Σε τροχιά αριστερής παράκρουσης

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Κρούσμα Νο 1: «Οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΚΚΕ στον Δήμο της Αθήνας καταγγέλλουν τη δημοτική αρχή γιατί σε συνθήκες βίαιης επίθεσης στο εισόδημα των εργαζομένων που ζουν και δουλεύουν στην πόλη μας, αυτή με εντολή στη Δημοτική Αστυνομία προχωράει σε ένα όργιο επιβολής κλήσεων, αφαίρεσης πινακίδων στο όνομα της καλυτέρευσης της ποιότητας ζωής μας. Σε λιγότερο από ένα μήνα, που ήταν σε εξέλιξη και οι δίκαιες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ο δήμος επέβαλε χαράτσι με πάνω από 30.000 κλήσεις και πάνω από 1.000 αφαιρέσεις πινακίδων στα λαϊκά στρώματα. Δεν είναι τυχαία αυτή η προτεραιότητα που δίνει η δημοτική αρχή, που θέλει τη Δημοτική Αστυνομία άλλο ένα φοροεισπρακτικό μηχανισμό γενικευμένης φορομπηξίας.» (Ανακοίνωση ΚΚΕ, 3.2.2011)

Κρούσμα Νο 2: «Είναι τουλάχιστον υποκριτικό οι υποψήφιοι που υποστηρίζονται από το μπλοκ του Mνημονίου και πολιτικές δυνάμεις που όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησαν πολιτικές ενάντια στους εργαζομένους και τους κατοίκους της Αθήνας να ενδιαφέρονται σήμερα για την εμπορική κίνηση του κέντρου. Η κίνηση στα μαγαζιά του κέντρου και ιδίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μειώνεται εξαιτίας των διαδηλώσεων, αλλά κυρίως γιατί ο κόσμος της πόλης μετά την αφαίμαξη των εισοδημάτων του δεν έχει χρήματα, αλλά και γιατί τα μεγάλα εμπορικά κέντρα καταστρέφουν τις τοπικές αγορές και την αγορά του ιστορικού - εμπορικού κέντρου. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση και το μπλοκ του Mνημονίου επιτίθενται στα δικαιώματα και το εισόδημα των εργαζομένων, οι διαδηλώσεις, όπως και οι άλλες μορφές κινητοποίησης, είναι ένα σημαντικό όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους και την ποιότητα ζωής τους. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση για τον περιορισμό των διαδηλώσεων αποσκοπεί να αφαιρέσει αυτό το όπλο. Ας το ξεχάσουν...» (Ανακοίνωση της «Ανοιχτής Πόλης», δημοτικής συνιστώσας του Συνασπισμού, στην πρόταση του δημάρχου Αθηναίων κ. Γιώργου Καμίνη, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της εξεύρεσης νομοθετικής λύσης για τις διαδηλώσεις, ώστε να μην κλείνουν οι δρόμοι της Αθήνας και να επιδεινώνεται έτσι η ήδη βεβαρημένη οικονομική κατάσταση των εμπορικών καταστημάτων.)
Κρούσμα Νο 3: «Η κινητοποίηση κατοίκων και φορέων της 2ης Δημοτικής Κοινότητας, μαζί με δημοτικούς συμβούλους από την Ανοιχτή Πόλη και άλλες παρατάξεις, απέτρεψε την εγκατάσταση στον χώρο του εργολάβου που έχει αναλάβει την κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ στην πλατεία του Α΄ Νεκροταφείου». (Ανακοίνωση «Ανοιχτής Πόλης», 14.3.2011) «Το ζήτημα των υπόγειων χώρων στάθμευσης αποτελεί μία ακόμα αρνητική περιβαλλοντική παρακαταθήκη των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς έχουν χαρακτηριστεί, εδώ και μία δεκαετία, “Oλυμπιακά” έργα ή αλλιώς έργα “Oλυμπιακής φιλοξενίας”, εν όψει των αγώνων στην Αθήνα το 2004. Σήμερα, 7 σχεδόν χρόνια μετά το πέρας των αγώνων, το θεσμικό πλαίσιο κατασκευής υπόγειων πάρκινγκ, κάτω από πάρκα, πλατείες και λοιπούς δημόσιους χώρους, παραμένει το ίδιο και συνεπάγεται εξαιρετικά προνόμια (επιδότησης, επένδυσης και λειτουργίας) για τους εργολάβους που αναλαμβάνουν να τα κατασκευάσουν και να τα λειτουργήσουν, με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και όχι προφανώς στο πλαίσιο μιας συνολικής πολιτικής για τη βιώσιμη μετακίνηση.» (Ανακοίνωση «Ανοιχτής Πόλης», 13.3.2011)
Κρούσμα Νο 4: «Για την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως δικαιολογημένες οι διαμαρτυρίες και οι αντιδράσεις των κατοίκων στην Κερατέα, στο Γραμματικό, στη Λευκίμμη και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Τέλος, η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να πάψει να πολιτεύεται με βάση τα συμφέροντα συγκεκριμένων επιχειρηματικών κύκλων και εργολάβων, να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην αντιμετωπίζει τις δικαιολογημένες ενστάσεις των πολιτών με τα γνωστά βάρβαρα αστυνομικά μέσα που είδαμε και αυτές τις μέρες στην Κερατέα...» (Aνακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ, 24.12.2010)
Κρούσμα Νο 5: «Καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Σαν χάρτινος πύργος και εδώ, στη περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορούν να καταρρεύσουν: Το καθεστώς του Συμφώνου Σταθερότητας, ακόμη κι αν έχει πίσω του όλες τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι κυβερνήσεις χωρών όπου ξεριζώνεται το Κοινωνικό Κράτος, ακόμα κι αν έχουν τη στήριξη μεγάλων δυνάμεων, όπως η Γερμανία ή η Γαλλία... Η οργή ενός λαού χωρίς παρόν, μιας χώρας χωρίς αξιοπρέπεια, μιας νεολαίας χωρίς μέλλον έχει φθάσει στο χείλος του ποτηριού. Ξεχειλίζει. Η Ελλάδα έχει κι αυτή νεολαία. Με το δικαίωμα στις σπουδές, στην εργασία, στη ζωή, στην ελπίδα. Η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι μεγάλη μέρα. Ενα ποτάμι θα πλημμυρίσει την πρωτεύουσα. Δεν θα επιτρέψει σε μια υπόλογη και υποταγμένη κυβέρνηση, τοποτηρητή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τελματωμένη μέσα στα ψεύδη και τα αδιέξοδα, να αντιμετωπίσει ένα ενωμένο λαό με την πρόκληση και την υποκίνηση της βίας.
» Ο ελληνικός λαός έχει βγάλει μαθήματα από τις αιγυπτιακές εξελίξεις. Η βία ήταν το τελευταίο κόλπο της κυβέρνησης Μουμπάρακ. Η μαχητική, σταθερή, επίμονη στην ειρηνική κινητοποίηση, υπήρξε το ανίκητο όπλο της λαϊκής εξέγερσης. Πλησιάζει η στιγμή. Το Κάιρο έχει την πλατεία Ταχρίρ. Η Αθήνα έχει την πλατεία Συντάγματος. Διαδηλώνουμε στο Σύνταγμα. Μένουμε στο Σύνταγμα. Να φύγει αμέσως η κυβέρνηση Παπανδρέου.» (Ανακοίνωση του Μετώπου του Αλέκου Αλαβάνου, 23.2.2011)
Κρούσμα Νο 6: Σε απεργία πείνας αποφάσισαν να προχωρήσουν αρκετοί μαθητές του Λυκείου Τσαριτσάνης Λάρισας. Σύμφωνα με ψήφισμα που εξέδωσαν, το αίτημά τους είναι η ανάκληση της απόφασης για κατάργηση του Λυκείου Τσαριτσάνης. Θα επιμείνουν σε άρνηση τροφής, από «αγνή αγάπη» για το σχολείο τους. «Το υπουργείο Παιδείας καταργεί σχολεία, περιορίζει και δυσκολεύει την πρόσβαση των μαθητών και μαθητριών στη Δημόσια Εκπαίδευση, αυξάνει τη σχολική διαρροή, μειώνει τις θέσεις απασχόλησης των εκπαιδευτικών, συνειδητά επιλέγει την παραπέρα υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας.» (Πολιτική Γραμματεία του Συνασπισμού, 16.3.2011)
Παρανοϊκή χώρα;Δεν ζούμε σε μια παρανοϊκή χώρα. Ζούμε σε μια χώρα που παίρνει τους παρανοϊκούς στα σοβαρά. Σε μια χώρα όπου κάποιοι λένε ότι το γιαούρτωμα είναι μέθοδος έκφρασης και οι υπόλοιποι μένουμε με το στόμα ανοιχτό από τη μεγαλοφυΐα της αριστερίστικης σκέψης. Σ’ αυτή τη χώρα κάποτε συζητούσαμε στα σοβαρά ότι 27 δολοφονίες είναι μια ιδιόρρυθμη πολιτική πράξη και τώρα αναρωτιόμαστε αν ο ξυλοδαρμός ενός βουλευτή δεν είναι έργο κάποιων τραμπούκων, αλλά «οργή λαού». Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε βαφτίσει πολιτικό αγώνα τους εμπρησμούς, πυροβολισμούς και τραμπουκισμούς των κατοίκων της Κερατέας και «καταστολή» την εφαρμογή του νόμου. Σ’ αυτή τη χώρα οι καταλήψεις έχουν γίνει δημοκρατικό δικαίωμα, τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε άντρο παρανόμων, που τρομοκρατούν φοιτητές και καθηγητές, κι εμείς συζητάμε για τη φύση του ασύλου. Αυτή η χώρα κοντεύει να παρανοήσει, επειδή ακριβώς παίρνει τους παρανοϊκούς στα σοβαρά.
Ανίατο άσυλο στα Πανεπιστήμια 
Κρούσμα Νο 7: «Τις προηγούμενες ημέρες επισκέφτηκε το Ηράκλειο ο υπουργός Υγείας της Κύπρου προκειμένου να υπογράψει την “αδελφοποίηση” του ΠΑΓΝΗ με το Νοσοκομείο Λεμεσού. Στην Κρήτη βρέθηκε και ο Ελληνας υπουργός Υγείας για την υπογραφή της συνεργασίας. Κατά τη διάρκεια της υπογραφής του πρωτοκόλλου συνεργασίας, 10 επώνυμοι “φοιτητές” της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Κρήτης, γνωστής αριστερίστικης φοιτητικής παράταξης με πολιτική και οργανωτική αναφορά σε αριστερίστικο κόμμα που συμμετέχει στη Βουλή, παρατάχτηκαν στο χώρο της συνάντησης και “στόλιζαν” τους προσερχόμενους στην εκδήλωση με υβριστικές εκφράσεις που θα τις ζήλευαν και τα πιο ακραία στοιχεία του υποκόσμου! Το ίδιο και τους καθηγητές τους. Είναι οι ίδιοι “φοιτητές” οι οποίοι τρομοκρατούν οποιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από τα πιστεύω τους, απειλούν ότι θα κάνουν γης μαδιάμ το Πανεπιστήμιο εάν τολμήσει να προσκαλέσει για ομιλία κάποιον που εκφράζει διαφορετικές απόψεις από τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκουν, καταλύουν το πανεπιστημιακό άσυλο όποτε το επιθυμούν και δεν επιτρέπουν την είσοδο σε κανένα που δεν συμφωνεί μαζί τους ή εισέρχονται βίαια στη Σύγκλητο και διακόπτουν κατά βούληση τη λειτουργία του σημαντικότερου οργάνου του Πανεπιστήμιου.» (Από άρθρο του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Αχιλλέα Γραβάνη, Εφ. «Πατρίς», 8.3.2011)
«Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι βασικό συστατικό στοιχείο δημοκρατικής λειτουργίας των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Μέτρα και πολιτικές που οδηγούν στον περιορισμό ή την κατάργησή του σηματοδοτούν κατάλυση της αυτοτέλειάς τους και περαιτέρω ενίσχυση των αυταρχικών δομών στην ελληνική εκπαίδευση και κοινωνία... Ας γνωρίζει η κυβέρνηση και οι λοιποί θιασώτες αυτών των αντιλήψεων ότι η εκπαιδευτική κοινότητα είναι σε θέση να υπερασπιστεί τη δημοκρατική λειτουργία και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων και θα ανατρέψει με τους αγώνες της τις όποιες επιλογές της κυβέρνησης προς αυτή την κατεύθυνση.» (Ανακοίνωση Τμήματος Παιδείας Συνασπισμού, 3.2.2011)