Λιγότεροι θα φοβόταν την κινητικότητα, αν πίστευαν ότι πράγματι ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη διαδικασία, με στόχο την κάλυψη θέσεων που υπάρχει ανάγκη, απο ανθρώπους που είναι εκπαιδευμένοι για το συγκεκριμένο πόστο.
Η εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του συστήματος είναι άκρως απαραίτητη, εφόσον μιλάμε για μεγάλης τάξης αλλαγές στην οργανωσιακή κουλτούρα ενός ολόκληρου κράτους.
Μου έλεγε τις προάλλες φίλη που δουλεύει ως εκπαιδευτικός-ερευνήτρια σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού και η οποία μπήκε σε “λίστα” χαμηλού σκορ αξιολόγησης, ότι το επόμενο βήμα είναι να βάλει με το μέντορά της συγκεκριμένους στόχους προς επίτευξη για το προσεχές διάστημα, ειδάλλως το πανεπιστήμιο θα της δείξει την πόρτα της εξόδου.
Φυσικά και φοβάται την απόλυση και εννοείται πως η ιδέα του να μπεις υπό επιτήρηση δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί.
Οταν, όμως, εμπιστεύεσαι τη διαδικασία που ακολουθείται και έχεις δίπλα σου ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν, θεωρείς ότι αυτό γίνεται για το καλύτερο.
Το πρόβλημα είναι με μας που ξέρουμε ότι η αλληλουχία των αποφάσεων της διαθεσιμότητας δεν έχει ούτε λογική, ούτε συγκεκριμένο στόχο, παρά μόνο να “μαγειρέψει” τους αριθμούς της τρόικας και να μοιράσει την τράπουλα με διαφορετικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου