Τρεις ανοησίες, μια καταστροφή

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Το παράδοξο, αυτή τη φορά, με το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι ότι η λύση που επιχειρείται είναι όχι απλώς η χειρότερη δυνατή, αλλά γκρεμίζει και ό,τι μέχρι τώρα έχει οικοδομηθεί.

Όλες οι αλλαγές που επιχειρούνται και όσες έχουν ήδη ανακοινωθεί, είναι σε τραγικά λάθος κατεύθυνση.

Μόνο τρία γεγονότα αρκούν για να διαπιστωθεί το μέγεθος μιας ανοησίας που συνεχώς επαναλαμβάνεται.

Από τον προσεχή Απρίλιο αρχίζει να εφαρμόζεται στην πράξη μια ακόμη «τιμωρία» όσων στην 35ετία ή 40ετία του ενεργού τους βίου έχουν προσφέρει τα μέγιστα για τη διάσωση και συντήρηση του ασφαλιστικού συστήματος.

Αυτοί οι αιμοδότες που τιμωρήθηκαν πάνω από ένδεκα φορές με περικοπές των συντάξεών τους καλούνται για δωδέκατη τώρα να ξεχάσουν κάθε διαφοροποίηση απ’ όλους εκείνους που είτε έφυγαν με 15ετία, είτε με ρουσφέτι και ευνοϊκές σκανδαλωδώς διατάξεις, είτε, χειρότερα, χωρίς να καταβάλουν ούτε ένα ευρώ και προηγουμένως ούτε μια δραχμή στο Ταμείο που τώρα με θαυμαστή επιδεξιότητα απομυζούν.

Βέβαια με τις ιδεοληψίες που οι αρμόδιοι προσεγγίζουν το ασφαλιστικό, αυτό είναι η πιο εύκολη λύση, αφού στην τιμωρία των υψηλοσυνταξιούχων προσδίδουν και το απαραίτητο ταξικό πρόσημο που διευκολύνει τη λήψη του μέτρου με την κατάλληλη υποστήριξη από τα... θεωρεία.

Με το δεύτερο μέτρο που έχει τεθεί σε εφαρμογή ήδη από τον Ιανουάριο, οι εμπνευστές του δεν πλήττουν μόνο το ασφαλιστικό ταμείο, αλλά πετυχαίνουν να καταστρέψουν και το φορολογικό.

Με ένα σμπάρο πετυχαίνουν δυο τρυγόνια. Συνδέουν το ύψος της ασφαλιστικής εισφοράς με το φορολογικό εισόδημα, έτσι ώστε ο φοροφυγάς να είναι διπλά κερδισμένος και να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για όλους εκείνους που ανοήτως επιμένουν να είναι ειλικρινείς φορολογούμενοι και να στηρίζουν την καημένη την Ελλαδίτσα.

Το τρίτο και καλύτερο όμως όλων των μέτρων για την τέλεια καταστροφή του ασφαλιστικού είναι ένα διαχρονικό οδοιπορικό που τελευταία όλοι φρόντισαν να εμπεδώσουν πιο καλά στην ελληνική κοινή γνώμη.

Είναι μια γενική απαξίωση του ασφαλιστικού συστήματος, κυρίως στους νέους, ότι οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι οι τελευταίοι που κατάφεραν να εξασφαλίσουν έστω ένα βοήθημα.

Έτσι αυτή τη στιγμή κανένας νέος δεν ελπίζει ότι μπορεί ευτυχήσει και να εξασφαλίσει τα απαραίτητα ένσημα για να κτίσει αργότερα το συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Αλλά κι αν αυτό επιτευχθεί, κανείς δεν πιστεύει ότι μετά από 40 χρόνια θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη σύνταξη από εκείνον που θα αρκεστεί στη λεγόμενη εθνική σύνταξη.

Άλλωστε, γι’ αυτό τον λόγο, γίνεται εύκολα αποδεκτή μια θέση απασχόλησης, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, αφού έτσι κι αλλιώς σε λίγο όλοι θα είναι επιτέλους «ίσοι» και θα λαμβάνουν την εθνική σύνταξη.

Μόνο αυτά αρκούν να καταστραφεί ό,τι κτίσθηκε μέχρι τώρα για την διάσωση του ασφαλιστικού.

Και μ’ αυτές τις ιδεοληψίες που επικρατούν το πρόβλημα στο ασφαλιστικό θα διαιωνίζεται και σαφώς η λύση δεν πρόκειται να έρθει. Η μόνη διέξοδος συνεπώς για κάλυψη των όποιων αναγκών υγειονομικής περίθαλψης θα εναπόκειται πια στον κρατικό προϋπολογισμό, όσο βέβαια αυτός συντηρείται ακόμη με δαπάνες των φορολογουμένων...

Οσο, βέβαια, οι φορολογούμενοι θα στηρίζουν και θα συνεισφέρουν στο δημόσιο ταμείο τα κεφάλαια προς... διανομή.

imerisia.gr