Η Δέκατη Πληγή

Του Βασίλη Μαγκλάρα

«Και έσται το αίμα υμίν εν σημείω επί των οικιών, εν αις υμείς εκεί, και όψομαι το αίμα και σκεπάσω υμάς, και ουκ έσται εν υμίν πληγή του εκτριβήναι…» (Παλ. Διαθήκη. Αποσ. από την «έξοδο» των Ιουδαίων)-(Και το αίμα αυτό στα σπίτια σας θα γίνει σημάδι για μένα, θα δω το αίμα και θα σας προφυλάξω από την τιμωρία και δεν θα σας κτυπήσει η θανατική πληγή).                                                 

Θα έλεγε κανείς βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στον ανθρώπινο πολιτισμό στο ξεκίνημα του 21^ου αιώνα, ότι ο χρόνος απλά καταγράφει τις περιόδους του, μέσα από επαναλήψεις που ακολουθούν το ανθρώπινο γένος. Και μπορεί η αλληλουχία των γεγονότων να αλλάζει στα πρόσωπα και στους τόπους, οι τραγωδίες όμως παραμένουν ανελέητα σταθερές, ακολουθώντας ΑΝΩΘΕΝ αρχέγονες εντολές που-κατά τας γραφάς επαληθεύονται.         

                                                         

Δεν πρόλαβε καλά-καλά στη Δανία να γίνει νόμος του κράτους από τους πειρατές της Ευρωπαϊκής νύκτας, η αρπαγή στα τιμαλφή των απελπισμένων χωρίς Πατρίδα και ο Δυτικός Πολιτισμός ξανακτύπησε υπακούοντας στα πλέον υποχθόνια ένστικτά του. Σύμφωνα με τους Times, στη γη της Γηραιάς Αλβιόνας έβαψαν κόκκινες τις πόρτες που μένουν πρόσφυγες, ώστε να είναι εύκολα διακριτό στην Αγγλοσαξωνική υπεροψία το απαξιωμένο είδος των ενοίκων, που τους προέκυψαν από την αφορμισμένη «Δέκατη Πληγή». Ναι, οι άνθρωποι μιας άλλης «εξόδου» χιλιάδες χρόνια αργότερα ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ, όχι με Θεϊκή εντολή για το καλό τους, αλλά με την σκληρότητα των διακρίσεων να τους μαρκάρει ως αποδιοπομπαίους.   

Έτσι μπορεί η πολιτική του «απαρτχάιντ» να τέλειωσε στην Αφρικανική ζούγκλα, βρήκε όμως πρόσφορο έδαφος στην «ανεπτυγμένη» Ευρώπη στο πρόσωπο της εταιρείας  ακινήτων Jomast. Η εν λόγω εταιρεία που ανήκει στον μεγιστάνα Στιούαρτ  Μονκ πήρε υπεργολαβία από την εταιρεία ασφαλείας G4S την αποθήκευση-στέγαση αλύτρωτων ψυχών στα κτίρια της.  

Με αυτή τη μεταβίβαση των πολιτικών ευθυνών από τον «Άννα στον Καϊάφα» ο ατσαλάκωτος κύριος Κάμερον μένει απ’ έξω… «ΑΘΩΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ» στην όποια αποκάλυψη. Αθώος μιας πολιτικής που παραβιάζει όχι απλά Διεθνείς κανόνες και δίκαια, αλλά που στοχοποιεί κατατρεγμένους που ψάχνουν έλεος σ’ ένα άσυλο. Όταν μάλιστα κάποιοι ένοικοι επιχείρησαν να βάψουν με δικά τους έξοδα λευκές τις πόρτες τους, τις βρήκαν πάλι κόκκινες και με την απειλή ως ανεπιθύμητοι, να καραδοκεί.                                         

Γνωστή η τεχνική της συγκάλυψης από τα κατά καιρούς σκάνδαλα του Μπάκιγχαμ, δεν τους ανησυχεί ο απροκάλυπτος ρατσισμός. Ξέρουν ο Θεός που «ευλογεί την Βασίλισσα» αποστρέφει το βλέμμα του αιώνες τώρα, απ’ τα κατά συρροή εγκλήματα τους στην ανθρωπότητα. Ξεχνούν όμως πως οι πρακτικές της κοινωνικής και φυλετικής εξόντωσης, δεν διαφέρουν από την πολιτική των «κίτρινων αστεριών» που υποχρέωνε η Ναζιστική Γερμανία να φέρουν οι Εβραίοι. Όπως ξεχνούν ότι η Παγκόσμια κοινότητα τα πλήρωσε πολύ ακριβά και τα έχει καταδικάσει στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της.                                     

Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως οι νοσταλγοί μιας φασίζουσας  περιχαράκωσης των προνομιούχων της Ευρώπης απέναντι στους λεηλατημένους, κερδίζει συνεχώς έδαφος. Έτσι μετά τους Δανούς οι Ελβετοί και οι Βέλγοι εκφράζουν εκτός από την ανησυχία τους και την επιβολή μέτρων αποτροπής που θα προστατεύσει την κοινωνική τους καθαρότητα από τους ΥΙΟΥΣ ενός κατώτερου Ανθρώπου. Και σαν να μην έφτανε η καθεστηκυία Ευρωπαϊκή ΕΛΙΤ, μας προέκυψαν και χώρες όπως η Σλοβακία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Πολωνία να υψώνουν τείχη αντίδρασης και φυλετικής καθαρότητας, αυτοί που μέχρι χθες γέμιζαν τα «Γκουλάγκ». Ναι, αυτοί που εκλιπαρούσαν ένα παράθυρο διαφυγής στην ελευθερία, τώρα υψώνουν συρματοπλέγματα κόντρα στην ανθρώπινη δυστυχία. Ναι, ναι, αυτοί που ακόμα και σήμερα γεμίζουν από το εμπόριο «λευκής σαρκός» τα μπαράκια της Δυτικής υποκουλτούρας και τις «βρώμικες» δουλειές από το δουλεμπόριο που τους γίνεται. Αυτοί, αυτοί, πουλώντας εξυπηρέτηση στ’ αφεντικά τους, ξεπουλάνε ότι πολυτιμότερο έχουν οι αδύναμοι Λαοί, την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. 

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο η Χώρα μας γονατισμένη από πολλαπλά «βάρη» που δεν της αναλογούν παρά τα πολλαπλά «λάθη» της , παλεύει να αντιτάξει στο ρόλο του «σκουπιδοτενεκέ» των Ευρωπαίων, το ανθρωπιστικό της έργο. Ένα έργο που δεν αγγίζει βέβαια τα παγερά φύλα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, μιας και η «μετοχή» του ανθρώπου εκεί βρίσκεται σε πτώση        

Σε πτώση ο άνθρωπος, σε Κατάπτωση η Ευρώπη και η Ελλάδα καταμεσής  του Πέλαγους «κάνει το λιπόσαρκο κορμί της βάρκα και τα αδύναμα χέρια της κουπιά», ύστατη προσπάθεια διάσωσης του ανθρώπου από τους υπάνθρωπους. Ύστατο SOS στο Ευρωπαϊκό ναυάγιο που βουλιάζει ενώ η ορχήστρα ανέμελα παίζει το «My heart will go on».                                                      

Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                             
magklarasvas@yahoo.gr