της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ
Οταν είσαι μόνος αναλαμβάνεις εύκολα την ευθύνη. Οταν μπαίνεις πίσω απο πολλούς είναι εύκολο να κρυφτείς και στη δύσκολη στιγμή να μην την αποδεχτείς και να την κάνεις μπαλάκι.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω” είναι ένα απο τα γνωστότερα αποφθέγματα του Καζαντζάκη. Πόσο συχνά, όμως, το κάνουμε πράξη;
Σε έναν τόπο γεμάτο σκουπίδια, το πιθανότερο είναι να μην πετάξουμε το δικό μας, αλλά ούτε και να κάνουμε την κίνηση να μαζέψουμε τα υπόλοιπα.
Συχνά ακούμε τη φράση “εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;” που δείχνει ακριβώς ότι θεωρούμε ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ένας κρίκος σε μια τεράστια αλυσίδα που δεν μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο.
Σε όλα αυτά η απάντηση βρίσκεται και πάλι στην εκπαίδευση, τόσο την τυπική, όσο και την άτυπη. Στον τρόπο με τον οποίο στο σχολείο και στη συνέχεια έξω απο αυτό, αντιληφθήκαμε τη σημασία της πρωτοβουλίας, της αυτενέργειας και τελικά της ατομικής ευθύνης. Η μήπως από τότε ακόμα γαλουχηθήκαμε στη λογική του να κρυβόμαστε πίσω απο τους άλλους και να προσπαθούμε να περνάμε όσο το δυνατόν απαρατήρητοι, για να αποφύγουμε την ευθύνη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου