Ενα βραβείο παρακαλώ...

του Β. Π. Καραγιάννη

Η Ελληνική επικράτεια απ΄ άκρου εις άκρον της δονείται εκ του εθνικού Μακεδονικού ζητήματος και του ποιητικού-βραβευτικού αθλήματος. Κάθε πόλη και βραβείο, κάθε χωριό και ποιητικός διαγωνισμός ασύνορος, παγκόσμιος ή οικουμενικός. Μια ποιητική βραβευτική ακράτεια κυριαρχεί παντού κι έχει αλλοφρονήσει η θερμή ούτως ή άλλως θερμή φύση ποιητών και ποιητριών κυρίως. Υπήρξα 2 φορές ολόκληρες (σώματι)  και μία μισή κριτής λογοτεχνικού διαγωνισμού.
Οι δύο στη Σόφια Βουλγαρίας (για το βραβείο του όρους Αίμου) η μισή στην Κέρκυρα δι’ αλληλογραφίας. Σε μια γωνιά του μεγάρου τεχνών της Σόφιας, - ακατούρητοι, τι κόλαση θεέ μου- κι ύστερα από διαβούλευση η επιτροπή από ένα ποιητή Bούλγαρο, ένα λογοτέχνη κι ένα βιβλιοπώλη εκ Θεσσαλονίκης, το γιό του εκ Σκοπίων αντιπροσώπου, άλλοι Bαλκάνιοι δεν ήρθαν ελλείψει εισιτηρίων για το λεωφορείο, κι ενός παρατηρητή των διαπραγμάτων, μοιράσαμε με σολώμοντεια απλότητα τα βραβεία εις Σκοπιανό αλλά και σε Ελληνο-Aλβανό ποιητή και υπουργό παρακαλώ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Kι ο φωτογράφος έβγαλε τις καθιερωμένες φωτογραφίες αντίς για μνημόσυνο του πράγματος...
- Ενα βραβείο παρακαλώ!
- Αμέσως πως το θέλετε εις ρολόν ή ανοικτό όπως η ανοιχτή παλάμη.
- Δεν με πειράζει βραβείο να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι.
- Εφτασε...