Λάδι στη φωτιά

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ τεράστια ανοησία να πηγαίνεις στο γήπεδο για να την πεις στη Μέρκελ, να βρίσεις τον Παπανδρέου ή να αποδοκιμάσεις την τρόικα. Με την ίδια λογική που βρίσκω εξίσου ανόητο να διαδηλώνεις στο Σύνταγμα φωνάζοντας: «Πράσινε Θεέ, Παναθηναϊκέ».Κάθε πράγμα έχει τον χώρο του. Το μέτρο του. Ακόμη και η αποδοκιμασία.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, ζούμε σε δημοκρατία. Οπου το δικαίωμα στην ανοησία ασκείται ανεμπόδιστα.
Κι αυτό φαίνεται ότι ξέχασαν όσοι προσπάθησαν το Σάββατο και την Κυριακή να παρεμποδίσουν τα πολιτικά συνθήματα και τα πανό στα γήπεδα.

Δεν ξέρω ποιοι φωστήρες κρύβονται πίσω από αυτή την προσπάθεια. Το μόνο που πέτυχαν, όμως, είναι να τους αποδοκιμάζει ένα ολόκληρο γήπεδο για τα συνθήματα μερικών εκατοντάδων. Και το μόνο που θα καταφέρουν είναι από την προσεχή Κυριακή να μετατρέψουν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες σε πολιτικά συλλαλητήρια. Ηδη, ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το κόλπο και έβγαλε ανακοίνωση.

Ακόμη περισσότερο που κανείς νόμος δεν απαγορεύει σε έναν λαό να αποδοκιμάζει την κυβέρνησή του στις πλατείες, στα γήπεδα ή στις καφετέριες. Ακόμη και αν την αποδοκιμάζει υβριστικά, υπερβολικά ή και αδικαιολόγητα. Και ακόμη λιγότερο μπορεί κανείς να απαγορεύσει την αποδοκιμασία σε έναν λαό που έχει εύκολη την παρόλα, τη φασαρία και τον θυμό.

Ολους τους τελευταίους μήνες, ας πούμε, ακόμη και πολιτικοί μισθοδοτούμενοι και επιχορηγούμενοι από το ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή εν μέρει και από τα δάνεια της τρόικας...) καταγγέλλουν με πομπώδη φανφαρονισμό την «κατοχική κυβέρνηση», την «κυβέρνηση υποτέλειας» και την «κυβέρνηση Τσολάκογλου» ή απειλούν ότι «έρχονται κρεμάλες», ότι «κάποιοι θα καταλήξουν στο Γουδή» ή ότι κάποιοι άλλοι «θα φύγουν με ελικόπτερα».

Λογική συνέχεια των παραπάνω και χωρίς να κάνουν πλάκα, ο Τσίπρας και ο Μεντρέκας τσακώνονται δημοσίως ποιος από τους δύο θα φτιάξει το «νέο ΕΑΜ».

Προφανώς πρόκειται για μπαρούφες. Ακόμη όμως και αυτή η εμπρηστική μπαρουφολογία είναι μέρος του παιχνιδιού. Κατανοώ ότι μπορεί να ενοχλεί τους αποδέκτες της, αλλά δεν αντιμετωπίζεται με αστυνόμευση των συνθημάτων ή των πανό στα γήπεδα. Απλώς έτσι πέφτει λάδι στη φωτιά.

Και αυτό δεν είναι αστείο. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω σημειώσει εδώ τους κινδύνους που εγκυμονούνται από τη συσσώρευση μιας εύφλεκτης κοινωνικής ύλης. Και την ανευθυνότητα όσων παίζουν με τέτοιους κινδύνους, ακόμη περισσότερο όταν τους πυροδοτούν.
Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι υπαρκτό και απειλητικό. Καραδοκεί σε κάθε μικρή ή μεγάλη συνάθροιση. Αγκαλιάζει ολόκληρη την κοινωνία. Καίει ήδη τις πλατείες. Ε, ας μη βάλουμε μπουρλότο και στις κερκίδες!