Αν ξεκινήσω κατευθείαν με την «είδηση», θα ταραχτείτε· οπότε επιβάλλεται να ανοίξω την εικόνα, ώστε να κατανοηθεί δεόντως το δράμα πίσω από το βαρυσήμαντο γεγονός ότι ο Γεώργιος Κασαπίδης πήρε θέση στο Μακεδονικό...
Ο περί ου ο λόγος βουλευτής της Ν.Δ. εκλέγεται στην Κοζάνη και, μεταξύ των συναδέλφων του στην Κ.Ο., επικρατεί για το πρόσωπό του η απορία πώς αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται στην πολιτική. Δεν πρόκειται για υπερβολή, διότι ο Γ. Κασαπίδης είναι τόσο θρησκόληπτος και επηρεάζεται σε τέτοιο βαθμό από γέροντες, πνευματικούς κ.ά., ώστε ο καθένας να διερωτάται τι ακριβώς γυρεύει από την πολιτική ένας άνθρωπος, για τον οποίον τις απαντήσεις όλες τις έχει ο Θεός, οι εκπρόσωποί του, οι ιερές εικόνες κ.λπ. Επιτέλους, έχουμε την απάντηση· και μας την προσφέρει ο ίδιος με τη θέση που πήρε στο
Μακεδονικό: ο Κασαπίδης βρίσκεται στην πολιτική κατά λάθος. Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι νέο· όμως η σχετική δήλωσή του μας αποκαλύπτει τη βασική παρεξήγηση, εξαιτίας της οποίας κατέληξε στην πολιτική.
Ο ευλαβέστατος βουλευτής, όπως ήταν αναμενόμενο βάσει του ιστορικού του, δεν παραχωρεί «τον όρο “Μακεδονία” στην ονομασία των Σκοπίων», επικαλούμενος τη γνωστή απόφαση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1992. Στις αμέσως παρακάτω γραμμές, όμως, βρίσκονται οι απαντήσεις στο μυστήριο της ύπαρξής του· εκεί, ο τόνος από ηρωικός γίνεται απότομα προσωπικός, ο Γ. Κασαπίδης μας ανοίγει την καρδιά του και –το κυριότερο– μας ανοίγει το μυαλό του: «Δεν εκφράζω κάποια ιδεοληψία», εξηγείται ο βουλευτής, «αλλά παραμένω πιστός στις αρχές και στις αξίες που μεγάλωσα (σ.σ.: με τις οποίες μεγάλωσε, θέλει να πει). Οταν εκείνος (σ.σ.: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) υπερασπιζόταν την παραπάνω θέση είχε τη Ν.Δ. σε μια ουτοπική θέση; Απλά ο ίδιος υπερασπιζόταν την αλήθεια και το δίκιο. Γιατί, λοιπόν, να παρεκκλίνουμε τώρα εμείς από αυτό που ο ιδρυτής μας το τεκμηρίωνε ιστορικά και βιωματικά;».
Πείτε μου, τώρα, δεν σας εξάπτει... Δεν θα το πω τρυφερότητα, διότι είναι παρεξηγήσιμο· ας το πω αυθόρμητη διάθεση προστασίας. Μπροστά σε αυτή την απλότητα της σκέψης του Γ. Κασαπίδη –τη «θεία απλότητα» που θαύμασε κάποτε ο Ιωάννης Χους– δεν αισθάνεστε, αυθόρμητα, για μια στιγμή μόνο, την έγνοια να τον προστατεύσετε από κάτι κακό, που μπορεί να του συμβεί ανά πάσα στιγμή; Ας πούμε, να τον πατήσει αυτοκίνητο ή να πέσει από το μπαλκόνι, όπου παίζει με το τόπι του. Θέλω να πω, δεν είναι κάτι φυσιολογικό αυτό; Δεν είναι κάτι που όλοι το νιώθουμε, π.χ., με παιδάκια ή σκυλάκια; Τουλάχιστον εγώ το νιώθω και για τον βουλευτή Κασαπίδη – είμαι κατά των διακρίσεων βάσει της όψης και θεωρώ άδικο να υφίστανται διακρίσεις στην ανθρώπινη στοργή πλάσματα λιγότερο χαριτωμένα από τα σκυλάκια και τα παιδάκια, όπως ο κ. Κασαπίδης.
Είναι αλήθεια ότι, τη δεκαετία του 1970, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν παντοδύναμος, οι αντιπολιτευόμενοι –πολιτικοί και Τύπος– τον αποκαλούσαν «ο Θεός». Ηταν πολύ διαδεδομένο αυτό, αξιοποιήθηκε μάλιστα κατά κόρον από τους γελοιογράφους της εποχής. Ολα αυτά φαντάζομαι ότι ο κ. Κασαπίδης τα έχει ακούσει τουλάχιστον. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη, που δεν το γνωρίζει, όπως φανερώνει η καθαρά θρησκευτική προσέγγισή του στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και επειδή καταλαβαίνω πόσο σκληρό είναι να το μαθαίνει τώρα, τόσο απότομα, θα απευθυνθώ στον ίδιο ευθέως: Αγαπητέ Γιώργο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο σημαντικότερος πολιτικός της Ελλάδος κατά το δεύτερο ήμισυ του περασμένου αιώνα· Θεός, όμως, –σε στενοχωρώ, το ξέρω– δεν ήταν. Ηταν μια ειρωνεία εις βάρος του αυτή η κουβέντα, δεν ήταν η ιδιότητά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου