Βατερλώ συνδικαλιστών

Του Παντελή Καψή

«Θέλετε να κάνετε την Ελλάδα Αίγυπτο και η Αθήνα θα γίνει Κάιρο». Η φράση με αυτά περίπου τα λόγια και πάντως με αυτό το νόημα δεν ανήκει σε φοιτητή αριστερίστικης οργάνωσης αλλά σε γιατρό συνδικαλιστή της ΕΙΝΑΠ! Ισως δεν είναι τυχαίο ότι στην απεργία που έκαναν εκείνη την ημέρα οι νοσοκομειακοί γιατροί το ποσοστό συμμετοχής κινήθηκε σε χαμηλά, μονοψήφια,νούμερα. Την ίδια εκείνη ημέρα ο γράφων προσπάθησε να καταλάβει γιατί απεργούν οι γιατροί του ΙΚΑ. Αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολο. Μπορείτε να ρωτήσετε για παράδειγμα έναν οποιονδήποτε γιατρό εκτός ΙΚΑ και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσετε πλήρη άγνοια. Ακόμα και γιατροί του ΙΚΑ ωστόσο θα δυσκολευτούν πολύ να σας δώσουν συγκεκριμένηαπάντηση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η απεργία τους- απεργία διαρκείας παρακαλώ, το έσχατο μέσο δηλαδή- έχει προκαλέσει έναν μίνι ενδοϊατρικό εμφύλιο ανακοινώσεων, ενώ η κοινή γνώμη και βέβαια οι ταλαιπωρούμενοι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ παρακολουθούν με απορία όσα συμβαίνουν. 

Αυτό βέβαια ουδόλως πτοεί τους συνδικαλιστές που επιδίδονται καθημερινά σε επίδειξη αδιαλλαξίας. Προχώρησαν μάλιστα και στην κατάληψη του αμφιθεάτρου του υπουργείου Υγείας υιοθετώντας «μορφές πάλης», όπως θα έλεγε και το ΚΚΕ, όχι μόνο δυσανάλογες με τη σοβαρότητα του προβλήματος αλλά και οι οποίες δεν ταιριάζουν ούτε στην ιδιότητά τους ούτε και στην πολιτική ιδεολογία ορισμένων τουλάχιστον εξ αυτών. Φυσικά οι συνδικαλιστές του ΙΚΑ δεν είναι οι μόνοι. Ανάλογη αδιαλλαξία με ακραίες κινητοποιήσεις έχουν υιοθετήσει οι συνδικαλιστές των φαρμακοποιών αλλά και των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς. Κι όσο και αν εμφανίζονται σημάδια κόπωσης η ταλαιπωρία συνεχίζεται. Ακόμαχειρότερα, η διαρκής αναστάτωση στην καθημερινότητα των πολιτών, όπως προβάλλεται μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της τηλεόρασης, έχει δημιουργήσει την αίσθηση ενός γενικού ξεχαρβαλώματος. Αίσθηση που επιτείνεται και από κάποιες καθαρά αντικοινωνικές συμπεριφορές, όπως είναι για παράδειγμα η δολιοφθορά ακυρωτικών μηχανημάτων του μετρό ή πολύ περισσότερο ο εξαναγκασμός επιβατών ή οδηγών να μην ακυρώσουν το εισιτήριό τους ή να μην πληρώσουν τα διόδια επειδή έτσι θέλουν κάποιοι. Κανείς μας δεν θέλει μια κοινωνία ομοφωνίας. Και είναι δικαίωμα όλων και να εκφράζουν τη διαφωνία τους και να απεργούν. Κάποια στιγμή ωστόσο είναι ανάγκη να αναρωτηθούμε αν αυτού του είδους οι τακτικές έχουν νόημα. Κατ΄ αρχήν για τους ίδιους τους εργαζομένους. Λέγοντας διαρκώς “όχι” σε όλα και προσφεύγοντας με τέτοια ευκολία στην απεργία όχι μόνο δεν πετυχαίνουν τους στόχους τους αλλά ταυτόχρονα βγαίνουν χαμένοι οικονομικά και συνήθως ακόμα πιο αδύνατοι συνδικαλιστικά.
Και ως κοινωνία ωστόσο την ώρα που όλοι, ή σχεδόν όλοι, αναγνωρίζουν την ύπαρξη βαρύτατων προβλημάτων που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, το μόνο που κάνουμε είναι να πολεμάμε μεταξύμας. Το παράδειγμα της Ισπανίας όπου κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα και εργοδότες συμφώνησαν στην άνοδο των ορίων ηλικίας στα 67 χρόνια μοιάζει ακραίο. Δεν μπορεί όμως να μην μπει κανείς στον πειρασμό να παρατηρήσει πως μια κοινωνία δεν έχει μόνο τους πολιτικούς αλλά και τους συνδικαλιστές που της αξίζουν!