Καλή Χρονιά χωρίς προαπαιτούμενα

Επειδή οι απολογισμοί λόγω των ημερών είναι στο φόρτε τους, αναρωτιέμαι αν απ’ τη χρονιά που πέρασε μπορούμε να κρατήσουμε κάτι. Κάτι… Έστω μια ημερομηνία για ενθύμιο. Μια καλή στιγμή. Ένα σημαντικό γεγονός. Μια σπουδαία μέρα ανέφελη, με μακρινό ορίζοντα στο ηλιοβασίλεμα.                                                                                                       
Αν σ’ αυτή τη χρονιά δώσαμε ή πήραμε κάτι που ν’ άξιζε, ή παγιδευμένοι πήγαμε στράφι κι’ ας μη μας άξιζε. Αν τελικά χρειαζότανε να έλθει, ή προέκυψε από κάποιο λάθος της επιστήμης, γιατί φυσικό πράγμα δεν ήταν.                                                                                                

 Αν δηλαδή το περιλάλητο 2015 της Πρώτης Φοράς Αριστερά, μπορεί να καυχηθεί για κάτι, ή να το διαγράψουμε στις αναφορές μας, μιας και δεν επιστρέφεται ως ακατάλληλο «δια ανηλίκους και ενήλικες»(προφανώς γιατί οι σκηνές του σοκάρουν σαν τραγελαφικές).  Ήθελα να ήξερα το Αριστερό Λαϊκό Κίνημα στον Τόπο μας ακόμα και μετά την διχαστική του εξέλιξη, είχε υπ’ όψιν του αυτή την καταληκτική χρονολογία ως επιστέγασμα των αγώνων του και τούτο μένει να το δικαιώνει ιστορικά; Το κόμμα που προέκυψε μέσα από πολιτικές καθάρσεις και κοινωνικές ζυμώσεις προκειμένου να ξεκαθαρίσει το ιδεολογικό του προφίλ, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου του απέβλεπε σ’ αυτή τη κεφαλαιοποίηση των ιδεών του και της διαδρομής του; Ναι, το ΚΚΕ εσωτερικού(λες και το άλλο ήταν για εξωτερική κατανάλωση-μετά έχουν άδικο οι άλλοι να λένε ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ)ακόμα και στις πιο απίθανες φαντασιώσεις του, ακόμα και στην πιο απίστευτη μετεξέλιξή του, ακόμα και στις πιο διαφορετικές «λαϊκές» προσεγγίσεις, είχε θέσει ως ορόσημο τα πεπραγμένα του 2015. Αν έτσι είναι, τότε συγχωρέστε με για την λάθος αντίληψη, για την λάθος εκτίμηση, για το τεράστιο λάθος μου, να έχω μια άλλη άποψη για την Αριστερά. Πέστε με ρομαντικό, πέστε με παρωχημένο, αλλά εγώ θεωρώ πολιτικά συγγενή τα κόμματα από την προοδευτικότητα ή μη των απόψεών τους και όχι από το πώς συνθέτουν τις συνεργασίες τους…  Δυστυχώς στη ψήφιση των νομοσχεδίων που είναι εμφανής η διαφορετικότητα της συντήρησης σε κοινωνικά ζητήματα,  φαίνεται πόσο έξω έπεσα να πιστεύω σε ιδέες και όχι στη ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ τους.  Έτσι ή θα πρέπει να δεχτούμε το πολιτικό ΑΕΡΟΜΠΙΚ του ΣΥΡΙΖΑ ως φαινόμενο των καιρών με ακραία φαινόμενα, ή να πιστέψουμε τα λόγια ενός παλιού κομουνιστή για τα περί «ουράς της δεξιάς», που τα καταδικάζαμε ως εμπαθή και ρεφορμιστικά.                                                
Με αυτά, αλλά και με πολλά άλλα που δεν μπορούν να συμπυκνωθούν σ’ ένα κείμενο, προσπαθώ να καταλάβω τι συνδέει την Πρώτη Φορά Αριστερά με το πολιτικό παρελθόν της. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι θυσίες ενός κόσμου που πίστεψε σε μια άλλη προοπτική και το πλήρωσε με διώξεις και κοινωνικούς παραμερισμούς δεκαετίες ολόκληρες, με ένα κυβερνητικό σύμπλεγμα που ακροβατεί ισορροπώντας ανάμεσα στα αδιαπραγμάτευτα  στερεότυπα των ΑΝΕΛ και τις ξεθωριασμένες «κόκκινες γραμμές» του ΣΥΡΙΖΑ.                                    
Δεν θέλω να κάνω αναφορές ή συγκρίσεις ανάμεσα σε πρόσωπα και πολιτικές διαθήκες που ανοίχθηκαν βιαστικά και βίαια, αλλά σίγουρα η κυβερνητική πρακτική δεν έχει να κάνει με ιδεολογικό απόσταγμα. Οι καθαρές θέσεις της Αριστεράς δεν αντέχουν την πολιτική ΑΣΑΦΕΙΑ-δημιουργική ή όχι-ως όρο, που δηλώνει κατ’ ουσία τον χαρακτηρισμό της κυβέρνησης. Οι παλινωδίες, οι καθυστερήσεις, η αναντιστοιχία λόγου και έργου, οι παρεκκλίσεις, ο  παλαιοκομματισμός, δεν συνάδουν με προοδευτικές αντιλήψεις , αλλά μας γυρίζουν χρόνια πίσω. Η τακτική να μετονομάζουμε ότι μας ενοχλούσε και στη συνέχεια να το υπηρετούμε δεν ξεγελά κανέναν  πια. Το να αποκαλούμε την Τρόικα θεσμούς και τα μνημόνια συμφωνίες δεν αλλάζει σε τίποτα το σκληρό πρόσωπο των Δανειστών μας, απλά διαφαίνεται η πρόθεση της εξαπάτησης του κόσμου με λεκτική αμφίεση. Αυτού του  κόσμου που εμφανίστηκε σαν κοινωνικός κουρνιαχτός αφήνοντας πίσω του πολιτικές καταγωγές και απονήρευτα ενέδωσε στη μεγάλη ανατροπή..! Τώρα αν αναρωτιέται τι στράβωσε, ή συνεχίζει να πιστεύει στα «όμορφα τα λόγια τα μεγάλα», το πολύ- πολύ να έχουμε μια ακόμα χαμένη χρονιά, έτσι κι’ αλλιώς συνηθίσαμε να προσαρμοζόμαστε.                                                    
Εκείνο όμως που με ανησυχεί δεν είναι αν θα χαθεί μια ή δύο χρονιές, αλλά η πιθανότητα να νομίζουν κάποιοι πως μπορούν απ’ τα πολιτικά τους υπόγεια να νοθεύουν με αμφίσημες κυβερνήσεις τις ιδεολογίες και να τις διατυπώνουν σαν νοσήματα.                                                                
Θέλω να Πιστεύω ότι οι ιδεολογίες για κάποιους είναι ανίατες και μπορεί οι κυβερνήσεις να πέφτουν, εκείνες όμως μένουν. Άλλωστε τούτος ο Λαός έχει περάσει τόσα, που έμαθε και να υπομένει και να περιμένει και όπως χαρακτηριστικά λέει «καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια».                                                                                                                                         
 Καλή Χρονιά κι’ ας είναι οι ευχές μας χωρίς «προαπαιτούμενα…».                                             
 Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                              
 magklarasvas@yahoo.gr