Μισό εγκώµιο Γιώργου Παπανδρέου

Του Ριχάρδου Σωμερίτη
Γνωρίζω τα µεγάλα λάθη του σε επιλογές πολιτικών και συνεργατών· γνωρίζω τις µεγάλες αδυναµίες του· γνωρίζω ακόµα ότι πίσω από το τόσο ευγενικό και φιλικό χαµόγελό του κρύβεται συχνά µια πεισµατάρικη και συχνά ανεδαφική εκδικητικότητα.

Ταυτόχρονα όµως αισθάνοµαι την ανάγκη, όταν τόσοι τον λοιδορούν, να του αναγνωρίσω κάτι το πολύ σπάνιο: την απόφασή του να αυτοθυσιαστεί πολιτικά για να υπηρετήσει αυτό που θεωρεί ως το υπέρτατο συµφέρον της χώρας. Τον συνοδεύουν στον ίδιο δρόµο ορισµένα άλλα σηµαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Βενιζέλος (ε, ναι...), ο Λοβέρδος, η ∆ιαµαντοπούλου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Ραγκούσης. Και ελάχιστοι άλλοι, υπουργοί και µη.

Ηταν πριν από µόλις δύο χρόνια ένας από τους πιο δηµοφιλείς πολιτικούς µας σαν γιος του Αντρέα, σαν υπουργός του Σηµίτη αλλά και σαν ο άνθρωπος που µας µίλαγε για µια Ελλάδα Σουηδία. Τώρα είναι ο ανίκανος, ο προδότης, ο κατοχικός πρωθυπουργός, ο στραγγαλιστής των κοινωνικών δικαιωµάτων του λαού, ο άνθρωπος που συνωµότησε µε τους «ξένους» για να µας καθυποτάξει στο παγκοσµιοποιηµένο κεφάλαιο.

Πρέπει να έχει γερό στοµάχι για να αντέχει, όταν µάλιστα τόσοι παλαιάς και νέας κοπής λαϊκιστές τον έχουν µετατρέψει σε «νούµερο» και τον έχουν φορτώσει µε την ευθύνη όλων των δεινών του λαού και της χώρας. «Το παιδί δεν κάνει» είχε δηλώσει δολοφονικά ο Κώστας Μητσο τάκης (93 ετών από λίγες ηµέρες και να ζήσει όσο παίρνει), που όµως αναγνωρίζει τη σηµαντική διεθνή εµπειρία του. Μπορεί τώρα ο πρώην πρωθυπουργός να θεωρεί ότι το άλλο «παιδί», που αυτός εξέθρεψε, δηλαδή ο Αντωνάκης Σαµαράς, «κάνει ακόµα λιγότερο» γιατί επιπλέον είναι «επικίνδυνος». Αλλά η ατάκα του για τον Γ. Παπανδρέου φτούρησε όσο ίσως και ο ίδιος δεν το υπολόγιζε.

Και όµως, «το παιδί κάνει» για να προωθήσει µε γενναιότητα αλλά δυστυχώς χωρίς δικαιοσύνη στις θυσίες µια πολιτική µνηµονίων που εξαγριώνει τους περισσότερους, που, όµως, χωρίς αυτή, θα είχαµε καταποντιστεί ολοσχερώς.

Είναι µυριάδες, και το διαδήλωσαν την Τετάρτη και την Πέµπτη, όσοι εύχονται να φύγει ο Παπανδρέου και µαζί του η τρόικα, η εξάρτηση, η παγκοσµιοποίηση και ό,τι άλλο ονειρεύεται ο κάθε πονεµένος. Κανένας όµως ως τώρα δεν πρότεινε το ποιος πρέπει να έρθει για να κυβερνήσει όχι µε τα άθλια γιατροσόφια τα στηριγµένα σε όσα µαντζούνια φυτρώνουν λάθρα στις πλατείες της «αγανάκτησης» ή στα αθηναϊκά επιτελεία της νέας παγκόσµιας επανάστασης, αλλά προτείνοντας λύσεις ρεαλιστικές για να ορθοποδήσουµε χωρίς να οδηγηθούµε εκτός Ευρώπης και συνεπώς, για δεκάδες χρόνια, εκτός κάθε προοπτικής ευηµερίας. Για να τα γνωρίσουµε, να τα κρίνουµε και µετά να τα ψηφίσουµε! Γίνονται πολλές διακριτικές συζητήσεις µε αυτό το περιεχόµενο. ∆εν αρκούν. Ορισµένες µάλιστα δίκαια προκαλούν την ανησυχία.

somerit@otenet.gr