Θα χτυπήσει το κουδούνι;

Της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ
Η διαφορά στις επιπτώσεις των απεργιών στο χώρο της εκπαίδευσης σε αντίθεση με το χώρο για παράδειγμα της αυτοδιοίκησης, είναι μεγάλη. Τα κλειστά σχολεία και τα κλειστά πανεπιστήμια βραχυπρόθεσμα δεν ενοχλούν σχεδόν κανένα. Οι παρενέργειες, όμως, σε βάθος χρόνου είναι πολύ δραματικότερες από μερικές μόνο μέρες κλειστών δρόμων ή αμάζευτων σκουπιδιών.

Η φετινή χρονιά δεν ξεκινά με καλούς οιωνούς. Με αναστολή λειτουργίας στα πανεπιστήμια και αποφάσεις για απεργία διαρκείας στα σχολεία δημιουργείται μια κατάσταση χαοτική, όταν αυτό είναι το μόνο που δε θέλουμε.

Γιατί τα σχολεία δεν είναι φάμπρικες, για να ξεκινάμε και να σταματάμε τη γραμμή παραγωγής, όποτε θέλουμε. Είναι από τους ελάχιστους χώρους που ενώ για το έργο που παράγεται δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης, όλοι ξέρουμε ότι είναι πολλαπλάσιο και βαρύτερο σε σημασία από όλες τις μονάδες παραγωγής σε λειτουργία.

«Τα σχολεία φωτίζουν μόνο όταν καίγονται» έλεγε ένα παλιό σύνθημα στους τοίχους. Ψέμματα, τα ντουβάρια από μόνα τους δεν κάνουν τίποτα. Είναι οι άνθρωποι μέσα τους που κάνουν τη διαφορά και είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα να βρούμε τρόπους, κρατώντας τους χώρους εκπαίδευσης ανοιχτούς, να στείλουμε τα μηνύματά μας. Με ανοιχτά σχολεία και πανεπιστήμια πάντα, γιατί όταν κλείνουν αυτά, ανοίγουν άλλες πληγές.