Θα κάνω ό,τι θέλω

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ
Κι άμα θέλω να πληρώσω, θα πληρώσω. Κι αν δεν θέλω να πάω στη δουλειά, δεν θα πάω. Κι άμα γουστάρω να πετάξω τα σκουπίδια έξω από τον κάδο, αυτό θα πράξω.
Σε συνθήκες κρίσης, είναι λογικό από τη μια πλευρά να «ξεφυτρώνουν» φαινόμενα παρανομίας ή ανυπακοής –όπως θέλετε πέστε το, η ουσία είναι μια- και από την άλλη να ενεργοποιούνται κινήσεις πολιτών που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του πράγματος και με τον τρόπο τους θέλουν να συμβάλλουν στην αλλαγή νοοτροπίας. Προχθές μπροστά μου στα διόδια, ο οδηγός του προπορευόμενου αυτοκινήτου σήκωσε τη μπάρα «γιατί έτσι θέλω» και δεν πλήρωσε το αντίτιμο. Πράξη ανυπακοής, μαγκιά, βλακεία; Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

Ωραία, τότε να πάμε και στο σούπερ-μάρκετ και να ψωνίσουμε ότι χρειαζόμαστε χωρίς να πληρώσουμε, όπως οι ήρωες του Ντάριο Φο. Δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο παράνομο από το να επιβιβαζόμαστε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς να πληρώνουμε εισιτήριο. Εκτός αν δεχόμαστε ότι στο κράτος μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, ενώ στον ιδιώτη δεν μας παίρνει.
Εν τέλει, αν αποφασίσουμε από κοινού ότι δεν θα σεβόμαστε στο εξής τους νόμους –γενικά κι όχι κατά πως μας συμφέρει- θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια νέα συμφωνία ως πολίτες. Αλλιώς το δίκαιο του κάθε αιτήματος, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την παρανομία της πράξης.