Υπάρχουν και χειρότερα

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Σίγουρα το 2016 που ανατέλλει μπορεί να αποδειχθεί απείρως καλύτερο για την οικονομία και τη χώρα απ’ ό,τι το 2015 που φεύγει.

Όμως, τίποτε δεν είναι βέβαιο, καθώς όλα ή σχεδόν όλα εξαρτώνται από την πολιτική που θα εφαρμοσθεί.

Άλλωστε, μια κυβέρνηση της Αριστεράς το γνωρίζει ή πρέπει να το γνωρίζει καλά πως τίποτε δεν αφήνεται στην τύχη. «Οι άνθρωποι είναι κυρίαρχοι της μοίρας τους», έλεγε ο Σαίξπηρ.

Όλα δείχνουν ότι ο νέος χρόνος μπαίνει με το καλό του πόδι.

Είναι απίθανο να έχει δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μια εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ένα Δημοψήφισμα, όπως το 2015.

Αποκλείεται να υπάρξουν οκτώ μήνες σκληρής διαπραγμάτευσης που κρατούσαν την αναπνοή της οικονομίας για να καταλήξουν σ’ ένα το ίδιο σκληρό Μνημόνιο, το τέταρτο κατά σειρά, αυτή τη φορά.

Είναι δύσκολο, ακόμη κι αν το επιδιώξουμε ως χώρα, να επανέλθει στο προσκήνιο ο κίνδυνος του Grexit, που κυριάρχησε και καθόρισε τις εξελίξεις όλο το 2015.

Ούτε, βέβαια, υπάρχει o ανεκδιήγητος Γιάνης Βαρουφάκης, επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών, που έβαλε φωτιά στην ελληνική οικονομία το 2015, για να γελά χαιρέκακα ο Β. Σόιμπλε.

Λείπουν πολλοί μαθητευόμενοι μάγοι, που ήταν έτοιμοι στην αρχή της χρονιάς που φεύγει για τη μεγάλη έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα.

Αλλά απουσιάζουν και οι σκληροπυρηνικοί της αντιπολίτευσης, οι οπαδοί της θεωρίας της αριστερής παρένθεσης, οι ορκισμένοι εχθροί της Ευρώπης.

Τώρα, όλα είναι πιο καλά. Ο πρωθυπουργός με στηρίγματα στο εξωτερικό και γνώση των τεκταινομένων στις Βρυξέλλες, υπουργοί εμπειροπόλεμοι, πολιτικοί αντίπαλοι που όμως έχουν υπερψηφίσει τη συμφωνία με τους δανειστές και μια Ευρώπη φιλελληνική.

Αν όλα αυτά δεν αξιοποιηθούν στοιχειωδώς, είναι άλλο πρόβλημα.

Κι αν για το ασφαλιστικό ή για ορισμένες χρήσιμες μεταρρυθμίσεις δεν καταστεί δυνατή η ψήφισή τους, τότε μπορεί και πάλι να ξεκινήσει ένας ακόμη καταστροφικός κύκλος.

Να ξαναγίνουν εκλογές, να βρεθεί ένας ακόμη Βαρουφάκης για να οδηγήσει τη χώρα όχι απλώς στα capital controls, αλλά στο κλείσιμο των τραπεζών και να υπογραφεί ένα τέταρτο Μνημόνιο, που θα σημάνει την οριστική παράδοση της χώρας σε ξένα funds.

Αλλά τότε τίποτε δεν θα θυμίζει ακόμη και την «κακή» χρονιά του 2015.

Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση το 2016 θα αποδεικνυόταν ως η χρονιά που ήρθε ο? Αρμαγεδδών.