Εμπιστευτικά: είναι μόνο η αρχή

του Γιάννη Πρετεντέρη από ΤΑ ΝΕΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ. Αν το κόµµα της Ντόρας είναι ένα «προσωπικό πείσµα» ή ένα «γινάτι», όπως λένε στη Ν.Δ., τότε γιατί τόση φασαρία για ένα πείσµα και ένα γινάτι; Γιατί οι βαρύγδουπες επιθέσεις, γιατί η δίκη προθέσεων και γιατί οι διαγραφές βουλευτών; ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΥΠΑΡXΟΥΝ πολλές αλλά θα σταθώ σε αυτήν που έδωσε η ίδια η Ν.Δ.: επειδή το κόµµα της Ντόρας µπορεί να κόψει τον δρόµο της Ν.Δ. για την εξουσία και του Σαµαρά για την πρωθυπουργία.

ΓΙΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ το λίγο. Ακόµη κι αν η Δηµοκρατική Συµµαχία κινηθεί στα χαµηλότερα πιθανά ποσοστά που της δίνουν οι δηµοσκοπήσεις, αυτά τα ποσοστά µπορεί να αποδειχθούν κρίσιµα ώστε το ΠΑΣΟΚ να αναδειχθεί και πάλι πρώτο κόµµα.

ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ, λοιπόν, στη Ν.Δ. και αντιδρούν. Καλώς ή κακώς, το νέο κόµµα δυσκολεύει αντικειµενικά την προσπάθεια της αξιωµατικής αντιπολίτευσης να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ µάλλον αργά. Αυτά τα πράγµατα ρυθµίζονται νωρίτερα και καλύτερα ώστε να µην προκύπτουν νέα κόµµατα. Ιδίως όταν, ακόµη κι ως πείσµα ή ως γινάτι, µπορεί να κάνουν ζηµιά. Αναλογίζοµαι πόσες φορές θα έχει µετανιώσει ο Καραµανλής που διέγραψε το 2000 τον Καρατζαφέρη!

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, τώρα τα πράγµατα µπερδεύτηκαν και πάλι. ΠΕΡΥΣΙ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ, όλοι είχαµε την αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ είχε νικήσει όχι για µια αλλά για δυο τετραετίες. Φέτος τον Νοέµβριο, µετά το Μνηµόνιο και τις τοπικές εκλογές, όλοι καταλάβαµε ότι η προοπτική µιας δεύτερης τετραετίας εξασθενεί σοβαρά. Και τώρα, έρχεται το κόµµα της Ντόρας να ισορροπήσει τις εκτιµήσεις κάπου στη µέση.

ΑΥΤΗ, ΒΕΒΑΙΩΣ, είναι η µία ανάγνωση των πραγµάτων.

Διότι υπάρχει κι η άλλη που λέει ότι οι επόµενες εκλογές (όποτε γίνουν...) δεν θα κριθούν στους παραδοσιακούς άξονες της πολιτικής αλλά στο πεδίο του Μνηµονίου.

ΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ πάει καλά, ο Παπανδρέου θα έχει και πάλι τον πρώτο λόγο. Αν το Μνηµόνιο αποτύχει, ο Σαµαράς θα µαζέψει όλο το χαρτί. Και σε µια τέτοια αναµέτρηση «Μνηµονιακών» - «Αντιµνηµονιακών», η Ντόρα µπορεί να κόβει ψήφους και από το ΠΑΣΟΚ, όχι µόνο από τη Ν.Δ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ, φυσικά, είναι πολύ νωρίς να ειπωθούν. Θα δούµε. Και κυρίως θα µετρήσουµε διάρκεια και αντοχές. Των µεγάλων και των µικρών. Των παλαιών και των νέων. ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, πάντως, αξίζει να σηµειώσουµε πως µε τη Δηµοκρατική Αριστερά και τη Δηµοκρατική Συµµαχία, η κρίση γέννησε ήδη δυο νέα κόµµατα. Μέσα σε επτά µήνες! ΚΑΙ ΝΑ σκεφτεί κανείς ότι βρισκόµαστε ακόµη στην αρχή...