Ποιός έχει σήμερα το πολιτικό πλεονέκτημα;

Σουβλάκια vs Κολύμβηση

(φωτο από το trelokouneli)

Η αυτογνωσία είναι πολύτιμο εργαλείο για πολιτικούς και πολιτικά κόμματα. Αποτελεί μέσο αξιολόγησης και διόρθωσης της πορείας τους, αλλά και οδό ανασύνθεσης στρατηγικών στόχων και δημιουργίας νέων ιδεών. Ενίοτε δε, σε ό,τι αφορά το κυβερνητικό έργο, επιτυγχάνεται με απλό, τεχνικό τρόπο, ακόμη και με μία απλή swot ανάλυση (καθορισμός ισχυρών σημείων, αδυναμιών, ευκαιριών και απειλών). Είναι απορίας άξιο γιατί η Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή «κατάφερε» να απωλέσει το πολιτικό πλεονέκτημα που είχε έναντι του ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος. Η απάντηση είναι μάλλον απλή: δεν μπόρεσαν να μετουσιώσουν τις «αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» σε δυνάμεις βελτίωσης της καθημερινότητας των πολιτών. Δεν μπόρεσαν (ή δεν ήθελαν;) να εφαρμόσουν απλά πράγματα στην καθημερινότητα των Ελλήνων, τα οποία θα έφερναν θεαματικά αποτελέσματα. Κι ας υπάρχει διεθνής κρίση (by the way, προσοχή, μπορεί η κρίση να τελειώσει ξαφνικά και να μην το πάρουμε είδηση), κι ας διατηρούνται ρωμαλέες οι στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας, με τη διατήρηση του προστατευτισμού και τις αλλοιώσεις του ελεύθερου ανταγωνισμού. Με την παραοικονομία στο 25% του ΑΕΠ (περί τα 65 δισ. ευρώ = περίπου τρία ΕΣΠΑ), τα περιθώρια του νεοέλληνα είναι πολλά.
Η σύγχρονη ζωή είναι ένα άθροισμα παραμέτρων που συνθέτει την εντύπωσή μας για τα πράγματα. Η εργασία, η καθημερινότητα, η ασφάλεια, η οικογένεια, οι διακοπές, ακόμη και τα ωφελήματα από το ελληνικό περιβάλλον, όλα αποτελούν στοιχεία που ο Έλληνας έχει μάθει να θεωρεί χρήσιμα για τη διαβίωσή του. Αν όλα πηγαίνουν στραβά, τότε η απαισιοδοξία πλήττει την ψυχολογία του και αν δεν βλέπει προοπτική βελτίωσης, τότε ριζώνει για τα καλά μέσα του. Στην Κυβέρνηση στρέφεται για να λυθούν ορισμένα από αυτά που θεωρεί το πάνε προς τη λάθος κατεύθυνση. Αν τίποτα δεν βελτιώνεται, τότε αποζητά την αλλαγή. Η ιδεολογία αποτελεί δευτερεύοντα στόχο. Άλλωστε θεωρεί ότι όλοι τα ίδια είναι. Και έχει, σχεδόν, απόλυτο δίκιο.
Σήμερα, όλα πάνε στραβά. Για πολλούς λόγους, που πλέον, αφορούν τον ιστορικό του μέλλοντος. Της κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας, γιατί η πολιτική δεν εξελίχθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Η πραγματική πολιτική, διότι ο τακτικισμός και ο επικοινωνισμός περίσσεψαν. Φέτος, ο Δεκαπενταύγουστος βρίσκει τους πολιτικούς μαγκωμένους. Η κεντροδεξιά παρακολουθεί την αποσύνθεσή της, η κεντροαριστερά δυσκολεύεται να ανασυστήσει τις δυνάμεις της, τα άκρα κάνουν πάρτυ, ως χώροι εκτόνωσης του πολιτικού αδιεξόδου. Κάποτε είχα διαβάσει ένα ενδιαφέρον κομμάτι στο antinews.gr με τίτλο “Ο κουρασμένος και ο αναπόφευκτος“. Αντιλαμβάνεστε το περιεχόμενο. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, ενώ βαδίζουμε προς το τέλος του καλοκαιριού, και της παρούσας μορφής διακυβέρνησης. Γιατί η ουσιαστική διέξοδος στην πολιτική, απ’ ότι φαίνεται είναι για λίγους. Ίσως για όσους κάνουν πράξη την αυτογνωσία και αυτο-διδάσκονται. Αυτοί ίσως έχουν και το πολιτικό πλεονέκτημα…
Από το http://papagalomegalo.wordpress.com/