Κεντρική ομιλία προέδρου Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Κοζάνης στην εκδήλωση για την 37η επέτειο απο την εξέγερση στο πολυτεχνείο

Τριάντα εφτά χρόνια μετά το γεγονός που άλλαξε τη νεώτερη ιστορία του τόπου μας αποτελώντας κορυφαίο σημείο αναφοράς, ο λαός μας συνεχίζει να βρίσκεται στο μετερίζι των κοινωνικών αγώνων παλεύοντας καθημερινά για την επιβίωσή του, για την παιδεία του, για την ελευθερία του!

Οι τελευταίοι 12 μήνες αποτέλεσαν για όλους μας βαθιά τραυματική και οδυνηρή εμπειρία, αφού η χώρα και ο λαός μας βρεθήκαμε δέσμιοι των δανειστών μας εξαιτίας ανίκανων πολιτικών που αδυνατούσαν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Επιπλέον, η αφροσύνη τους τα μεγέθυνε ακόμη περισσότερο υποθηκεύοντας το μέλλον μας.

Η ανεργία στη Δυτική Μακεδονία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ αφού συνολικά άγγιξε το 13,9%, ενώ ειδικά, το δωδεκάμηνο 8/2009 – 8/2010 αυξήθηκε αλματωδώς κατά 4,3%. Τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά δε, δείχνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο πώς αποτυπώνεται ηλικιακά: Στις ηλικίες 15-24 είναι στο 30,8%, στις ηλικίες 25-34 είναι στο 16,4% και για τις γυναίκες στο 15,5%.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, το αύριο φαντάζει ζοφερό για τη νέα γενιά που έχει αποδυθεί σε ένα αδιάκοπο κυνήγι προσόντων ώστε να εξασφαλίσει όχι απλά μια καλύτερη ζωή, αλλά την ίδια τη ζωή της. Δημιουργείται ένα νέο προλεταριάτο, αυτό των επιστημόνων, των παιδιών που μορφώνονται διαρκώς χωρίς πυξίδα, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αποτελούν την πρώτη γενιά μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο που αντί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής της, θα την επιδεινώσει, επανερχόμενη σε συνθήκες εργασίας και διαβίωσης που εξαθλιώνουν τον άνθρωπο και τον γυρνούν δεκάδες χρόνια πίσω.

Ενώ παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος σε όλο τον κόσμο, αντί να διανέμεται δίκαια στο σύνολο των ανθρώπων, συγκεντρώνεται στα χέρια μιας μικρής ομάδας που ζει προκλητικά και σπάταλα με τον ιδρώτα εργατοϋπαλλήλων και επιστημόνων.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δομήσαμε ένα σύστημα παιδείας, υπηρέτη μικροσυμφερόντων μειοψηφιών που αυτοπροσδιορίζονται ως η elite της πολιτικής, καθορίζουν όμως και προσαρμόζουν σε δραματικό βαθμό το μέλλον μας, ταυτιζόμενες με τις ανεπαρκείς τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν.

Σε αγαστή συνεργασία μαζί τους και οι «πνευματικοί» μας άνθρωποι, οι «δάσκαλοι» της ανώτατης εκπαίδευσης, που αντί να σταθούν αρωγοί και συμπαραστάτες αλλαγών με στόχο ένα καλύτερο αύριο, ενδιαφέρονται μόνο για τα «μαγαζάκια» που έχουν στήσει μέσα στις σχολές και για την αυτοαναπαραγωγή τους σε μια διαδικασία κληροδότησης της έδρας στους απογόνους τους.

Ο τόπος μας χρειάζεται μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα γίνει με όρους επανάστασης και έπειτα από κοινωνική συμφωνία, ώστε να πάψει η υποθήκευση του μέλλοντος των γενεών που ακολουθούν και είναι παραζαλισμένες από τα απανωτά χτυπήματα των σύγχρονων εκμεταλλευτών του ανθρώπου.

Το μοντέλο ανάπτυξης της πολυδιασπασμένης ανώτατης εκπαίδευσης με την ίδρυση τμημάτων σε κάθε πόλη και χωριό στο οποίο επένδυσαν Δήμαρχοι, Βουλευτές, Υπουργοί, Κυβερνήσεις και τοπικές κοινωνίες, έχει φτάσει πλέον, αν δεν έχει ξεπεράσει ήδη, τα όριά του. Έχει απονευρώσει την επιστημονική διεργασία και την έχει καταστήσει μέσο για την αφαίμαξη πολύτιμων δημόσιων και ιδιωτικών πόρων από την κοινωνία στις τσέπες ορισμένων, αναδιανέμοντας άτυπα το παραγόμενο εθνικό προϊόν. Μοιράζει πτυχία χωρίς αντίκρισμα, χωρίς προοπτική, μόνο και μόνο για να εκμεταλλευτεί ληστρικά την τελευταία ελπίδα των γονιών που παλεύουν να εξασφαλίσουν ανθρώπινο μέλλον για τα παιδιά τους.

Στη Δυτική Μακεδονία η πολυδιάσπαση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ χάριν τοπικών συμφερόντων, ακολουθεί την πεπατημένη της πολυδιάσπασης στη δημόσια περίθαλψη με τη δημιουργία πέντε νοσοκομείων χωρίς γιατρούς.

Αποτελεί καθολική απαίτηση η κοινωνική λογοδοσία και ο έλεγχος όλων όσων διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, όλων όσων με τις άστοχες ή μη επιλογές τους κατευθύνουν τη ζωή μας και καθορίζουν τις τύχες μας σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες.

Πρέπει να απομονώσουμε εκείνους που θέλουν να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, πρέπει επιτέλους να επανακαθορίσουμε τη διαλεκτική και τη σχέση της κοινωνίας με την πολιτική και τους πολιτικούς.

Τέλος, η ελευθερία, το τρίτο των ζητουμένων από εκείνον τον επαναστατικό Νοέμβρη του ‘73, ακόμη και αν κατακτήσαμε την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, δεν έχει βρει τη δικαίωσή του 37 χρόνια μετά.

Ο έλεγχος της ενημέρωσης και η κατευθυνόμενη πληροφόρηση, παρόλο που οι νέες τεχνολογίες διατρέχουν κάθετα την κοινωνία μας, δεν επιτρέπουν την ευθυκρισία και την ελευθερία επιλογών.

Μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε τοπικό, υπερτοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάθε μία για λογαριασμό διαφορετικών συμφερόντων, μας αφαιρεί συστηματικά τη δυνατότητα να αποφασίσουμε για το πώς θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας και ποια πορεία επιθυμούμε να ακολουθήσουμε.

Πριν ακόμη σκεφτούμε το πρόβλημά μας, το έχουν κάνει αυτοί για λογαριασμό μας και μας έχουν σερβίρει τη λύση με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να την αποδεχτούμε χωρίς αντίδραση.

Τριάντα εφτά χρόνια μετά εκτός από το πολίτευμα, δεν έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στη ζωή μας.

Το «Ψωμί», η «Παιδεία», η «Ελευθερία», αναζητούν ακόμη τη δικαίωσή τους για να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία, αντάξια των οραμάτων που ενέπνευσαν τους Έλληνες εκείνης της εποχής. Για να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα σέβεται τα μέλη της και θα εξασφαλίζει το μέλλον των παιδιών της.

Ο Δημήτρης Ντέντης είναι Πρόεδρος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ Κοζάνης