Mελωδία αντι… ποίησης

Του Γρηγόρη Κοντού

Σε εποχές σκληρές, όπως η δική μας, αρχίζει να φαντάζει ότι η ποίηση γίνεται το καταφύγιο που… φρονούμε ότι θα  θεραπεύσει το άλγος μας. Τότε μπορούμε ίσως να καταλάβουμε ότι ο λόγος και η ποίηση δεν δίνουν, αλλά σίγουρα δείχνουν λύσεις. Κι οι ποιητές, αυτά τα πρεσβυωπικά γερόντια (Αργ. Χιόνης) παίρνουν το αίμα τους πίσω για όσα χρόνια λένε, μα δεν τα ακούμε.

Σκέψεις που έγιναν μετά την δραματοποιημένη μουσικοποιητική παράσταση, που την υπέγραψε η ευαισθησία του Μανώλη Χατζημανώλη και της Φωτεινής Χατζάρα. 

Με τον ευρηματικό επίτιτλο « Με παραμύθια να με ξυπνάς» και τον τυπικό υπότιτλο «Αφιέρωμα στην ποίηση»  η παράσταση αυτή (νομίζω ότι δικαιούται αυτό τον τίτλο)  δόθηκε το βράδυ της Τετάρτης  23 Μαρτίου (2 μέρες μετά την εαρινή ισημερία) στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης. Τα παραμύθια της πολιτικής συνήθως μας αποκοιμίζουν όταν τα ακούμε (και τα ακούμε συχνά). Το παραμύθι της ποίησης γίνεται παραμυθία και μας αφυπνίζει.

Ποιήματα σπουδαίων ποιητών μας (Ελύτης, Εμπειρίκος, Σινόπουλος, Λειβαδίτης, Ρίτσος, Καβάφης κ.α.) πέρασαν με την επιμέλεια της Φ. Χατζάρα δραματουργημένα μπροστά μας, σαν σπαράγματα  καλόγνωμου ονείρου, με μια διαδοχή αυτόματου συνειρμού. Από την ονειρική κατάσταση φρόντιζε να μας βγάζει κατά διαστήματα η αισθαντική και μελετημένη φωνή του Μανώλη Χατζημανώλη, με τραγούδια μελοποιημένης ποίησης.

Η παράσταση γενικώς προσεγμένη,  με σοβαρότητα, χωρίς επαρχιωτικούς ακκισμούς, έδειξε ότι οι άνθρωποι της εκπαίδευσης μπορούν να αναμετριώνται με το απαιτητικό και να τα καταφέρνουν περίφημα (η παράσταση ήταν μια συνεργασία της Β/θμιας Εκπαίδευσης Κοζάνης και Δυτ. Θεσσαλονίκης). Διακινδυνεύω να πω ότι ο κόσμος που κατέκλυσε την Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης πήρε στις αποσκευές του φεύγοντας ανάλογα αισθήματα.

Καλή Ποίηση λοιπόν… μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας. Καθόλου  απομίμησις. Ας όψεται η επίσημη αντιπροσωπεία της ποιήσεως εν τη παρ’ ημίν επαρχία. Ευτυχώς που η ποίηση δεν γνωρίζει όρια…

Μουσικήν ποιείτε ω φίλοι.