Ο μιμητισμός της «επανάστασης»

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Πέμπτη βράδυ, γύρω στις εννιά, μια ομάδα πενήντα περίπου εφήβων έκλεισε την Παραλιακή στην Αθήνα. Δεν φωνάζαν συνθήματα, δεν κρατούσαν πανό, δεν μοίραζαν φέιγ βολάν. Απλώς έκλεισαν τον δρόμο. Συζητούν μεταξύ τους αλλά δεν λένε τι θέλουν. Μόνο σταματούν τα αυτοκίνητα. Δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση και έπειτα από 15 λεπτά έρχεται η αστυνομία να κλείσει τον δρόμο, γιατί σε μια οδό ταχείας κυκλοφορίας υπήρχε κίνδυνος σοβαρού δυστυχήματος.

Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι τα παιδιά αυτά είναι μαθητές του νυχτερινού γυμνασίου Μοσχάτου που βρήκαν αυτόν τον τρόπο να διαμαρτυρηθούν για τη συγχώνευση του σχολείου τους με κάποιο άλλο. Μόνο που δεν το λένε σε κανέναν. Επρεπε να τους ρωτήσει κάποιος για να καταλάβει τον λόγο της διαμαρτυρίας.
Οι χειροκροτητές κάθε χάπενινγκ μπορεί να θεωρήσουν ότι είναι καλό σημάδι. Λένε ότι η νεολαία «επαναστατεί». Τα ίδια υπονοούσαν και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε το κέντρο της Αθήνας. Τότε εκθείαζαν τους νέους που «προτίμησαν τον δρόμο από τον καναπέ», και οι καταστροφές ήταν απλώς παράπλευρες απώλειες μιας γενιάς που μάθαινε την επανάσταση.
Τα ίδια και τώρα. Οπως έλεγε και κάποιος, καθ’ ομοίωση επαναστάτης: «Ελα μωρέ, τι έγινε; Εκλεισαν τα παιδιά μία ώρα τον δρόμο και ταλαιπωρήθηκαν οι οδηγοί. Σιγά το πράγμα! Στη Μαλακάσα ο δρόμος έκλεισε έξι ώρες». Υπάρχουν πλέον συμψηφισμοί και στην ταλαιπωρία: οι εργολάβοι έκλεισαν τον δρόμο έξι ώρες και η επανάσταση μία. Αρα, έχουμε λαμβάνειν...
Το σημαντικότερο όμως είναι η αντίδραση των παιδιών. Εκλεισαν τον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν χωρίς να λένε τον λόγο της διαμαρτυρίας. Δεν σήκωσαν πανό, δεν φώναζαν το αίτημά τους· απλώς σταμάτησαν την κίνηση. Προφανώς μιμούνταν τους μεγάλους. Αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση (και μάλλον χωρίς ήχο) το πραγματοποίησαν. Κράτησαν το τελετουργικό της διαμαρτυρίας, χωρίς τη διαμαρτυρία καθαυτή.
Αυτό σημαίνει ότι δημιουργήθηκε ένας επικίνδυνος μιμητισμός της γενιάς της μεταπολίτευσης, η πρώτη που μετέβαλε τη διαμαρτυρία σε χαβαλέ. Τώρα πια η ταλαιπωρία των άλλων δεν χρειάζεται ούτε πανό ούτε συνθήματα. Απλώς γίνεται για να γίνεται. Και θα συνεχιστεί εκεί που δεν το περιμένει κανείς, αλλά θα προκύψει και για λόγους που οι σημερινοί χειροκροτητές δεν θα εγκρίνουν.