Το διαρκές νταβατζιλίκι

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Στην πολιτική υπάρχει μια σοφή αρχή: ό,τι κάνεις όταν είσαι στην εξουσία θα σου επιστραφεί στο ακέραιο και με γενναίο τόκο όταν δεν θα είσαι πια.

Είναι μια αρχή βαθιά δημοκρατική, αφού θέτει στην άσκηση της εξουσίας πλαίσιο, όρια και κανόνες. Κοινώς, μην κάνεις σήμερα αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν αύριο. 

Στην ελληνική πολιτική βεβαίως τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο καθαρά κι αυτονόητα.

Αλλά μετά την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και για 25 χρόνια με διαφορετικές κυβερνήσεις η αρχή της αυτοσυγκράτησης και του αυτοπεριορισμού τηρήθηκε σχεδόν με ευλάβεια.

Όχι πια! Σήμερα η χώρα βαδίζει σταθερά στον δρόμο μιας εμφύλιας ρήξης. Και για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία των εμφύλιων, την πρωτοβουλία της εκτροπής αναλαμβάνει η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.

Αντίφαση; Απολύτως. Η οποία όμως προκύπτει από την αντίφαση της ίδιας της κυβέρνησης.

Ποιος είναι ο πυρήνας του προβλήματος όπως το αντιλαμβάνεται η «παρέα του Μαξίμου» - που λέει κι ο Κουμουτσάκος; Οτι χάνει, ότι δεν θέλει να χάσει και ότι μετέρχεται όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα μήπως και δεν χάσει.   

Αυτή η αντίφαση όμως δεν θα ήταν εφικτή, ούτε βιώσιμη, αν η ευρύτερη κυβερνητική παράταξη (στη ριζοσπαστικά αριστερή και στη φαύλη, δεξιά εκδοχή της) δεν κουβαλούσε μια κοινή αντίληψη για την εξουσία.

Πιστεύει συγκεκριμένα (και δεν το κρύβει) ότι η κυβερνητική εξουσία διαθέτει μια υπέρτερη νομιμοποίηση, ιδίως αν την ασκεί εκείνη.

Οτι η διακυβέρνηση του τόπου είναι μια υπόθεση που κρίνεται τελικά και κάποτε από την Ιστορία (έτσι είπε ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη...) και όχι καθημερινά από άλλες ενοχλητικές εξουσίες, συμφέροντα, θεσμούς, κοινωνικές ομάδες, Αρχές ή μέσα ενημέρωσης τα οποία έχουν την ευθύνη, την υποχρέωση αλλά και τη νομιμότητα να την ελέγχουν και να την περιορίζουν.

Οποιος περιορίζει θεωρείται ότι παρεμποδίζει. Κι αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των διώξεων που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με όσους σμπίρους ελέγχει στη δικαιοσύνη και στη διοίκηση.

Γι' αυτό διώκεται ο Ντογιάκος με προκλητικά αστείες μεθοδεύσεις - αποστομωτική η ανάλυση του καθηγητή Στ. Τσακυράκη...

Γι' αυτό θυμήθηκαν να ψάξουν τη γυναίκα του Στουρνάρα μήπως εκβιάσουν μια κυβερνητική λύση στην Τράπεζα Αττικής - μπούκαραν προχθές, ημέρα των σχετικών ανακοινώσεων, για μια ποινική δίωξη που είχε ασκηθεί κατά τρίτων τον Απρίλιο 2015!..  

Γι' αυτό βάζουν χέρι στις τηλεοράσεις και γι' αυτό ψάχνουν τα «θαλασσοδάνεια» στη Βουλή. Γι' αυτό έστειλαν τους εισαγγελείς στις τράπεζες. Γι' αυτό κηρύσσουν πόλεμο σε όποιον δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την εξουσία τους.

Η χώρα ζει τελικά σε μια κατάσταση διαρκούς εκβιασμού - ο Πρωθυπουργός εξεβίασε δημοσίως ακόμη και το Συμβούλιο Επικρατείας με την αδιανόητη θεωρία ότι η συνταγματικότητα των νόμων δεν προκύπτει από το Σύνταγμα αλλά από την οικονομική απόδοσή τους!..

Οπως θα έλεγε κι ο ίδιος, σε μια κανονική χώρα με κανονικές συνθήκες λειτουργίας, «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!».

Στην Ελλάδα όμως του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και του Προκόπη Παυλόπουλου γίνονται. Και γίνονται επειδή αυτή είναι η κοινή τους αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας: η επιστράτευση όλων των μέσων και όλων των μεθόδων ώστε ένας διαρκής εκβιασμός να οδηγήσει σε μια μόνιμη επιβολή.

Ο Πρωθυπουργός, με άλλα λόγια, διαφημίζει «τον πόλεμο στους νταβατζήδες» στο όνομα της πιο νταβατζιλίδικης εκδοχής πολιτικής εξουσίας που γνώρισε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Θυμήθηκα ότι το καλοκαίρι του 1934 ο Ουίλιαμ Σίρερ μετέδιδε φλεγματικά από τη Γερμανία πως «τελικά όλα έγιναν λίγο ή πολύ νόμιμα».

Γι' αυτό, μια αυταρχική και ζόρικη επιβολή, έστω με επίφαση νομιμότητας, στρώνει εκ των πραγμάτων τον δρόμο στο εμφύλιο ρήγμα και στον εθνικό διχασμό.

Εναν δρόμο χωρίς γυρισμό, αλλά και χωρίς μέλλον για εκείνους που τον στρώνουν.   

Ενα αόρατο δίχτυ φαίνεται να συνδέει το Μεκλεμβούργο με το Ωραιόκαστρο. Το Brexit με τη Λέσβο, τη Χίο και τη Λήμνο. Το Βίσεγκραντ με τη Λεπέν και τον Βίλντερς. Το Αιγαίο με την Αυστρία.

Μπορούμε να το δούμε ή να το αρνηθούμε.

Μπορούμε να αποφασίσουμε ότι η Ευρώπη γέμισε ξαφνικά ακροδεξιούς, ξενοφοβικούς και ρατσιστές. Οτι αυτή η όαση ανοχής, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς των τελευταίων δεκαετιών ξύπνησε μια ημέρα κατοικημένη από φασίστες. Είναι η θεωρία της Αριστεράς.

Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε και κάτι λιγότερο σύνθετο: ότι υπάρχει πρόβλημα. Και ότι ο Ελληνας ή ο Ευρωπαίος που αισθάνεται ότι απειλείται από το ξένο και το αλλόκοτο δεν είναι απαραιτήτως ένας φασίστας. Μπορεί να είναι απλώς ένας απλός άνθρωπος που αισθάνεται ότι απειλείται. Είναι η εκδοχή της λογικής.

Οσα χρόνια παρακολουθώ την πορεία των πραγμάτων έχω καταλήξει σε ένα απλό συμπέρασμα: ποτέ δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα, αν πρώτα δεν το κατανοήσεις.

Αν δεν το κατανοήσεις όμως σε όλα του επίπεδα, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Κυρίως όταν το πρόβλημα εμπλέκει ανθρώπους. Και μάλιστα (στη συγκεκριμένη περίπτωση) ανθρώπους δυο ειδών: εκείνους που έρχονται κι εκείνους που υποδέχονται. Αν ενδιαφέρουν οι πρώτοι και ορθώς ενδιαφέρουν, θα πρέπει να ενδιαφέρουν εξίσου και οι δεύτεροι.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι έως τώρα το Μεταναστευτικό ή το Προσφυγικό αντιμετωπίζονται για λόγους ανθρωπισμού σαν να αφορούν αποκλειστικά τον μετανάστη ή τον πρόσφυγα. Οι κοινωνίες που καλούνται να τους υποδεχτούν δεν μπαίνουν καν στην εξίσωση.

Και τότε αναγκάζονται να φωνάξουν για να ακουστούν. Να φωνάξουν άγαρμπα, άναρθρα, ενίοτε προσβλητικά ή προκλητικά. Ναι, αλλά ο φόβος δεν έχει λογική. Και κυρίως ο απροσδιόριστος και απρόσωπος φόβος.

Να θυμίσω ότι το ξενοφοβικό AFD πήρε 21% στο Μεκλεμβούργο όπου φιλοξενούνται μόλις 23.000 πρόσφυγες. Το 1,3% του πληθυσμού!..

Ολη η αγροτική Αγγλία ψήφισε μονοκούκι Brexit κι ανάθεμά με αν έχουν δει ποτέ έναν μετανάστη στο χωριό τους.

Προφανώς όλοι αυτοί δεν είναι ρατσιστές, ούτε ακροδεξιοί. Και θα είναι τεράστιο ιστορικό λάθος να τους χαρίσουν κάποιοι στην Ακροδεξιά και στην ξενοφοβία.

Κυρίως όταν μπορεί να δίνουν λάθος απαντήσεις αλλά τις δίνουν σε ένα πραγματικό πρόβλημα.
ΤΟ ΒΗΜΑ