Μια ....φανταστική... εκδρομή!

Του Θοδωρή Κ Μπαλτά

Ξεκινήσαμε ένα πρωί μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη και είπαμε να πεταχτούμε για ένα καφέ στη Νεράιδα. Αφού περάσαμε τις σήραγγες και σε δυο χιλιόμετρα από κει στρίψαμε αριστερά προς ΣΕΡΒΙΑ – ΒΕΛΒΕΝΤΟ .. Ακολουθήσαμε τον καινούριο δρόμο που ενώνει το δήμο ΣΕΡΒΙΩΝ -ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ με την Εγνατία και την Κεντρική Μακεδονία (Καπνοχώρι Λεύκαρα Νεράιδα). Σε 5 λεπτά φτάσαμε Νεράιδα. Απολαύσαμε την ωραία θέα εστιάζοντας την προσοχή μας στη λίμνη και κυρίως στις δεντροφυτευμένες όχθες της . Στη συνέχεια είπαμε να πάμε στα Σέρβια. Μπαίνοντας μας εντυπωσίασε ο δρόμος, όπου πανύψηλα δέντρα δημιουργούσαν μια είσοδο σύγχρονης πόλης υψηλής αισθητικής. Δεξιά, ανεβαίνοντας, πριν μπούμε στα Σερβια είδαμε το παλιό σχολείο (τούρκικο) να σφύζει από ζωή (μάλλον κάποια συνάντηση για θέματα πολιτισμού θα υπήρχε). Μπαίνοντας μέσα στα Σέρβια περάσαμε αρχικά από το Πνευματικό Κέντρο, ένα κόσμημα πολιτισμού , όπου σιντριβάνια , καλαίσθητα φυτά και δέντρα περιτριγύριζαν το κυρίως κτίριο. Μας ξενάγησαν στους εσωτερικούς χώρους και κυρίως στην μοντέρνα αίθουσα θεάτρου, μια αίθουσα που τίποτε δεν έχει να ζηλέψει από εσωτερικά κινηματοθέατρα μεγαλουπόλεων.


Κατόπιν ανεβήκαμε την 117 εθνομαρτύρων, μια πλακοστρωμένη οδός με πολύ ωραία φανάρια. Ανηφορίζοντας είδαμε κατά μήκος της δεξιάς πλευράς του δρόμου τεχνικά ορθογώνια παρτέρια γεμάτα με λουλούδια και όμορφα δεντράκια. Επιπλέον διαπιστώσαμε ότι σχεδόν από όλες τις βεράντες κρέμονταν και πρόβαλλαν πανέμορφα φυτά και λουλούδια που σου έδινε την αίσθηση ότι διασχίζουμε έναν κήπο ασυνήθιστα ωραίο. Μάθαμε ότι ο δήμος ήταν εμπνευστής και οδηγός με ειδικό πρόγραμμα που προώθησε, ώστε να έχουμε αυτό το πρασίνισμα των μπαλκονιών με άμεση συνέπεια το κέντρο των Σερβίων να ανταποκρίνεται στο φυσικό του περιβάλλον (καρφωμένο στο βουνό και απλωμένο προς το μέρος της λίμνης) και έτσι να μετριάζεται η αρχική παραφωνία των τσιμεντένιων τετραώροφων όγκων που μετέτρεπαν τα Σερβία σε τσιμεντούπολη.
Τελικά καταλήξαμε στην ιστορική πλατεία των Σερβίων. Με χαρά είδαμε τη πλατεία γεμάτη από κόσμο , κάθε ηλικίας να συζητούν και να απολαμβάνουν τον παχύ ίσκιο κάτω από τα πανέμορφα πλατάνια. Μας εντυπωσίασαν τα πανύψηλα ανοιχτά ξύλινα κιόσκια και ο κρυφός αυτοματισμός σκεπής που ταιριάζουν απόλυτα με τα πλατάνια και το γενικότερο τοπίο.
Από εκεί περπατήσαμε τυχαία μέσα στα Σερβία σε δρόμους ( ακόμα και τα μικρά σοκάκια ) δεντροφυτεμένους με τα κράσπεδα όλα ασπρισμένα. Μάλιστα ανά κάποια μέτρα υπήρχαν ανοίγματα που ξεπρόβαλλαν πολύχρωμα λουλούδια. Στον περίπατό μας αυτόν συναντήσαμε και παραδοσιακές βρύσες με ξύλινες λεκάνες. Μια τέτοια είδαμε στο Τασλίκι, δίπλα στο μεγάλο πλατάνι . Μπροστά όλο το μέρος πλακόστρωτο με πέτρα και πλημμυρισμένο από λογής λογής φυτά και λουλούδια .
Φεύγοντας από το Τασλίκι και βγαίνοντας από τα Σέρβια πέσαμε πάνω στο μεγάλο πάρκο, εκεί όπου υπήρχε πριν το στρατόπεδο. Τι νερά! Τι τεχνικοί καταρράκτες και λιμνούλες! τι παιδικές χαρές! τι ξύλινα κιόσκια! Βουναλάκια πρασινισμένα , διαδρομές ανάμεσα σε δέντρα και φυτά, άλλες από αυτές πλακόστρωτες και άλλες με ειδικό χώμα ώστε να αρμόζει με το φυσικό περιβάλλον συνέθεταν ένα αξεπέραστο τοπίο. Μας έκανε εντύπωση που σε έναν τόσο μεγάλο χώρο πουθενά δεν υπήρχε τσιμέντο. Ακόμα και τα κτήρια ( συλλόγων και υπηρεσίες του δήμου) ήταν από πέτρα. Σε μια άκρη του μεγάλου αυτού πάρκου βρήκαμε και το μουσείο όπου διαχωρίζονταν σε δυο πτέρυγες, το λαογραφικό και μουσείο φυσικής ιστορίας. Εκεί είδαμε κάθε κοινότητα να έχει το δικό της χώρο. Ρωτήσαμε και μάθαμε ότι τα κοινοτικά συμβούλια μαζί με τους κατά τόπους μορφωτικούς συλλόγους είναι υπεύθυνοι για την αισθητική και για τα εκθέματα Επιπλέον το μουσείο ήταν στη διαχείριση όλων των κοινοτήτων όπου η κάθε κοινότητα έχει έναν αντιπρόσωπο στη διοίκησή του.
Καταλήξαμε αργά το βραδάκι στο αναψυκτήριο που βρισκόταν προς την κάτω πλευρά του πάρκου, κοντά στο γήπεδο. Με έκπληξη είδαμε ένα τρενάκι σε ειδική διαδρομή να διέρχεται το πάρκο. Μας είπαν ότι αφού περάσει μέσα από τα Σέρβια καταλήγει στα κάστρα. Δεν χάσαμε την ευκαιρία, το πήραμε και πήγαμε εκεί να απολαύσουμε τη θέα , έστω κι αν είχε νυχτώσει.. Η λίμνη στο βάθος, ο φωτισμός, και έχοντας και την εικόνα όσων πριν είχαμε δει μας πρόσδιδαν μια γαλήνη που μας έκανε να νιώθουμε ξεκούραστοι.
Η παρέα μου εντυπωσιάστηκε και είπε να καθίσουμε το βράδυ και να συνεχίσουμε την περιήγησή μας τις επόμενες μέρες στο Βελβεντό, στο Πλατανόρεμα, και στον ορεινό όγκο που έχει μεγάλη εισροή επισκεπτών λόγω αξιοποίησης του (καταφύγια, τουριστικό θέρετρο διαδρομές..) Σκοπός μας είναι να πάμε και προς την άλλη πλευρά του Δήμου , προς το Τρανόβαλτο- Ελάτη. (μας είπαν ότι μόλις δόθηκε σε κυκλοφορία ο νέος δρόμος , (Πόρτες - Τρανόβαλτο) με στροφές ελάχιστες πλέον ,και ότι σε 10 λεπτά θα είμαστε εκεί). ...συνεχίζεται.. 

Υποσημείωση 1: κι αν ακόμη κάποια από όσα αναφέρονται δεν τα συναντήσαμε δεν πτοούμαστε.. Ή εκδρομή μας και η ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΩΣ στον ομφαλό της γης, στον τόπο του Ερμή και της Αρτέμιδος, με τα Πιέρια να καθρεφτίζονται στη λίμνη και όλο το υπόλοιπο φυσικό κάλλος της περιοχής θα μας μείνουν και θα μας μένουν αλησμόνητη εμπειρία. Αγαπημένη!

Υποσημείωση 2. Μου λέει ένας φίλος..."έχει το κείμενο μια δόση ειρωνείας".... Με προβλημάτισε... δεν είναι κάτι τέτοιο στις προθέσεις μου, αν εμπεριέχεται έμμεσα μια κριτική αυτό είναι στοιχείο δημοκρατίας και θα μπορούσε να έχει κάποια συνεισφορά αν θεωρούνταν κομμάτι ενός δημόσιου διαλόγου για το πως θέλουμε τον τόπο μας και μέρος ενός ΣΧΕΔΙΟΥ για την ανάπτυξή του 

[1] Την Έλλη Παππά όταν τη ρώτησαν αν έχετε οράματα απάντησε ότι ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε οράματα, ελπίδες,( και φαντασίες)...αλλά ΣΧΕΔΙΟ!