Να μένει κανείς ή να μη μένει στον ΣΥΡΙΖΑ; (Ένας Συριζαίος αποχαιρετά το κόμμα: «Ασφυκτιώ, είμαι γεμάτος πίκρα…»)

Του Νίκου Κλείτσα*

(κατά το σαιξπηρικό να ζει κανείς ή να μη ζει;)

Εφτασε πια ο κόμπος στο χτένι. Το συναίσθημα που επέμενε να μείνω, ενάντια στη λογική που έλεγε να μη μείνω, έχει ατονίσει. Η ελπίδα, πως κάτι μπορεί να αρχίσει σιγά σιγά να αλλάζει, με την ενεργοποίηση των απλών μελών του κόμματος στην κατεύθυνση της ρήξης με τους δανειστές, έχει απελπιστικά ελαχιστοποιηθεί. Έχουμε πλέον δύο χρόνια βιωμένη ιστορία. Τα ερωτήματα πληθαίνουν, γιγαντώνονται, ζητάνε απαντήσεις, έρχονται και επανέρχονται βασανιστικά.

Αναφέρω σε συντομία τα βασικότερα από αυτά:

1) Γιατί συνεργαστήκαμε (ο αρχηγός μας) με τους ΑΝΕΛ χωρίς προγραμματική συμφωνία γραπτή, όπως κάνουν όλα τα αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα, παρά μόνο με ιδιωτική συνομιλία-συμφωνία μεταξύ των δύο αρχηγών, το περιεχόμενο της οποίας μόνο αυτοί γνώριζαν;

2) Γιατί προτείναμε (ο αρχηγός μας) και ψηφίσαμε για πρόεδρο της δημοκρατίας ένα δεξιό συντηρητικό πολιτικό, γεμίζοντας με πίκρα την πλειοψηφία των μελών μας;

3) Γιατί συμφωνήσαμε (ο αρχηγός μας) να αποδεχθούμε τα δύο προηγούμενα μνημόνια και να υπογράψουμε και ψηφίσουμε, με τη συμπαράσταση και την ψήφο των κέντρο + δεξιών δυνάμεων, ένα τρίτο μνημόνιο χωρίς να υπάρχει κανενός είδους εξουσιοδότηση από το ανώτερο συλλογικό όργανο, το συνέδριο του κόμματος;

4) Βιάσαμε (ο αρχηγός αλλά και τα ανώτερα στελέχη μας πλέον) τη στοιχειώδη λογική όταν για να δικαιολογήσουμε τη στάση μας είπαμε πως «η αριστερά είναι για τα δύσκολα», εννοώντας πως ο «επώδυνος συμβιβασμός με τους δανειστές» είναι η δύσκολη επιλογή ενώ η άλλη επιλογή, «αντίσταση μέχρι τέλους με ενδεχόμενη ρήξη» είναι δραπέτευση και εύκολη επιλογή; Αν είναι έτσι, τότε μήπως το ΕΑΜ που έκανε αντίσταση επέλεξε τη δραπέτευση, την εύκολη επιλογή; Και βέβαια ήταν συμβιβασμός αυτός ή πλήρης παράδοση, αφού τα δώσαμε όλα και το μόνο που πήραμε ήταν μια υπόσχεση, πως κάποτε στο μέλλον θα συζητηθεί και το θέμα του χρέους;

5) Όλα τα προηγούμενα μήπως αποδεικνύουν ότι η δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων για τα σημαντικά θέματα έχει εξοβελιστεί πλήρως από το κόμμα;

6) Μήπως ο αρχηγισμός και η προσωπολατρία έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στο κόμμα; Διότι, τι ήταν εκείνο που έγινε στο πρόσφατο συνέδριο, όπου επειδή το αποτέλεσμα σε κάποια ψηφοφορία δεν ικανοποιούσε τον αρχηγό, αυτός πρότεινε στους συνέδρους να επαναλάβουν την ψηφοφορία; Και το συνέδριο, 2.500-3.000 σύνεδροι, του κάνανε το χατίρι και ξαναψηφίσανε;

7) Ψηφίσαμε νέο εκλογικό νόμο και… περήφανοι τον βαφτίσαμε απλή αναλογική. Είναι, όμως, απλή αναλογική αυτή, όταν το όριο εισόδου 3% αποκλείει από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση ένα μεγάλο μέρος του λαού που φτάνει σε ποσοστό από 4,5% έως και 9%;

8) Εργαζόμαστε για τη δημιουργία συσχετισμών που θα μας επιτρέψουν να ασκήσουμε άλλες πολιτικές. Πού γίνεται αυτό; Μα σε οβάλ τραπέζια όπου παρίστανται αρχηγοί κρατών, κομμάτων, υπουργοί κ.λπ. Δηλαδή συσχετισμοί εκεί πάνω, ψηλά. Όμως, όλοι εμείς, τα απλά μέλη, μαθαίναμε τόσα χρόνια τώρα, πως οι συσχετισμοί δημιουργούνται εκεί κάτω, χαμηλά, στην κοινωνία και το κόμμα με τις πολιτικές του βοηθάει σε αυτό και κατόπιν ή παράλληλα παίρνουν σάρκα και οστά εκεί πάνω, στα ψηλά. Μήπως, λοιπόν, με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου καταφέραμε εκτός από τη χώρα μας, ένα δυνατό πλήγμα στα πρώτα βήματα των λαϊκών κινημάτων συμπαράστασης άλλων χωρών, που θα βοηθούσαν να δημιουργηθούν άλλοι συσχετισμοί;

9) Επιτρέψαμε στην εκκλησία να κατεβάζει υπουργούς όταν δεν της αρέσουν. Είναι αριστερή πολιτική αυτό;

10) Μας είπε ο αρχηγός πως είχαμε αυταπάτες μέχρι τις 25/1/2015. Τι είδους και σε ποια ζητήματα; Πότε θα μας ενημερώσει; Γιατί δεν το έκανε ούτε και στο πρόσφατο συνέδριο;

11) Και τούτο πάλι το τελευταίο τι είναι; Να προκαταβάλουμε το μέλλον του λαού (προνομοθέτηση μέτρων για μετά το 2018). Με ποια αντίμετρα αντισταθμίζεται η δέσμευση του μέλλοντος;

12) Ακόμα και ένα συλλογικό κείμενο με υπογραφές εφτά κομματικών μελών, που καταθέσαμε στον προσυνεδριακό διάλογο, και εισηγούνταν την «αλλαγή πορείας τώρα», με μονομερείς αποφάσεις για τα εργασιακά και άλλα θέματα, που πολύ πιθανόν θα οδηγούσαν και σε ρήξη με τους δανειστές, δεν έτυχε καμιάς προσοχής, ούτε έγινε η παραμικρή συζήτηση για αυτό.

Αυτά τα ερωτήματα και άλλα ακόμα, τα έχω επανειλημμένα βάλει στην οργάνωση μου, τα έβαλα δύο φορές σε συσκέψεις των 2-53+ τα έβαλα στον προσυνεδριακό διάλογο, αλλά συζήτηση καμία, ούτε έστω και με τη μορφή της αντιπαράθεσης ή της απόρριψης. Απαντήσεις δεν δίνονται.

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο, ασφυκτιώ, είμαι γεμάτος πίκρα. Αν μείνω κι άλλο σκέπτομαι μήπως δεν θα είναι πλέον έντιμο από μέρους μου. Είμαι μακριά, δεν εμπιστεύομαι πλέον τον αρχηγό, την ηγετική ομάδα και τα μεγάλα στελέχη του κόμματος.

Συμπέρασμα; Να μη μείνω στο ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά από πενήντα τόσα χρόνια κάτω από αριστερή κομματική στέγη, τώρα κομματικά άστεγος. Πάντως πολιτικό ζώο θα παραμείνω. Και ελπίζω και πιστεύω πως με αρκετά απλά μέλη και μικρότερα στελέχη, ίσως όχι σύντομα, θα βρεθούμε πάλι μαζί, αλλού.

Νίκος Κλείτσας

naoklog@gmail.com

Υ.Γ.: Σ. και σ., ευχαριστώ όλους και όλες για όλα όσα ζήσαμε μαζί τα τελευταία χρόνια. Την ανάταση στις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις πλατείες, με την απαραίτητη βέβαια συντροφιά των ΜΑΤ και των χημικών. Τη μεγάλη χαρά και ικανοποίηση με το εκλογικό αποτέλεσμα στις 25/1/2015. Την αγωνία, στους επόμενους πεντέμισι μήνες της διαπραγμάτευσης. Τον ενθουσιασμό από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις 5/7/2015. Αλλά και τη μεγάλη πίκρα της παράδοσης στους δανειστές, στις 13/7/2015 και μετέπειτα. Εύχομαι υγεία και καλή δύναμη σε όλες και όλους.

http://epohi.gr