το τανκ τη χαλύβδινη πύλη του Πολυτεχνείου, γράφοντας το όνομα του με μελανά γράμματα στην κορυφαία στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
"Θα μιλήσω σε σένα μια και μοναδική φορά γιατί σε συμπάθησα", μου είχε πει τότε. "Κοίτα όμως να τηρήσεις το λόγο σου, δεν θα πεις ποτέ και σε κανένα, που ζω, που εργάζομαι, ποιος είμαι"! Τον τήρησα το λόγο μου. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, από το 2003 μέχρι σήμερα δεκάδες συνάδελφοι μου ζητούν με κάθε τρόπο να μιλήσουν με τον Α. Σκευοφύλακα.
Έκτοτε, εκατοντάδες αφιερώματα εφημερίδων, περιοδικών, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές και αμέτρητες διαδικτυακές σελίδες, αναπαράγουν κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Μεγαλύτερη τιμή για έναν δημοσιογράφο, δεν μπορεί να υπάρξει. Κανένα βραβείο, καμία διάκριση, δεν συγκρίνεται με αυτή την ιδιαίτερη αναγνώριση.
Τα τελευταία χρόνια η χαρά μεγάλωσε κι άλλο. Κι αυτό γιατί η συνέντευξη του Α. Σκευοφύλακα συμπεριελήφθη στη διδακτέα ύλη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, στο μάθημα της γλώσσας, στο βιβλίο "Λέξεις, φράσεις, κείμενα" της Στ’ Δημοτικού. Γι’ αυτό ο μικρός μου Πετράκης αισθάνθηκε περήφανος προχθές, όταν ο δάσκαλος του διάβασε τη συνέντευξη στην τάξη του.
Στη συγκλονιστική συνέντευξη, που είχε δημοσιευτεί στο ένθετο περιοδικό BHMAreportage τον Νοέμβριο του 2003, ο Α. Σκευοφύλαξ ξεδίπλωσε τις μνήμες του καρέ-καρέ για όσα δραματικά συνέβησαν τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο.
Έπειτα από 30 χρόνια σιωπής, άνοιξε την καρδιά του και με όσα είπε ράγισε καρδιές. Ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης, που είχε υποστεί πλύση εγκεφάλου και πίστευε ότι οι κομμουνιστές είναι το καρκίνωμα που απειλεί τη χώρα, έφτασε στο σημείο στη Μεταπολίτευση να γίνει ένας αυτούς! Να ταχθεί στο πλευρό της αριστεράς, ψηφίζοντας το ΚΚΕ! Η ζωή του όμως δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας αργός, βασανιστικός θάνατος. Έγινε σκιά του εαυτού του. Όσοι τύχαινε να τον ρωτήσουν αν είναι "ο.. γνωστός Σκευοφύλαξ", αυτός έλεγε ότι ήταν ξάδελφος του που σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Κάθε μέρα η ζωή του ήταν ένα ατύχημα.
Σήμερα 17 Νοεμβρίου 2011 ο Α. Σκευοφύλαξ μου μίλησε για δεύτερη φορά. Χάρηκε που με είδε όταν, έπειτα από χρόνια, εμφανίστηκα και πάλι μπροστά του. "Ξέρεις γιατί το 2003 σου είπα να μην πεις σε κανέναν που ζω και που δουλεύω; Γιατί τότε δεν είχα πει τίποτα στα παιδιά μου. Μετά από
εκείνη τη συνέντευξη, τους μίλησα για το ποιος είναι ο πατέρας τους. Μόνο η γυναίκα μου το ήξερε"! Θυμάμαι ότι και τότε είχε αναφερθεί στα παιδιά του. "Αυτά είναι η μόνη μου αγωνία, τα παιδιά μου, εγώ όπως σου είπα δεν ζω, απλώς αναπνέω, αναπνέω γι’ αυτά".
Σήμερα η συζήτηση μας, και πάλι σ΄αυτά περιστρέφεται. Είναι λογικό. Με την ανεργία στα ύψη, ίσα που τα φέρνει βόλτα η οικογένεια του κ. Σκευοφύλακα.
"Ξέρεις κάτι.. Το 1973 έχασα την ψυχή μου, το 2011 χάνω τα παιδιά μου. Δεν έχουν δουλειά και σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Ποιο από τα δυο είναι χειρότερο, πες μου εσύ να σου πω κι εγώ. Εγώ γι’ αυτά ζω, όχι για μένα, και τώρα κινδυνεύω να τα χάσω όλα. Μετά την ψυχή και τα παιδιά"! Καθημερινά στον αγώνα για το μεροκάματο, φέρνει στη μνήμη μου όσα είπαμε το 2003 και όσα λέμε σήμερα το 2011. "Σ’ άλλη χώρα σου μίλησα τότε, σ’ άλλη χώρα σου μιλάω σήμερα", μου λέει και η πίκρα ξεχειλίζει. "Η Ελλάδα που ξέραμε, χάθηκε μια για πάντα". Στα 58 του χρόνια, σκέφτεται τα χειρότερα που έρχονται. "Ξέρεις τι θα πει μια ζωή να δουλεύεις έξι και επτά μέρες την εβδομάδα και τώρα που φτάνεις λίγο πριν τη σύνταξη να μην ξέρεις αν θα την πάρεις; Πως την έκαναν έτσι την Ελλάδα, χαμπάρι δεν πήραμε πως μας έφτασαν σ’ αυτό το χάλι. Παντού μαυρίλα αδελφέ, όλα είναι μαύρα και άραχνα. Ψάχνουμε την ελπίδα και δεν την βρίσκουμε πουθενά".
"Είσαι ακόμα στην αριστερά, θυμάσαι που μου είχες πει ότι μετά το Πολυτεχνείο πέρασες στην άλλη όχθη;", ρωτάω το κ. Σκευοφύλακα. "Φυσικά.. και είμαι στην αριστερά. Αν υπάρχει μια ελπίδα για τον τόπο, από εκεί να την περιμένεις. Αυτό έμαθα στη βιοπάλη, κανείς δεν νοιάζεται για τον μεροκαματιάρη, μόνο η αριστερά"! Ο άνθρωπος που έβλεπε σαν "ωμό κρέας" τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, ο άνθρωπος που παρ’ ολίγο θα πατούσε τη σκανδάλη και θα σκότωνε ένα φοιτητή τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973, παρά τις πικρίες, όπως λέει, που έχει πάρει από τα κόμμα της αριστεράς, δεν χάνει την πίστη του. "Ελπίζεις σε κάτι", τον ρωτάω σήμερα. "Σε τίποτα", μου απαντάει. "Μόνον εάν ενωθούν τα κόμματα της αριστεράς μπορεί να αλλάξει κάτι σ’ αυτό τον τόπο. Και όταν λέω αριστερά, βάζω και τον Κουβέλη μέσα και ένα μέρος από το ΠΑΣΟΚ. Αν όλοι αυτοί μαζευτούν και τα βρουν, τότε ίσως κάτι αλλάξει. Δεν το βλέπω όμως. Μακάρι να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να γίνει κάτι, αλλά δεν το βλέπω". Για την κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, δεν τρέφει ελπίδες. "Ο άνθρωπος φαίνεται σοβαρός, αλλά εκεί γιατί μπήκε; Για μένα και τους εργαζόμενους πάντως όχι..". Δεν θέλει να μιλήσει για την είσοδο του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση. "Πάμε παρακάτω..", μου λέει. "Τι να λέμε τώρα, δεν έχω καν διάθεση να τους σχολιάσω, άλλωστε ποιος είμαι εγώ.. Υπάρχω; Δεν υπάρχω"! Υπάρχεις για τα παιδιά σου, όπως είπες, αντέτεινα. "Μόνο γι’ αυτά ζούμε, για τα παιδιά μας, εμείς στα τελειώματα είμαστε. Ακόμη και αυτά τα λίγα που είχαμε βάλει στην άκρη, με τόσο κόπο και ιδρώτα, πάνε, τα φάγαμε. Μας έχουν φέρει στο αμήν. Στα πρόθυρα είμαστε να πιάσουμε τα ντουφέκια, αυτή τη φορά όμως γράψε θα είμαστε με το λαό"! Θα το γράψω κ. Α. Σκευοφύλακα, θα το γράψω..
Αποθηκευμένη συνέντευξη από το Pheme.gr
Πρωτοδημoσιεύτηκε στο ai-vres.blogspot.com στις 17/11/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου