Του Βασίλη Μαγκλάρα Όσο προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τα άλλοθι-πολιτικής παρελθοντολογίας- που θέλουμε να μας δικαιολογούν, τόσο θα διαγράφουμε τις δικές μας δυνατότητες να ορίσουμε την τύχη μας. Και όσο αρνιόμαστε να παραδεχτούμε τις ευθύνες μας σ’ αυτά που μας συμβαίνουν, τόσο θα διαγράφουμε την αξία μας ως υπολογίσιμο στοιχείο.
Αν θέλουμε να το καταλάβουμε έχει καλώς, αν όχι, τότε ας θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου μας Κώστα Βάρναλη «Δειλοί, μοιραίοι κι’ άβουλοι αντάμα-προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα!». Και επειδή προσμένοντας ξεροσταλιάσαμε, ας πάμε κατά Ζάλογγο μεριά όσο είναι καλός ο καιρός, να τελειώνουμε.
Έτσι είναι και μη μας κακοφαίνεται κύριε ξερόλα-με ελάχιστες εξαιρέσεις όλοι ξερόλες είμαστε- που σπεύσαμε να βγάλουμε την ουρά μας απ’ έξω, λες και μόλις είχαμε αφιχθεί σε τούτο δω το Τόπο απ’ τη Σκανδιναβία. Σίγουρα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί… Πράγματι κάποιοι φάγανε περισσότερα. Όπως και οι πολιτικοί δεν τα φάγανε μόνοι τους, αλλά και αν φάγανε, τα φάγανε με τη δική μας συναίνεση.
Επομένως… Αργά καταλάβαμε πως φούσκωσε ο λογαριασμός και αντί να κάτσουμε να δούμε τι μας έφταιξε, σαλτάραμε στα κάγκελα φωνάζοντας ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Έλα όμως που όλα εδώ πληρώνονται όσο κι’ αν ζοριζόμαστε, απλά η Δημοκρατία μας δίνει την ευκαιρία να στείλουμε και εμείς τον δικό μας λογαριασμό.
Ναι, τον λογαριασμό μας. Και δεν τον στέλνουμε με οργή, ούτε με αγανάκτηση, ούτε απειλώντας… Τον στέλνουμε νηφάλιοι στην ΚΑΛΠΗ. Βέβαιοι ότι δεν κάναμε πάλι τα ίδια λάθη, αφού μετράμε και ξανά μετράμε, τα-ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα- τις υποσχέσεις που εύκολα μας χαρίζουνε και κουμπωνόμαστε.
Κουμπωνόμαστε από τις Σειρήνες και την πλάνη τους. Κουμπωνόμαστε απ’ τους αυτόκλητους σωτήρες που προκύπτουν ευκαιριακά σε άνυδρους καιρούς. Κουμπωνόμαστε απ’ τη λαγνεία της αριστερής ονοματολογίας με δεξιά συμπληρώματα. Κουμπωνόμαστε ακόμα και όταν μας βγάζουν από τα ρούχα μας με όσα μας συμβαίνουν.
Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε «Μπορείτε πότε-πότε να ξεγελάτε όλο το λαό. Μπορείτε ένα μέρος του να το ξεγελάτε συνεχώς. Αλλά δεν μπορείτε να ξεγελάτε συνεχώς όλο το λαό». Μέσα από ένα «ξεγέλασμα» ενός νόμου και ενός άρθρου, φθάσαμε ως εδώ, πιστεύοντας σ’ ένα νταηλίκι πολιτικής ψευτομαγκιάς. Γυρίσαμε την πλάτη μας σε πολιτικές που ενσάρκωναν τις ιδέες μας για χρόνια, εξαργυρώνοντας το πολιτικό μας απόθεμα με αντάλλαγμα την τιμωρία τους. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μας έφερε σε ένα μηχανοποιημένο πολίτευμα, που υπάρχουμε ως καύσιμος ύλη για να παράγει τοκοχρεολύσια και οικονομικές αποδόσεις. Ζούμε σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει Όργουελ, με τον Μεγάλο Αδελφό να καθορίζει τα τρία συνθήματα του κόμματος: Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη-Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά- Η Άγνοια είναι Δύναμη. Με μόνη ίσως, μια μικρή διαφοροποίηση: Η Καριέρα είναι Χολέρα-Η Αριστεία είναι Μομφή-Η Αμάθεια είναι Κατάκτηση.
Δευτέρα βράδυ 6 Νοεμβρίου του 2017 και θα ήταν λίγο πριν απ’ τις οκτώ-λίγο μετά από τις επτά και μισή και οι σκιές απρόσωπες, κρυμμένες στις κουκούλες τους, έβαλλαν κατά της Δημοκρατίας. Οι σφαίρες ευτυχώς δεν βρήκαν τον νεαρό αστυνομικό που έκανε τη βάρδια του στη φύλαξη των γραφείων του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα όμως κτύπησαν το Πολίτευμά μας στέλνοντας το δικό τους μήνυμα με το δικό τους βίαιο τρόπο, στη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα γραφεία αυτού του πολιτικού χώρου στοχοποιήθηκαν. Είχαν προηγηθεί κι’ άλλες, το ίδιο ή λιγότερο ύπουλες, αλλά πάντα βίαιες απέναντι σ’ αυτόν τον Πολιτικό Χώρο. Οι επιθέσεις με πέτρες και μολότοφ στο κτίριο που στεγάζονται έχουν καταντήσει η ρουτίνα του Σαββατοκύριακου, οι δε διαμαρτυρίες της Προέδρου του νομίζεις ότι αντιμετωπίζονται με μια χαιρέκακη συμπάθεια καθησυχασμού από τους αρμοδίους. Και ενώ συνέβαιναν αυτά στη Χ. Τρικούπη, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω στο Μέγαρο της Κρατική τηλεόρασης οι υποψήφιοι για την αρχηγία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης έπαιρναν το «πολιτικό» μήνυμα απ’ το καλάσνικοφ, λίγο πριν από το προγραμματισμένο debate.
Διερωτάται κανείς γιατί αυτή η επιλεκτική εμμονή των δυνάμεων της ανωμαλίας εναντίον του ΠΑΣΟΚ; Τι το διαφοροποιεί από τις άλλες πολιτικές ομάδες; Γιατί αν θυμάμαι καλά στην μεν Νέα Δημοκρατία είχαν στείλει ένα «πυροτέχνημα» πριν από χρόνια στα γραφεία της και κόντεψε να καεί το σύμπαν, στη δε Κουμουνδούρου είχαν κάνει μια επίσκεψη με μια ομάδα αντιδραστικών, που ένας κακόπιστος θα την έλεγε και «γνωριμίας».
Τι είναι λοιπόν αυτό που στρέφει το μένος μιας υπόγειας αντίδρασης απέναντι σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο; Πως εξηγούνται αυτά τα φαινόμενα βίας από ανεξέλεγκτες ομάδες κουκουλοφόρων που απολαμβάνουν την ΑΝΟΧΗ της Πολιτείας;
Θα λέγαμε ότι κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια και ξεκινάει από την μεγάλη Φιλελεύθερη Παράταξη του Ελευθέριου Βενιζέλου που εξέφραζε τις προοδευτικές δυνάμεις του Τόπου. Συνεχίστηκε μέσα από τους ανένδοτους αγώνες για Δημοκρατία, του Γέρου της Δημοκρατίας και βεβαιώθηκε στις συνειδήσεις μας απ’ τις κοινωνικές κατακτήσεις του Λαού με τον ΑΝΔΡΕΑ. Σε μια ιστορική διαδρομή που οι προοδευτικές δυνάμεις αρνούνται να ενδώσουν είτε στη συντηρητική δεξιά, είτε στις αριστερές αγκυλώσεις είχαν απέναντί τους πάντα ένα σκοτεινό παρασκήνιο. Άλλοτε το λέγανε παρακράτος, σήμερα κίνημα της κουκούλας.
Όπως και νάχει, το μαύρο παραβάν της πολιτικής συγκάλυψης δεν μπορεί να αποκρύψει τα μεγάλα επιτεύγματα του Κεντρώου Χώρου και την προσφορά του στην Δημοκρατία. Το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας του Ε. Βενιζέλου, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του Γ. Παπανδρέου, οι Λαϊκές κατακτήσεις με τον Ανδρέα, καθιέρωσαν στα πολιτικά πράγματα του Τόπου μας αυτή τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη.
Αυτή τη μεγάλη Δημοκρατική παράταξη έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε ως κληρονομιά στις μελλοντικές γενιές, αλλά και ως πολιτική αξία για την Πατρίδα μας. Αυτή την Κυριακή 12 Νοεμβρίου όπως και την επόμενη 19 αν χρειασθεί, κάθε Δημοκράτης, κάθε προοδευτικός πολίτης, κάθε ελεύθερος άνθρωπος, έχει υποχρέωση να δηλώσει με την παρουσία του ψηφίζοντας την νέα ηγεσία της ΔΗΣΥ.
Ψηφίζοντας ότι η ζωή μας έχει συνέχεια, ότι στη Πατρίδα μας υπάρχει μέλλον. Διαφορετικά… Διαφορετικά θα είμαστε υπόλογοι στη Δημοκρατία μας.
Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου