Η επανάσταση των τριών ευρώ

Του Πάσχου Μανδραβέλη στην εφημερίδα Καθημερινή της 25/11/2010

Θεωρητικά, η ιδέα η «Εβδομάδα Ελεύθερης Πρόσβασης στην Υγεία» που προκήρυξε η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) είναι καλή.

Θα μπορούσε πιθανώς και να επεκταθεί: να έχουμε μια εβδομάδα ελεύθερης πρόσβασης στο ηλεκτρικό ρεύμα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και αν δεν ιδιωτικοποιούνταν η «Ολυμπιακή» θα μπορούσαμε να έχουμε και μια εβδομάδα «ελεύθερης πρόσβασης στα αεροπορικά ταξίδια». Oι ακόμη πιο επαναστάτες γιατροί της Θεσσαλονίκης κατέλαβαν το ταμείο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου και επιχείρησαν να κατασχέσουν τις σφραγίδες ώστε να σφραγίζονται τα παράνομα παραπεμπτικά. Λογικό! Αφού σ’ αυτή τη χώρα «νόμος είναι το δίκιο του καθενός», γιατί η δημόσια περιουσία να μην είναι των νοσοκομειακών γιατρών; Εκπτώσεις στον προοδευτισμό μας θα κάνουμε τώρα;

Φυσικά, όπου γάμος κι επαναστατική χαρά, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τάσος Κουράκης είναι πρώτος. Αφού υπερασπίστηκε στο δικαστήριο το δικαίωμα των φοιτητών να χτίζουν στα γραφεία τους καθηγητές τους, συμπαρατάχθηκε με τους καταληψίες δηλώνοντας: «Είναι απάνθρωπο σε συνθήκες ανεργίας και μείωσης των εισοδημάτων των εργαζομένων η πρόσβαση στην υγεία να παρακωλύεται από αναγκαστική πληρωμή, η οποία για πολλούς ανθρώπους είναι δυσβάσταχτη». Η «δυσβάσταχτη αναγκαστική πληρωμή», στην οποία αναφέρεται ο κ. Κουράκης, είναι τρία εύρω ανά επίσκεψη στο νοσοκομείο.

Το ερώτημα όμως είναι άλλο: αν είναι δυσβάσταχτη η πληρωμή των τριών ευρώ, τα φακελάκια των πεντακοσίων ή χιλίων ευρώ τι είναι; Δηλαδή, δύσκολα θα αποθαρρυνθεί κάποιος από τα τρία ευρώ για να πάει στο νοσοκομείο. Σίγουρα όμως θα το σκεφτεί πολύ, όταν είναι να δώσει πεντακόσια ή χίλια. Η δε υποκρισία έγκειται στο γεγονός ότι αυτοί που ενθυλακώνουν τα μεγάλα ποσά είναι μέλη του ίδιου σωματείου εκείνων που κάνουν μεγάλη φασαρία για τα τρία ευρώ.

Πόσο μεγαλύτερη αξιοπιστία, λοιπόν, θα είχε ο αγώνας ενάντια στο «δυσβάσταχτο κόστος» των τριών ευρώ, αν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των νοσοκομειακών γιατρών είχαν δώσει προηγουμένως τον αγώνα ενάντια στα 500 και 1.000 ευρώ; Ναι, σύμφωνοι! Η πολιτεία πρέπει να δώσει λύσεις κατά της διαφθοράς και στα νοσοκομεία, αλλά η πολιτεία δεν είναι κάτι σαν τους «Επικυρίαρχους» του Αρθουρ Κλαρκ που στέκεται υπεράνω όλων και λύνει τα προβλήματα. Κομμάτι της ίδιας πολιτείας είναι και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που διυλίζουν τα τρία ευρώ και καταπίνουν τα χίλια. Δεν μπορεί να πέφτουν τα φακελάκια σαν βροχή και οι ευαίσθητοι συνδικαλιστές να διαπιστώνουν πόσο κακός είναι ο κόσμος και το καπιταλιστικό σύστημα που σπρώχνει τους ασθενείς να πληρώνουν τρία ευρώ και τους συναδέλφους τους γιατρούς να παίρνουν χίλια κάτω από το τραπέζι. Δεν μπορεί να μην ξέρουν, διότι βοά η οικουμένη.

Και επιτέλους, σ’ αυτή τη χώρα είναι κωμικό να απεργούν οι εφοριακοί σηκώνοντας πανό για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και οι νοσοκομειακοί γιατροί να μιλούν θεωρητικά για την καταπολέμηση της διαφθοράς στα νοσοκομεία. Μέρος τής δουλειάς των συνδικαλιστών είναι και η καταγγελία των επίορκων. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να κερδίσουν την απαιτούμενη αξιοπιστία όταν αγωνίζονται για τα τρία ευρώ του λαού.