Επιστροφή στο χρέος του 2004

Υπάρχουν σημαντικά στοιχεία σε αυτή τη συμφωνία, πράγματι. Το πρώτο είναι ότι επί του παρόντος δεν χρεοκοπούμε. Δεν μας αφήνουν να χρεοκοπήσουμε, για την ακρίβεια. Δεύτερον, δεν μας σουτάρουν από το ευρώ. Μένουμε μέσα και δεν παίρνουμε τον καταστροφικό δρόμο της δραχμής. Τρίτον, μειώνουν το εθνικό μας χρέος κατά περίπου 100 δισ. ευρώ - είναι πολλά τα λεφτά, αναγνώστη μου.
Το καταπληκτικό είναι ότι το μειώνουν ακριβώς στο επίπεδο όπου το άφησε η κυβέρνηση Σημίτη και πριν αναλάβει η καταστροφική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας - ναι, το ίδιο κόμμα που φιλοδοξεί να μας ξανακυβερνήσει!

Ποια είναι τα αρνητικά; Αυτά που δεν ξέρουμε και που προφανώς είναι στις πίσω σελίδες της απόφασης, σαν τα ψιλά γράμματα στα δάνεια των τραπεζών, αν και η φράου Ανγκελα ήταν αρκετά αποκαλυπτική: θέλει ντε και καλά να μας θέσει υπό μόνιμη επιτήρηση, με την τρόικα εδώ, με καθημερινό έλεγχο, με... με...

Ποιοι θα παίρνουν τις αποφάσεις;

Εγώ υπουργός δεν είμαι και προφανώς δεν θα έχω το παραμικρό πρόβλημα από αυτούς τους καθημερινούς ελέγχους. Οι υπουργοί όμως πώς θα αντέξουν την τρόικα και τους ανθρώπους της να κόβουν βόλτες καθημερινά στα υπουργεία και να απαιτούν να έχουν γνώση της κάθε κίνησής τους και, φυσικά, γνώμη; Επαναλαμβάνω, δεν ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς σημαίνει αυτή η μόνιμη επιτήρηση που δεχτήκαμε ως χώρα. Θέλω να ελπίζω ότι δεν προσβάλλει την εθνική μας αξιοπρέπεια και δεν μειώνει την εθνική μας κυριαρχία. Οτι θα αποφασίζει η κυβέρνηση που εκλέξαμε στις εκλογές και δεν θα παίρνουν άλλοι, ξένοι, αποφάσεις για ό,τι μας αφορά. Και επειδή εδώ και 15 μήνες βιώνουμε το πώς συμπεριφέρεται η τρόικα (μερικές φορές εμφανίζουν χαρακτηριστικά... χούλιγκαν), θέλω να ελπίζω ότι στα ψιλά γράμματα της συμφωνίας θα υπάρχουν και μερικά «όχι» του Γιώργου.

Κι όμως επιμένεινα σώσει τη χώρα

Ο Γιώργος, τώρα, δεν μπορείς να πεις ότι είναι και ο ευτυχέστερος άνθρωπος στον κόσμο. Νιώθει στριμωγμένος, πιέζεται από παντού, αισθάνεται ότι έχουν εξαντληθεί οι επιλογές του, αδυνατεί να εντοπίσει διεξόδους. Είναι να τον λυπάσαι, γιατί αλλιώς τα είχε σχεδιάσει στο μυαλό του. Επιμένει ότι θα τα καταφέρει, αλλά όλα είναι τόσο δυσοίωνα που προσωπικά τού βγάζω το καπέλο, ακριβώς γιατί επιμένει να σώσει μια χώρα που δεν σώζεται με τίποτε. Με έναν λαό που είναι φανερό ότι δεν θέλει να σωθεί και που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα τη σκαπουλάρει - κατά την έκφραση του συρμού. Από τι; Μα, από το κράτος. Την Εφορία. Νομίζει ότι μπορούμε να ξαναγυρίσουμε τρία χρόνια πριν. Στο πάρτι (της φοροδιαφυγής). Το πάρτι όμως τελείωσε. Μαζεύτηκαν τα ηχεία, έκλεισαν τα μηχανήματα, έφυγε ο κόσμος, έσβησαν τα φώτα. Οποιος νομίζει ότι μπορεί να ξαναρχίσει το πάρτι, λοιπόν, είναι μακριά νυχτωμένος. Και πολύ γελασμένος.

Γ.Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ