Η φωτογραφία του Δημήτρη Βαβλιάρα αναδείχθηκε η κορυφαία ανάμεσα σε 29.989 φωτογραφίες στο διεθνή διαγωνισμό 8th international annual photography award

Τη δική του ματιά μέσα από το φακό του, την μοιράστηκε με τον κόσμο και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το ασπρόμαυρο φωτογραφικό πορτρέτο του αναδείχθηκε το καλύτερο ανάμεσα σε 29.989 άλλα στον κόσμο.

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Ο λόγος για τον Δημήτρη Βαβλιάρα από την Αιανή Κοζάνης. Ο φωτογράφος μέσα από την τέχνη του αποτυπώνει τις αγωνίες του αλλά και την παράδοση και τα έθιμα της περιοχής του.

Ο ίδιος μιλάει στο Πινάκιο για τη διεθνή του διάκριση, για το πως μέσα από τη δουλειά του βλέπει τους ανθρώπους και πως αυτή μπορεί να αποτελέσει «κληρονομία» για τις επόμενες γενιές.  Ένας φωτογράφος με μεράκι γι’ αυτό που κάνει με γνώσεις και φαντασία που σίγουρα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον με τις δουλειές του.

Διακρίθηκες σε ένα διεθνή διαγωνισμό φωτογραφίας ανάμεσα σε 29.989 φωτογραφίες. Την περίμενες αυτή τη διάκριση;


«Όχι δεν την περίμενα. Είναι βέβαια μια αναγνώριση του έργου μου, οπότε με χαροποίησε».

Για ποιο έργο σου διακρίθηκες και τι ακριβώς απεικονίζει;


«Είναι μια φωτογραφία με κάποιον συγχωριανό μου ο οποίος κρατάει την υδρόγειο σφαίρα».

Είσαι λάτρης του πορτρέτου και μάλιστα του ασπρόμαυρου, θεωρείς πως το ασπρόμαυρο μοτίβο είναι αυτό που αναδεικνύει τα πρόσωπα περισσότερο;


«Εμένα προσωπικά με τραβάει περισσότερο η απουσία του χρώματος. Ίσως γιατί θεωρώ την αφαίρεση τον δρόμο προς την ευδαιμονία. Ακόμη και στα τραγούδια μου επιλέγω, λιτές, ασπρόμαυρες θα λέγαμε ενορχηστρώσεις. Δεν είναι θέμα παρόλα αυτά καλύτερου ή χειρότερου τρόπου αποτύπωσης, απλά μια προσωπική προσέγγιση. Νομίζω πάντως πως η αισθητική προσέγγιση είναι αυτή που αναδεικνύει ένα θέμα και όχι το αν είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο. Όσο για τα πορτραίτα, με τράβηξαν από την αρχή. Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι της αλληλεπίδρασης όπου πολλές φορές εκπλήσσει και τον φωτογραφιζόμενο, βλέποντας μια μεριά του εαυτού του που δεν είχε φανταστεί».

Ένα ακόμη άλμπουμ που έχεις επιμεληθεί είναι η ζωή των κτηνοτρόφων στην περιοχή σου στην Αιανή της Κοζάνης. Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το λεύκωμα;


«Στην ουσία είναι ο τρόπος που βλέπω αυτούς τους ανθρώπους. Η εικόνα τους που είναι χαραγμένη μέσα μου, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα που πάνε να εξαφανιστούν με τη μορφή που τους ξέραμε μέχρι τώρα. Δεν έχει καθαρά το ύφος του ντοκουμέντου, αλλά μια πιο προσωπική ματιά».

Θεωρείς πως θα είναι ένα αρχείο για τις επόμενες γενιές;


«Θεωρώ ότι θα είναι αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Η ματιά ενός ανθρώπου γύρω από τους ανθρώπους του τόπου του όπως αυτός τους έχει περιγράψει με τον φακό του. Όλα τα υπόλοιπα τα ξεκαθαρίζει ο χρόνος. Και την αξία της τέχνης και το ρόλο που θα επιτελέσει κάποιο πνευματικό έργο στο μέλλον».

Τι είναι αυτό που σε ώθησε στην τέχνη της φωτογραφίας;


«Στην αρχή ξεκίνησα τη φωτογραφία για να κάνω ένα διάλειμμα από τη μουσική. Στην πορεία είδα έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης που προσφέρει και έγινε και αυτήν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου».

Πως μπορεί ένας φωτογράφος να ασκεί την τέχνη του σε ένα μικρό χωριό της Κοζάνης;


«Ευτυχώς η δημιουργία είναι κάτι που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε. Συνήθως τα μπερδεύουμε με την αναγνώριση είτε του έργου είτε του δημιουργού, η οποία έρχεται ευκολότερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Επέλεξα να ζω στο χωριό γιατί μου προσφέρει την επαφή με τη φύση, κομμάτι της οποίας είναι και ο άνθρωπος, πράγμα που τα τελευταία χρόνια το ξεχνάμε. Είναι το τι επιλέγει ο κάθε άνθρωπος. Ο τρόπος δηλαδή που ιεραρχεί τα θέλω του. Νομίζω πως πλέον μια πόλη θα ήταν πραγματικά ανυπόφορη για μένα».

Ποιες είναι οι επόμενες προκλήσεις σου; Τι πρότζεκτ ετοιμάζεις;


«Δεν συνηθίζω να κάνω σχέδια. Όχι γιατί λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Η ανάγκη για δημιουργία μπορεί να αλλάξει πρόσωπο ακόμα και μέσα στη μέρα, οπότε αφήνω τα μέσα μου να αποφασίσουν για τα έξω μου».

Ακολουθήστε τον Δημήτρη Βαβλιάρα και στο instagram εδω

 






Πηγή:pinakio.gr