Η ευθύνη του Τσίπρα για το θράσος του Βαρουφάκη

του Γιώργου Καρελιά από το protagon.gr

Γιατί μιλάει ο Βαρουφάκης, αφού δεν έχει τίποτα νέο να πει; Για να αποδείξει ότι για την καταστροφική κατάληξη της διαπραγμάτευσης δεν ευθύνεται ο ίδιος, με τις παλινωδίες του, αλλά ο Τσίπρας που την τελευταία στιγμή «λύγισε»

Αν η συνέντευξη Στουρνάρα, πριν από λίγες μέρες, έβγαλε την είδηση για τη φρούρηση του Νομισματοκοπείου,

η χθεσινή του Γιάνη Βαρουφάκη (εδώ ολόκληρη απομαγνητοφωνημένη) δεν έβγαλε καμία. Αλήθεια, γιατί δεν υπήρξε καμιά απάντηση στον ισχυρισμό του σημερινού διοικητή από τον τότε υπουργό Οικονομικών; Πώς και την «αγνόησε»;

Ολες οι «αποκαλύψεις» του κ. Βαρουφάκη είναι ήδη γνωστές εδώ και μήνες. Και το plan B (ή plan Χ, όπως το λέει εκείνος). Και τα περί βοήθειας από Ρωσία και Κίνα, που αποδείχθηκαν όνειρα θερινής νυκτός. Και η «κατήφεια» που συνάντησε στο Mέγαρο Μαξίμου το βράδυ του δημοψηφίσματος, παρά το θριαμβευτικό «ΟΧΙ». Ορισμένα από αυτά τα έχει ξαναπεί ο ίδιος. Τα υπόλοιπα έχουν αποκαλυφθεί από άλλες πηγές.

Τότε γιατί μιλάει ο κ. Βαρουφάκης, αφού δεν έχει τίποτα να πει, παρά μόνο τα γνωστά; Νομίζω ότι η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Οποιος παρακολούθησε προσεκτικά ορισμένα σημεία της συνέντευξής του, καταλήγει εύκολα σε δύο συμπεράσματα:

Πρώτον, θέλει να αποδείξει ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος για τον τρόπο που έγιναν οι διαπραγματεύσεις, επομένως η απομάκρυνσή του δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα. Προσπαθεί να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του αυτόν με την «αποκάλυψη» ότι στην κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας οι άλλοι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δεν είχαν καταφερθεί εναντίον του, αλλά εναντίον της Ελλάδας. «Δεν ειπώθηκε ούτε μια κουβέντα εναντίον μου», είπε, επικαλούμενος την ηχογράφηση της συνεδρίασης που διαθέτει. Πού οδηγεί αυτός ο ισχυρισμός; Οτι με την απομάκρυνση Βαρουφάκη, ο κ. Τσίπρας έκανε το χατίρι των Ευρωπαίων, χωρίς να πάρει τίποτα ουσιαστικό, αφού το πρόβλημα δεν ήταν εκείνος, αλλά όλη η κυβέρνηση και η χώρα. Ετσι λέει ο κ. Βαρουφάκης. Βεβαίως, ο ισχυρισμός του δεν τεκμηριώνεται από τη συνέχεια (ο διάδοχός του Ευκλείδης Τσακαλώτος βρήκε πολύ μεγάλη προσωπική αποδοχή – πέρα από την αλλαγή της πολιτικής), αλλά η αιχμή για τον Πρωθυπουργό είναι βαριά.

Δεύτερον, ο κ. Βαρουφάκης θέλει να αποδείξει ότι ο ίδιος παρέμεινε σταθερός στη «σωστή» γραμμή, που είχε χαράξει εξαρχής, με τη συμφωνία τότε του Πρωθυπουργού. Και ότι στο τέλος ο κ. Τσίπρας ήταν αυτός που «κιότεψε» και «τα έδωσε όλα» στους δανειστές. Ανεξάρτητα από την όποια απάντηση μπορεί να δοθεί στο ερώτημα «γιατί το κάνει τώρα», ο στόχος του κ. Βαρουφάκη είναι σαφής και τον εξυπηρετεί με τις εξής δύο αναφορές που κάνει:

1. Οταν παρουσιάζει τον κ. Τσίπρα σαν ψάρι που έχει πιαστεί στο αγκίστρι του ψαρά (δανειστές), ο οποίος τον τραβάει και τον αφήνει μέχρι να κουραστεί και να παραδοθεί, όπως και έγινε. Ο πρώην υπουργός λέει ότι αυτήν την παραβολή του την είπε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Ομως, όπως και να έχει, δεν είναι καθόλου κολακευτικό ο Πρωθυπουργός να παρουσιάζεται σαν αφελές ψάρι, από τον υπουργό του που του την εμπιστεύθηκε.
2. Οταν εμφανίζει τον Πρωθυπουργό και τους άλλους συναδέλφους του στην κυβέρνηση να έχουν αποδεχθεί μια τόσο καταστροφική συμφωνία, την οποία ούτε ο Σόιμπλε (του είπε ότι) θα αποδεχόταν (διαβάστε την τελευταία παράγραφο από την απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης).

Για τον κ. Βαρουφάκη και όσα λέει σήμερα, θα μπορούσε κανείς να πει το γνωστό «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος». Ο κ. Βαρουφάκης ευεργετήθηκε από τον κ. Τσίπρα, επειδή ο νυν Πρωθυπουργός γοητεύθηκε τότε (2010) από τις θεωρίες του και πίστεψε ότι θα ήταν εξίσου καλός (εκτός από το μπλα μπλα) και στην εφαρμοσμένη πολιτική. Δεν γνώριζε, προφανώς, τον αφορισμό του μακροβιότερου καγκελάριου τη Γερμανίας Μπίσμαρκ «καθηγητές τρεις κι εχάθη η πατρίς» (στην περίπτωσή μας, ο καθηγητής ήταν ένας και ο χαμός της πατρίδας αποφεύχθηκε στο «παρά ένα»).

Ανεξάρτητα από όσα επαναλαμβάνει ο κ. Βαρουφάκης για την εξυπηρέτηση των δικών του προσωπικών σκοπιμοτήτων, η μεγάλη ευθύνη για όσα έγιναν ανήκει στον κ. Τσίπρα. Αυτός τον επέλεξε, αυτός υιοθέτησε επί επτά μήνες τη διαπραγματευτική του τακτική μέχρι που κατάλαβε ότι, αν επέμενε έως το τέλος, θα οδηγούσε σε ολική καταστροφή.

Αυτή αποφεύχθηκε. Αλλά οι βλάβες, που είχαν προκληθεί εν τω μεταξύ, ήταν βαριές. Ας ελπίσουμε να μην αποδειχθούν και ανήκεστες.

Γι’ αυτό, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι το σημερινό βαρουφάκειο θράσος, που επιζητεί δικαίωση, αλλά η τότε επιλογή του κ. Τσίπρα, που ήταν καταστροφική, όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει.