Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες!

Ακόμη και σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο μετά, αν με ρωτήσετε τι ακριβώς εννοούσε ο Γ. Βαρουφάκης με όσα έλεγε, τι επεδίωκε με όσα έκανε, δεν ξέρω να απαντήσω. Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος ήξερε τι ακριβώς ήθελε, εκτός από το να μιλάει, να ακούει ό,τι έλεγε και να χαμογελά ευτυχισμένος. Ο ίδιος ήταν το θέμα. Ενα ακόμη τυπικό προϊόν των μίντια, χαριτωμένος και στομφώδης, πολύγλωσσος και κοσμογυρισμένος, μετρ υποτίθεται της θεωρίας των παιγνίων, προβλήθηκε υπερβολικά κυριαρχώντας σε ένα τοπίο ημιμαθών, όπου επαναλάμβανε απίστευτες κοτσάνες ανακατεμένες με απλές οικονομικές παραδοχές, άχρηστες όμως για την περίπτωσή μας. Οπως θάμπωνε τότε όσους ονειρεύονταν τον αριστερό αντιμνημονιακό παράδεισο, θάμπωσε από ό,τι φαίνεται και τον πρωθυπουργό.

Του εμπιστεύτηκε το πιο κρίσιμο πόστο. Από το ουάου που ξεφώνισε μετά το μυστικό που του ψιθύρισε στο αυτί ο Ντάισελμπλουμ έως το «αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες», που εξομολογήθηκε, ότι είπε επιστρέφοντας στo σπίτι, στον δημοσιογράφο του New Yorker, τα καμώματα του πρώην υπουργού Οικονομικών εξαγρίωσαν τους εταίρους της Ευρωζώνης, ανάγκασαν τον κ. Τσίπρα να τον αποπέμψει, ενώ κόστισαν στους Ελληνες φορολογουμένους κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ.
Ηταν χρονιά του Βαρουφάκη η φετινή. Χρονιά μιας απίστευτης ελαφρότητας, της πιο καταστροφικής αρλουμπολογίας, της οποίας υπήρξε η φαντεζί προσωποποίηση. Για το μεγαλύτερο μέρος αυτού του καταραμένου χρόνου ήταν ο εθνικός μας οικονομολόγος, ο κήρυκας μιας ακόμη αυταπάτης, καθώς η πλειονότης των συμπολιτών μας τον πίστεψε κι ένας μέγας αριθμός, ρεκόρ όλων των εποχών, τον ψήφισε... Ο καινούργιος μάγος της φυλής υποσχόταν αναίμακτη λύση, με δύο-τρία κόλπα που ο ίδιος είχε μάθει στα πέρατα του κόσμου, όπου υποτίθεται ότι είχε αποκτήσει τις πολύτιμες γνώσεις του. Αν πιστέψουμε όσα είπε ο πρωθυπουργός μετά την υπογραφή του τελευταίου μνημονίου, η τακτική Βαρουφάκη οδήγησε τη χώρα δύο βήματα πριν από την απόλυτη καταστροφή. Θα τιναζόταν στον αέρα η Ελλάδα, είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τσίπρας. Και ο πρώην υπουργός ήταν παρών, στα πίσω πίσω έδρανα του Κοινοβουλίου, αλλά δεν βρήκε το κουράγιο να τοποθετηθεί, να δώσει μια εξήγηση, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά της οικονομίας. Θα τιναζόταν ή όχι η χώρα στον αέρα; Αυτός είχε δίκιο ή ο πρωθυπουργός; Μιλιά δεν έβγαλε ούτε τότε ούτε αργότερα. Συνέχισε απλώς να καταριέται και τη νέα συμφωνία...
Αν έχει μια αξία, η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για εξεταστική επιτροπή των πεπραγμένων Βαρουφάκη είναι κυρίως γιατί ίσως να συμβάλει στην αποκάλυψη της θλιβερής γραφικότητας, του απόλυτου κενού, με το οποίο συνδέθηκε η τύχη μας. Κάτι σαν μάθημα αυτογνωσίας, στερνής γνώσης έστω.
  ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ-Καθημερινή