Επαναστατημένα νιάτα

Του Θανάση Χειμωνά

Σε μια κλασική ταινία τρόμου της δεκαετίας του '60, μια αμερικάνικη πόλη καλύπτεται από ένα μυστηριώδες σύννεφο. Οι κάτοικοί της πέφτουν σε λήθαργο και εννέα μήνες αργότερα όλα τα παιδιά που γεννιούνται έχουν ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Στην πορεία, μιλάνε μια παράξενη «ξύλινη» γλώσσα, έχουν απειλητικό ύφος και σκοτεινούς σκοπούς. Τελικά, αποδεικνύεται πως είναι εξωγήινοι που θέλουν να καταλάβουν την Γη.

Μήπως αυτή η ιστορία γίνεται πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2011;
Γιατί αν εξαιρέσουμε το χρώμα των ματιών και των μαλλιών (τα ελληνάκια εξακολουθούν να διαθέτουν την παραδοσιακή - σκούρα - μεσογειακή ομορφιά)
βλέπω στην TV (και ευτυχώς μόνο εκεί…) όλο και περισσότερα ρομποτάκια να κοιτάζουν με επιτηδευμένο υφάκι την κάμερα και να επαναλαμβάνουν έναν αχταρμά από αριστερά τσιτάτα και δακρύβρεχτες κοινοτοπίες. Αν ακούσεις ένα από αυτά τα παιδιά να μιλάει, ξέρεις ακριβώς τι θα πουν και τα υπόλοιπα. «Σκοτώσατε τα όνειρά μας», «Φοβόμαστε για το μέλλον μας», «Η γενιά σας απέτυχε» επαναλαμβάνουν με έναν ψιλοεπικό τόνο και ένα μάτσο από «πατημένους» ενηλίκους τα αποθεώνουν μέσα από βαρυσήμαντα άρθρα. Στην ταινία που προανέφερα, ο κεντρικός ήρωας καταφέρνει να εξοντώσει αυτά τα παράξενα παιδιά μαζεύοντάς τα σε ένα κτίριο και ανατινάζοντάς τα. Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα φυσικά δεν χρειάζονται τόσο ακραίες λύσεις. Μια κονσόλα ηλεκτρονικών παιχνιδιών τελευταίας τεχνολογίας αρκεί για να τα κάνει να ξεχάσουν την «επανάστασή» τους και να ασχοληθούν με κάτι ελαφρώς πιο δημιουργικό. Σε λίγα χρονάκια άλλωστε θα έχουν μετατραπεί σε άκρως συντηρητικούς ενηλίκους. Αυτό που ουσιαστικά ήδη είναι χωρίς να το ξέρουν…