"Δεν είμαστε Ιρλανδία": επιτέλους μετά από ένα χρόνο που όλοι έλεγαν "δεν είμαστε Ελλάδα"

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η έκβαση της έκτακτης συνόδου κορυφής ήταν καλύτερη από το αναμενόμενο για την Ελλάδα. Μερικές παρατηρήσεις, λοιπόν, τώρα που η ανακούφιση επιτρέπει πιο καθαρές σκέψεις, αφήνοντας πίσω την αγωνία της άμεσης καταστροφής και επαναφέροντας την πιο κρίσιμη και πιο χρήσιμη αγωνία της μακροπρόθεσμης ανόρθωσης της χώρας από τα “σκ...”, που με πολύ ενοχλητικό και άκομψο (αλλά φοβάμαι όχι εσφαλμένο) τρόπο περιέγραψε ο κ. Στρως Καν.
1. Ακούγονται σενάρια “επικοινωνιακού τύπου”, ότι τα πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα και η κυβέρνηση “έπαιξε” με τις προσδοκίες, κατέβασε τον πήχυ, για να δημιουργήσει ξέφρενα πανηγυρικό κλίμα και να το πιστωθεί. 

Πρόκειται για επιβίωση του πνεύματος Ρουσσόπουλου. Ο Ρουσσόπουλος όντως το έκανε (και επιτυχώς τότε) αλλά εξαρτιόταν από τον ίδιο και την κυβέρνησή του (ο Θεός να την κάνει – αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα). Αν πιστεύει κανείς πως ο ..Παπανδρέου -ή, γιατί όχι, ο Πεταλωτής- έβαλαν τη Μέρκελ, το Σαρκοζί και καμμιά 30αριά ακόμη να χορεύουν στο ζουρνά τους για να “περάσει καλά” στο δελτίο του Μέγκα, δεν απαγορεύεται, αλλά απαιτεί άμεση θεραπεία με επανειλημμένους ψυχρούς καταιωνισμούς.
2. Τη θεωρία προσυπογράφει επισήμως η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο κ. Σαμαράς είπε πως αυτά ήταν “τα αυτονόητα”. Μεγάλο πρόβλημα για ένα κόμμα εξουσίας να έχει επενδύσει και να εξακολουθεί να επενδύει στα καταστροφικά σενάρια και στην απαξίωση και την αποτυχία της χώρας που θέλει να κυβερνήσει. Όσο για το “αυτονόητο” των αποφάσεων, οι επιδόσεις του κ. Σαμαρά στην πρόσφατη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπου δεν έκανε κιχ μπροστά στην κα Μέρκελ και δεν έβαλε ούτε ένα “και” στο ανακοινωθέν ενός οργάνου που δεν παίρνει καν αποφάσεις, δείχνει πόσα τραγούδια ξέρει κανείς όταν είναι έξω από το χορό. Εν προκειμένω, καλαματιανά...
Και κάτι ακόμη, νομίζω το σημαντικότερο:
3. Η επιμήκυνση ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη, εφόσον πήγαινε καλά το πρόγραμμα εξυγίανσης. Κανείς δεν πίστευε πως η Ελλάδα θα ξεπλήρωνε όσα δεν μπορούσε συν τα 110 δις αποπάνω μέσα σε τρία χρόνια. Η μείωση του επιτοκίου δεν ήταν ούτε βέβαιη, ούτε αυτονόητη, αλλά δεν είναι και παράδοξη. Μάλλον αποτελεί εύλογη επιβράβευση για τις αγόγγυστες (σχετικά) θυσίες που έχουν έως τώρα κάνει οι Έλληνες. Το πιο σημαντικό είναι η θετική διάκριση της Ελλάδας έναντι της Ιρλανδίας. Η Ιρλανδία δεν πήρε μείωση επιτοκίου γιατί πήγε σε επαναδιαπραγμάτευση με “τσαμπουκά”, χωρίς πραγματική βάση μέτρων και πολιτικής απόφασης πίσω της. Ο Παπαπανδρέου πήρε ό,τι πήρε όχι επειδή διαπραγματεύθηκε, αλλά επειδή ΕΚΑΝΕ πράγματα στη χώρα από πέρυσι. Και μπορεί να γκρινιάζουν και να ζητάνε κι άλλα, όμως ξέρουν τι σημαίνει και πόσο δύσκολο ήταν ό,τι έχει ήδη γίνει.
Για πρώτη φορά από την υπογραφή του Μνημονίου, οι Έλληνες βλέπουν ότι η σκληρή προσπάθεια μπορεί να έχει και κάποια άμεσα οφέλη, κάποια αναγνώριση έμπρακτη. Κι αν έρχονται τώρα τα 50 δις – η διαφορά ανάμεσα στην “αξιοποίηση” και το “ξεπούλημα των ασημικών” είναι στη διαχείριση. Η Μέρκελ των Βρυξελλών μας στέρησε τον “κακό” του έργου, τη δυνατότητα μετάθεσης της ευθύνης. Τώρα τα πράγματα θα κριθούν από την Ελλάδα και από τους Έλληνες. 
του Φοίβου Καρζή
www.freecity.gr