Καλαμπούρια

Του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Από τότε που η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο (και δεν αξιολογώ το γεγονός...) υπήρχαν μπροστά της δύο σαφείς και καθαρές στρατηγικές.

Η πρώτη ήταν μια στρατηγική παραμονής στο ευρώ - με όποιο κόστος...

Η στρατηγική αυτή οδηγούσε εκ των πραγμάτων στη διαπραγμάτευση αλλά και στην εφαρμογή των υποχρεώσεων που προέκυπταν από αυτή τη διαπραγμάτευση.

Από εκεί και πέρα θα μπορούσε κανείς να μεριμνήσει ώστε οι υποχρεώσεις να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνες και να αποδώσουν το μέγιστο δυνατόν αποτέλεσμα. Δεν το καταφέραμε.

Προσωπικά θα προσέθετα και τη διαρκή προσπάθεια να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, γιατί διαφορετικά φως δεν υπάρχει.... Ούτε αυτό έγινε έως τώρα κατορθωτό!

Η δεύτερη ήταν μια στρατηγική που οδηγούσε έξω από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση - πάλι ανεξαρτήτως κόστους...

Ηταν μια (κυρίως) ακραία αριστερή στρατηγική αλλά με ισχυρή λογική βάση: διότι αντιλαμβάνεται ότι όσα επιδιώκει, ελπίζει ή προωθεί μια ριζοσπαστική Αριστερά είναι εντελώς ασύμβατα όχι μόνο με το Μνημόνιο αλλά και με το ευρύτερο πολιτικό, οικονομικό και νομικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ως εκ τούτου, η στρατηγική εξόδου από το ευρώ αποτελεί στην ουσία μια βίαιη απόπειρα ανατροπής του κοινωνικού και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας.

Αυτές πάντως είναι οι μόνες καθαρές και συγκροτημένες στρατηγικές απέναντι στη σημερινή κρίση.

Βαθμηδόν διαμορφώθηκε και μια τρίτη, ενδιάμεση, πρόταση.

Υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει την δυνατότητα να παραμείνει στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά χωρίς να ικανοποιεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Αυτό θα συνέβαινε με κάποιον μαγικό τρόπο που θα συνδύαζε και την καταγγελία του Μνημονίου και μια νέα διαπραγμάτευση και μια νέα συμφωνία που θα αντικαθιστούσε την προηγούμενη και η οποία θα ήταν αυστηρά αριστερών πεποιθήσεων.

Καλαμπούρια, δηλαδή.

Είναι η θεωρία του «ευρώ χωρίς Eurogroup» - αυτή ακριβώς που επιχείρησαν να εφαρμόσουν οι Κύπριοι και οδηγήθηκαν στην καταστροφή.

Αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού λαού ήλπισε, πίστεψε, βαυκαλίστηκε και διακίνησε τέτοια καλαμπούρια.

Το δυσάρεστο είναι ότι χρειάστηκε να καταστραφεί η Κύπρος για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παραμύθια με τις καλές νεράιδες δεν αντέχουν μετά τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

Το ευχάριστο θα είναι αν πήραμε όλοι το μάθημα.

Οχι για να αποδεχθούμε τη μοίρα της υποταγής σε μια αφόρητη κατάσταση. Αλλά για να διαμορφώσουμε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο που θα την ανατρέπει.

Με άλλα λόγια, τώρα που τελείωσαν τα καλαμπούρια ήρθε η ώρα να κάνουμε και καμιά σοβαρή δουλειά!..