Η επόμενη μέρα του «κουρέματος»…

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Πέρασε ίσως απαρατήρητο, αλλά είναι η πρώτη φορά που η γαλλική ηγεσία (ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδος κατά το παρελθόν) αμφισβήτησε ρητά την ελληνική ένταξη, όχι μόνο στην Ευρωζώνη αλλά και στην ΕΟΚ. Ο κ. Νικολά Σαρκοζί ήταν εκνευρισμένος, εξ ου και το άσχημο φραστικό επεισόδιο με τον Αγγλο πρωθυπουργό κ. Ντέιβιντ Κάμερον. Μέσα στον εκνευρισμό του όμως έδειξε αυτό που πάει να γίνει κυρίαρχη τάση στην Ευρώπη: «αυτοί (δηλαδή εμείς) δεν είναι σαν κι εμάς».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γάλλος πρόεδρος είπε ότι οι πρωτοβουλίες της Ευρώπης δουλεύουν κι απόδειξη ότι η Πορτογαλία και η Ισπανία (τόνισε μάλιστα και τη συνεργασία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Ραχόι) πάνε καλά και η Ιρλανδία καλύτερα.

Για την Ελλάδα δεν είπε λέξη, αλλά τόνισε ότι ούτε ο ίδιος ούτε η Γερμανίδα καγκελάριος ευθύνονται που κάποιες χώρες μπήκαν στην Ευρώπη και στην Νομισματική Ενωση. Προσοχή! Δεν ψιχαλίζει· αυτά τα είπε πρόεδρος μιας χώρας για την οποία βγάλαμε και σύνθημα περί συμμαχίας.

Η συμφωνία -όποια κι αν είναι αυτή- που θα καταλήξει το Συμβούλιο Κορυφής την Τετάρτη δεν θα είναι καλή. Δεν θα είναι καν κακή. Θα έχει θετικά στοιχεία (ελάφρυνση του βάρους του χρέους) και θα έχει και κάποια αρνητικά στοιχεία (το κράτος θα αναγκαστεί σε επανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και νέες περικοπές). Θα είναι, όπως το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, ένα ακόμη φρένο για να επιβραδύνει η χώρα στον κατήφορο που έχει πάρει δέκα χρόνια τώρα και απλώς μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση έγινε πολύ πιο απότομος.

Το φρένο από μόνο του δεν δουλεύει. Αν οι μηχανές δεν δουλέψουν προς την αντίθετη κατεύθυνση κανένα φρένο δεν σταματά την πορεία μιας χώρας στον γκρεμό. Απλώς την επιβραδύνει. Το θέμα λοιπόν και πάλι είναι τι θα κάνουμε εμείς μετά τη συμφωνία. Θα συνεχίσουμε να παράγουμε λιγότερα απ’ όσα καταναλώνουμε, σπαταλώντας εκατομμύρια εργατοώρες καθημερινά στις πλατείες ή θα κοιτάξουμε να ανατάξουμε την οικονομία προς πιο παραγωγική κατεύθυνση;

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα πουλήσει δημόσια περιουσία και περικόψει τις δαπάνες ώστε το κράτος να μην χρειάζεται πρωτογενώς δανεικά ή θα συνεχίσει να κρατά εν ζωή χιλιάδες οργανισμούς και φορείς που χρησιμεύουν μόνο στη μισθοδοσία των υπαλλήλων τους; Το θέμα είναι τι θα κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση; Θα σοβαρευτεί ή θα συνεχίσει τα παραμύθια με τη θρυλική ανάπτυξη διά της οποίας δεν θα χρειαστεί να αλλάξουμε τίποτε;

Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι ένα ακόμη σκαλί προς τα κάτω. Αλλά είναι σκαλί. Μπορούμε να πατήσουμε εκεί και να αρχίσουμε την αντίστροφη πορεία ή μπορεί να πατήσουμε εκεί για να πάμε ακόμη παρακάτω. Η πρώτη επιλογή απαιτεί να καταλάβουμε ότι κανείς δεν μας χρωστάει για να μας πάρει στους ώμους του. Η αντίστροφη πορεία, η άνοδος είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Η οικονομία δεν χτίζεται με συνθήματα, αλλά με οργάνωση και δουλειά. Οσο κι αν σκούζει η παλαβή Αριστερά, λεφτά για τα εξωτικά επιδόματα στο Δημόσιο δεν υπάρχουν. Αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε για τους μισθούς.