Όπερα Κάτω Πατησίων!

της Κασσάνδρας Δημοπούλου από το pheme.gr

Αφρικανικά τύμπανα, ρουμάνικο φολκλόρ, ιταλική όπερα, γύφτικο κλαρίνο. Αυτοί είναι οι όροφοι της πολυκατοικίας που έμενα στα Κάτω Πατήσια, αν μπορούσε να τους περιγράψει κανείς μουσικά.
Στην κορυφή ο τσιγγάνος, μεταμφιεσμένος πότε σε υδραυλικό, πότε σε μουσικό, έπαιζε γυφτοτσάμικα 24 ώρες το 24άωρο.

Από κάτω εγώ, η soprano, συναγωνιζόμουν άξια τα ακούραστα πνευμόνια του κλαριντζή, ενώ η Ρουμάνα από κάτω μας απλώς πατούσε το κουμπί του στερεοφωνικού της και άκουγε στο τέρμα το σαντούρι.

Μαζί με μας μια Αφρικανή συνόδευε όλες τις γιορτές με αφρικανικές παραδοσιακές μελωδίες που ανέβαιναν από τον ακάλυπτο, μονίμως μαζί με τη μυρωδιά ψημένου ψαριού.

Κάποτε άκουσα από μακριά μια άλλη γυναικεία φωνή να τραγουδάει φάλτσα ισπανικά τραγούδια του Granados.. Αναρωτήθηκα πολύ σοβαρά αν ήταν αληθινή ή αν άκουγα το φάντασμα μιας αρχοντικής Πατησιώτισσας που ήξερε γαλλικά και πιάνο και δεν παντρεύτηκε ποτέ.

Μπορεί τις τελευταίες ημέρες η Εθνική Λυρική Σκηνή να έβαλε σε κίνηση το «Λυρικό Λεωφορείο» για να φέρει την όπερα πιο κοντά στο ευρύ κοινό, αλλά το ίδιο κάνω κι εγώ χρόνια τώρα όπου κι αν βρίσκομαι, όπου κι αν ζω. Έτσι και στα Κάτω Πατήσια. Μάρτυρες μου ο Πολωνός απέναντι, η ψιλικατζού, το κοριτσάκι στη διπλανή πολυκατοικία που το ενοχλούσα με το τραγούδι μου και όλοι μου οι φίλοι.
Κράτησα ηρωικά έναν ολόκληρο χρόνο. Ανάγκασα τουλάχιστον κάνα-δυο τετράγωνα να ακούσουνε όπερα, με το έτσι θέλω.

Όλες οι εθνικότητες και οι κοινωνικές τάξεις, χωρίς εισιτήριο, από το σπίτι τους, άκουσαν Tosca, Otello, Barbiere di Siviglia, Carmen, Serva Padrona, και άλλες όπερες, ξανά και ξανά.

Κάποιοι ανέβασαν την ένταση της μουσική τους για να μην ακούνε, κάποιοι άκουσαν, κάποιοι κρυφάκουσαν, κάποιοι απλώς το συνήθισαν κι άλλοι δεν το κατάλαβαν καν ότι το άκουσαν. Όλοι όμως άκουσαν!..

Η σουρεαλιστική πραγματικότητα όπου το “καρπούζιαααααα” από το μεγάφωνο του πωλητή συνήχησε με το “Vissi d'arte” τελείωσε για μένα. Φεύγω Λονδίνο. Παίρνω μαζί μου και την όπερα. Η αποστολή μου εδώ τελείωσε.

Πέρυσι έζησα τη μοναδική εμπειρία συμμετοχής σε πρόγραμμα, το οποίο είδανε τηλεοπτικά σε 140 χώρες, τραγουδώντας δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου λυρικού στερεώματος.

Το δυσκολότερο επίτευγμα μου όμως δεν ήταν αυτό, αλλά η σκηνή των Κάτω Πατησίων.

Όποιος πει ότι η όπερα είναι ελιτίστικο πράγμα, είναι γιατί δεν έζησε ποτέ σε μια φτωχογειτονιά, όπου ανάμεσα στους θορύβους και τα προβλήματα της καθημερινότητας κάποιοι τραγουδούν με την ψυχή και την καρδιά τους.

Θυμάμαι μια φορά στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησα και μεγάλωσα, μια γειτόνισσα που μου ζήτησε να της τραγουδήσω.

Της τραγούδησα από το μπαλκόνι μια άρια από την Carmen. Ξαφνικά, οι στρατιώτες από την στρατιωτική λέσχη στο παραδίπλα στενό ήρθανε από κάτω και ζήτησαν να τους ανοίξω.

Ανέβηκαν στο σπίτι μου και τους κέρασα ένα λικέρ. Αυτή ήτανε η πιο αληθινή Carmen που έχω βιώσει.
Η τέχνη είναι γλυκιά και βιωματική γι' αυτούς που δεν την ξέρουν, αλλά την αναγνωρίζουνε με την ψυχή τους.

Η τέχνη έχει πάντα την ζωή με το μέρος της. Και η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο.