Η οικονομική κρίση (2010) και πως η ιστορία επαναλαμβάνεται (1857, 1839, 1897,………..)

Του Γιάννη Στρατάκη, πρώην Νομάρχη Φλώρινας

Η επανάληψη της Ιστορίας είναι ένα φαινόμενο που πολλές φορές εντυπωσιάζει με τις ομοιότητες με τις οποίες επανέρχεται. Σήμερα βιώνουμε μια οικονομική κρίση που έχει κορυφωθεί.
Δεν είναι δυστυχώς πρώτη φορά για την Ελλάδα από συστάσεως του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, το 1928.
Μια συνεχής προσπάθεια διαχρονικά, διαχείρισης των «δανεικών», που σ’ αυτά στηρίζει την ύπαρξή της η Ελληνική Οικονομία. Ελληνική Οικονομία, όμηρος της λογικής του πολιτικού κόστους, του περιστασιακά οργανωμένου Κράτους, των εφήμερων Κυβερνήσεων που ανεβοκατεβαίνουν έχοντας ως πρώτη προτεραιότητα την προσφυγή σε εκλογές στην καλύτερη πολιτική συγκυρία και όχι όποτε το επιβάλλει το Εθνικό Συμφέρον.

Τελευταία μάλιστα, η προσφυγή στις κάλπες χρησιμοποιήθηκε και ως εκβιαστικό δίλημμα για τους Έλληνες Πολίτες.
Κυβερνήσεις και πολιτικό προσωπικό αλλά και ψηφοφόροι που αναπαράγουν το πελατειακό, ρουσφετολογικό μοντέλο. Η ευθύνη γι’ αυτό φυσικά, βαρύνει τους πρώτους.
Κυβερνήσεις, όμηροι αυτόκλητων σωτήρων και άκρατου λαϊκισμού, που διαμορφώνουν διαχρονικά την Πολιτική στα Εθνικά μας θέματα και σπαταλούν τις ευκαιρίες για έντιμες και αξιοπρεπείς ρυθμίσεις τη μια μετά την άλλη.
Ας αφήσουμε όμως να μιλήσει από μόνη της.

• 1857: Μείζον ζήτημα αποτέλεσε για την Κυβέρνηση της Χώρας, μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, ο έλεγχος των οικονομικών της από τη Διεθνή Επιτροπή που ορίστηκε προς το σκοπό αυτό.
Η Επιτροπή η οποία συγκροτήθηκε στις αρχές του 1857 από τους αντιπροσώπους της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, έργο της είχε να διερευνήσει τη δυνατότητα της Ελλάδας να εξυπηρετήσει τα τοκοχρεολύσια του δανείου των 60 εκατομμυρίων Γαλλικών Φράγκων του 1932.
Η «Γενική Έκθεσις», την οποία εκπόνησε ύστερα από διετή έλεγχο των δημοσιονομικών της Ελλάδας και υπέβαλε στις Κυβερνήσεις των τριών Μεγάλων Δυνάμεων, αποκάλυψε σοβαρά προβλήματα στην είσπραξη και τη διαχείριση των εθνικών εσόδων, στα οποία οφείλονταν εν πολλοίς η αναξιοπιστία της Χώρας.
• 1893: Ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ αναγκάστηκε να κηρύξει τη Χώρα το Δεκέμβριο του 1893 σε οικονομική χρεοκοπία (πτώχευση). Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας επηρεαζόταν σοβαρά από τις σχέσεις της Κυβέρνησης με τους ξένους ομολόγους, τους δανειστές της Χώρας δηλαδή.
Το ζήτημα επιδρούσε δυσμενώς στη διεθνή πίστη της Χώρας και απαιτούσε λύση η οποία θα αποκαθιστούσε την αξιοπιστία της με την ικανοποίηση, εν μέρει τουλάχιστον των ξένων ομολογιούχων. Στην κοινή γνώμη όμως είχε καλλιεργηθεί η άποψη, ότι η Ελλάς ήταν θύμα των ξένων κατόχων ελληνικών ομολόγων οι οποίοι πρόβαλαν παράλογες αξιώσεις σε βάρος της και διέσυραν τη Χώρα διεθνώς. Μόνον εθνικοί μειοδότες θα δέχονταν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των ξένων ομολογιούχων.
• 1897: ΄΄ Άρχισε λοιπόν να συζητείται το ενδεχόμενο να ορισθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις Επιτροπή Διεθνούς Ελέγχου για να εξασφαλισθούν οι απαραίτητοι πόροι κάλυψης των οικονομικών υποχρεώσεων της Χώρας.
Η πρόταση είχε την αμέριστη υποστήριξη της Γερμανικής Κυβέρνησης, η οποία μάλιστα ευνοούσε το διεθνή έλεγχο του συνόλου των ελληνικών δημοσιονομικών.
Τη θέση της Γερμανικής Κυβέρνησης υποστήριζαν κατ’ αρχήν και οι ομολογιούχοι, οι δανειστές δηλαδή της Ελλάδας, αλλά αυτό παρουσίαζε σοβαρά προβλήματα.
Ο Γενικός Έλεγχος των εσόδων της Χώρας καταστρατηγούσε, ουσιαστικά αν όχι και τυπικά, την ανεξαρτησία της.
Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που υποχρεώθηκε να δεχθεί η Χώρα, εδέσμευσε σημαντικό τμήμα των εσόδων της, παραλίγο δε να δεχθεί τον εξευτελιστικό έλεγχο του συνόλου των δημοσιονομικών της και να καταλήξει ουσιαστικά Χώρα υπό Κηδεμονία΄΄.

Αποσπάσματα από το Ιστορικό
Έργο του ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
΄΄ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1800΄΄
Εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ 2002.

Κάθε ομοιότητα με όσα βιώνουμε αυτήν τη χρονική περίοδο μόνο τυχαία δεν είναι.
Απλά, για να ωραιοποιηθεί η κατάσταση, ‘’ ο εξευτελιστικός έλεγχος’’ μετατράπηκε σε ‘’ΜΝΗΜΟΝΙΟ’’ και ‘’ΤΡΟΊΚΑ’’ και ‘’ η Χώρα υπό κηδεμονία’’ έγινε ‘’ΥΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ’’
Με όσα συμβαίνουν σήμερα δεν διακυβεύεται η Εθνική μας Ανεξαρτησία απλά, αλλά βρισκόμαστε υπό καθεστώς κηδεμονίας, με σύγχρονους όμως όρους και συνθήκες, όπου στη λεκτική διατύπωση, περισσεύει η αβρότητα και η επιεικής χρήση των όρων που περιγράφουν τη θέση στην οποία βρίσκεται η Χώρα μας.